FILM
Frank Van Passel wierp zich het voorbije decennium vooral op als producent van prestigieuze tv-reeksen, maar vorig jaar maakte hij zijn comeback op het grote doek, tien jaar na zijn laatste worp Villa Des Roses. Het duurde zolang omdat hij wilde wachten tot het goede verhaal langskwam om te vertellen, aldus meldt Van Passel in een van de extra's op deze schijf. De kans is echter klein dat de kijker het met die visie eens is, want Het Varken Van Madonna is een ramp van een vertelling. De prent wordt gepromoot als de feelgoodfilm van het jaar, maar een accuratere naam zou de 'what the fuck'-film van het jaar zijn. Ongeloofwaardige personages, een warboel van een plot, tenenkrommende stereotypes, twijfelachtige humor: de manco's van de prent zijn legio. Als de Vlaamse film nu internationaal in hoger aanzien staat dan ooit tevoren, dan riskeert een film als Het Varken Van Madonna al dat goede werk in één klap teniet te doen.

De problemen beginnen al met een plot die lijkt weggelopen uit een slechte Britse sitcom uit de jaren zestig. Handelsreiziger Tony Roozen moet in de Westhoek een feromonen spuitend mechanisch varken gaan verkopen. Doet hij het goed, dan houdt hij er een extra jaarloon en een luxewagen aan over, valt de verkoop tegen, dan krijgt hij zijn C4. Helaas voor hem rijdt hij zijn wagen in een gracht vlakbij het onooglijke dorpje Madonna, waar net een intern referendum over het al dan niet aanleggen van een expressweg de gemoederen verhit. Tony en zijn varken ondervinden heel wat tegenwerking, zowel van de bewoners als van de ontbrekende communicatie-infrastructuur, waardoor de handelsreiziger enkele dagen verplicht moet logeren in het dorp.

Met de opzet is op zich niets mis: die doet denken aan magisch-realisme in de stijl van Johan Daisne. Maar de uitwerking is in één woord een catastrofe. Naast de excentrieke dorpsbewoners (een geile burgemeester, een bizarre priester, een rebelse tankstationexploitant, een lethargisch besje) voeren scenaristen Van Passel en Didden immers ook een belachelijke subplot op over de geest van een gesneuvelde soldaat uit de Eerste Wereldoorlog. Enkel Tony en Marie, de plaatstelijke lerares, kunnen die geest zien en maken er een missie van om zijn skelet terug te vinden in de kleigronden van Flanders Fields. Dit maakt Het Varken Van Madonna thematisch wel erg warrig. Het lijkt erop alsof Van Passel niet één verhaal wilde vertellen, maar meerdere, en dat hij die dan maar onoordeelkundig samengooide in één onsmakelijke ratjetoe.

Onvergeeflijk is bovendien dat de scenaristen zich continu bedienen van stereotypes en clichés die de geloofwaardigheid vanaf de eerste seconde ondergraven. Zo is Tony (afgrijselijk gespeeld door Kevin Janssens) veel te naïef en angstig om voor een gladde verkoper door te gaan, heeft de Westhoek anno 2011 blijkbaar nog altijd geen gsm-ontvangst en moet iemand mij toch eens uitleggen hoe er 10 schoolgaande kinderen kunnen zijn in een dorp waar enkel zestigers lijken te wonen. De performances van de acteurs versterken de belachelijkheid van de plot nog. Peter van den Eeden is rotslecht als de ingeweken priester en Wim Opbrouck verwart West-Vlaams spreken met karakterontwikkeling. Enkel Wine Dierickx kan als Marie op sympatie rekenen van de kijker, hoewel ook dat vertrouwen een knauw krijgt in het laatste kwartier.

Die laatste 15 minuten moet je inderdaad zien om te geloven dat iemand deze film ooit groen licht heeft gegeven. Door Het Varken Van Madonna waart sowieso al een christelijke moraal, tastbaar gemaakt door de aanwezigheid van een groot Mariabeeld op een 'driehoekig rondpunt' in het dorp, maar het laatste kwartier trekt de bewering dat de wereld gered kan worden door liefde door tot in het belachelijke. Met name omdat het lust blijkt te zijn die de personages regeert, wat het geheel een perversere boodschap geeft dan je op het eerste gezicht zou denken. Met magisch-realisme heeft Het Varken Van Madonna dan al lang niets meer te maken. Het sprookje van de keizer die zelf niet beseft dat hij geen kleren draagt, is meer van toepassing.

BEELD EN GELUID
De afgrijselijke kwaliteit van de film zelf ten spijt, bezit Het Varken Van Madonna wel een goede beeldtransfer. De kleuren komen prima tot hun recht, ook in het handvol nachtelijke scènes blijft het contrast overeind en op de scherpte is weinig aan te merken. De soundtrack klinkt eveneens goed, met een uitgebalanceerd gebruik van alle boxen. Als is het niet voor iedereen even aangenaam om Born To Be Alive van Patrick Hernandez op volle kracht uit de speakers te horen komen.

EXTRA'S
De bonussectie blijkt maar karig gevuld. Het aantal Verwijderde Scènes (2 min.) blijft namelijk steken op twee exemplaren en de Bloopers (4 min.) tonen haast niets anders dan een in de lach schietende Kevin Janssens. De Interviews (9 min.) met cast en crew hebben helaas weinig diepgang en besteden ongewoon veel aandacht aan de audio-postproductie.

CONCLUSIE
Het Varken Van Madonna is een gedrocht van een film. De prent streeft naar charmant magisch-realisme maar blijft steken in slechte sitcom-karakters en nonsensicale plotlijnen, met als triest dieptepunt een climax die zo tenenkrommend slecht en ongeloofwaardig is dat hij nu al een ereplaats verdient in de galerij der slechte smaak. Beeld en geluid halen gelukkig wél een goed niveau, maar de bonussectie stelt teleur.