FILM
Een eeuwenoude fantasiewereld dient als metafoor voor de gruwelen van het Spaanse fascisme in El Laberinto Del Fauno, een visueel indrukwekkende maar thematisch onderontwikkelde film. Regisseur-scenarist Guillermo Del Toro probeert de grimmige dictatuur van 1944 weliswaar subtiel te koppelen aan de levendige fantasie van een naïef meisje, maar de relevantie daarvan blijft grotendeels giswerk voor de kijker. Waarom de prent toch zo'n weerklank kreeg bij critici en publiek heeft dan ook meer te maken met de film die El Laberinto Del Fauno wíl zijn dan met de prent die zich voor onze ogen ontspoelt. Noem me ouderwets, maar ik beoordeel een film liever op tastbare kunde en emotie dan op theoretische. En dus zullen de volgende alinea's behoorlijk kritisch zijn.

Het eerder genoemde meisje Ofelia wordt reeds in het begin van de prent ontheemd. Zij en haar zwangere moeder trekken dan immers bij haar stiefvader in, een sadistische militair die in het bosrijke Spaanse noorden de laatste rebellen tegen het Franco-regime tracht uit te roeien. Op een nacht komt Ofelia in contact met een faun die in een naburig, vervallen labyrint huist. Hij vertelt haar dat ze de dochter is van een fabelkoning, maar dat ze slechts naast hem op de troon kan plaatsnemen als ze drie taken vervult. Het meisje gaat maar al te graag mee met de vertelling van de bosgeest: ze hoopt zo op een kleurrijker leven, ver weg van de door haar gehate stiefvader.

was deze premisse de kern geweest van El Laberinto Del Fauno, dan was de film wellicht uitgegroeid tot een donkerdere versie van Alice In Wonderland. De scènes met Ofelia - de charmant en natuurlijk acterende Ariadna Gil - overtuigen immers. Enerzijds ontdekken we door haar ogen een wereld die op verfrissende wijze teruggrijpt naar klassieke natuurparabels, anderzijds speelt het scenario voortdurend met de gedachte dat de manipulatieve faun wel eens minder goede bedoelingen kan hebben. Die tweestrijd zorgt voor het merendeel van de dramatische hoogtepunten. Ook de artistieke interpretatie van de fantasiewereld zit snor. Een vroege scène met een gigantische pad mag dan wansmakelijk en goedkoop zijn, de sequentie in het paleis van de 'Bleke Man' is een voltreffer van jewelste. Het decor, de make-up en de actie zijn overduidelijk geïnspireerd door Goya, met vooral een leuke hommage aan diens schilderij Saturnus, zijn zoon verslindend. Verwacht vooral liefljke fantasie in de stijl van C.S. Lewis!

De andere belangrijke verhaallijn van El Laberinto Del Fauno gaat over de volharding waarmee Ofelia's stiefvader het verzet in de bergen wil breken. Hier gaat de film finaal van de rails. De plot is een voorspelbaar amalgaam van alle verzetsfilms van de voorbije zestig jaar, met veel onnodig geweld, onverwachte verraders en bloedserieus drama. Ook de look is weinig geïnspireerd: blauwe tinten en gedesatureerde beelden domineren. Sergi Lopez acteert bovendien zo serieus dat hij op het randje van parodie balanceert. Iets minder dramatisch, maar eveneens over-the-top is de vertolking van Maribel Verdú, die zich als een tweede moeder over Ofelia ontfermt.

Het geloofwaardig in elkaar schuiven van beide delen is op zich al geen sinecure, maar wordt nog bemoeilijkt door een apert gebrek aan visie. Probeerde Del Toro duidelijk te maken dat Spanje naïef verleid werd door Franco, net zoals Ofelia door de faun? De ontknoping lijkt dat tegen te spreken. Is de fantasie reëel of een verzonnen uitweg voor het meisje? De film maakt geen keuze. Zijn de drie opdrachten die Ofelia moet vervullen meer dan een leuk visueel spektakel in een voor het overige onderkoelde prent? Het valt te betwijfelen. Guillermo Del Toro is zonder twijfel een begaafd regisseur, maar als scenarist verliest hij meer dan eens de pedalen, waardoor El Laberinto Del Fauno de kijker gefrustreerd achterlaat. Ergens in de pretentieuze warboel zit namelijk een entertainende, fantasierijke, betekenisvolle klassieker verscholen. Eenmaal de eindgeneriek van El Laberinto Del Fauno over het scherm rolt, heb je echter weinig zin om de speld in die hooiberg te zoeken.

BEELD EN GELUID
De beelden ogen scherp, de print is gespeend van beschadigingen of grain en de kleuren komen mooi uit de verf op deze Blu-ray. Jammer dus dat het contrast niet volledig kan overtuigen. Eenmaal de personages zich in de nacht begeven of omringd worden door schaduwen, verliest het beeld namelijk diepte. De soundtrack neemt de vorm aan van een DTS-HD mastertrack en is eveneens voor verbetering vatbaar. Wanneer donkerblauwe elfjes door de kamer zwermen, brengt dat bijv. verrassend weinig dynamiek teweeg in de boxen. De ontploffingen daarentegen doen de meubels wél daveren. Dialogen worden helder weergegeven. De geluidsmix is degelijk, zonder meer.

EXTRA'S
Wat een verschil met de dvd-editie! Deze Blu-ray bevat namelijk geen enkele extra.

CONCLUSIE
El Laberinto Del Fauno probeert betekenis te geven aan het escapisme van een 12-jarig meisje in het donkere Spanje van 1944, maar slaagt daar niet in. De visuele kracht van de fantasiesequenties weegt namelijk niet op tegen de geforceerde scenariostructuur en de voorspelbare karakters. Beeld en geluid halen een goed niveau, maar een bonussectie bevat de disk niet.