Veel verhaal bevat het scenario van The End Of Summer niet, want Ozu is het eerder om een uitgebreid en veelzijdig portret van een Japanse familie te doen en met name om de verhouding tussen de oude garde (in traditionele kimono) en de door de Amerikaanse bezetter beïnvloedde jongere generatie (in westers kostuum en bolle cocktailjurken), waardoor een eeuwenoude traditie voorgoed dreigt te verdwijnen. De serene sfeer van het vooroorlogse Japan is al zo goed als helemaal verdwenen. De afstand tussen vader en kinderen is groter dan ooit en dat leidt tot openlijke conflicten. Als de oude Mabei Kohayagawa op een keer onwel wordt en een hartaanval krijgt, staat de familie evenwel in rep en roer en biedt Noriko haar excuses aan voor haar bemoeizucht. De oude man herstelt op haast wonderbaarlijke wijze en ziet er geen graten in om opnieuw z’n oude vlam op te zoeken. Maar de klok tikt…

The End Of Summer begint als een vrolijke vertelling, maar eindigt met een begrafenis. Het scenario doorloopt alle stadia van het leven (van jong naar oud), maar visueel kiest de regisseur voor de omgekeerde beweging (van verleden naar toekomst) in de verstilde opnamen van strakke Japanse interieurs, de traditionele klederdracht, de sakéceremonie en de naar onze normen overdreven en vooral ouderwetse beleefdheidsvormen die hij tegenover de nieuwe invloeden plaatst: dure westerse kleren, een voorkeur voor Engelse woorden en Amerikaanse vrijers. Tegen het eind van de zomer is ook Japan veranderd, is Ozu’s boodschap, want de dochter van Mabeis maîtresse gaat liever op stap dan dat ze haar oude moeder gezelschap houdt, z’n eigen dochter Noriko besluit om haar hart te volgen en z’n oudste Akiko ziet af van een nieuw huwelijk omdat de opvoeding van haar zoontje haar nauwer aan het hart ligt: de oeroude tradities worden overboord gegooid, maar gelukkig moet de oude Mabei Kohayagawa het niet meer meemaken.

Yasujiro Ozu stopt z’n heimwee naar wat definitief voorbij is niet onder stoelen of banken. Z’n opnamen van de traditionele manier van leven zijn aandoenlijk en als hij Mabei Kohayagawa, die zich in kimono en op houten slippers naar het huis van z’n maîtresse haast, met z’n camera achtervolgt, is er zelfs sprake van een grappige situatie. Het maakt het de kijker makkelijk om zich in te leven in de kleine drama’s van deze Japanse familie en sympathie op te brengen voor de manier waarop ze uit conflicterende omstandigheden de beste keuze probeert te maken.