SERIE
Drie weken zijn voorbij sinds een ondoordringbare koepel het dorpje Chester's Mill van de buitenwereld afsneed. Op het einde van seizoen 2 wist ex-paracommando Dale "Barbie" Barbara (Mike Vogel) het gros van de dorpsbevolking via een tunnelsysteem buiten de koepel te leiden; vlak daarna explodeerde de koepel, en de enige drie achterblijvers, Barbies love interest Julia Shumway (Rachelle Lefevre), autozwendelaar annex gangster Big Jim Rennie (Dean Norris) en zijn zoon Junior (Alexander Koch) overleefden de explosie niet. Een jaar later komen de overlevenden van het koepelavontuur opnieuw samen in Chester's Mill. Barbie heeft zich opnieuw laten inlijven in het leger, en is een nieuwe relatie begonnen met een vrouwelijke officier, Eva (Kylie Bunbury), die zwanger is van zijn kind. Een ietwat opdringerige rouwtherapeute, Christine (Marg Helgenberger), probeert de overlevenden van de koepel zo veel mogelijk in het reine te laten komen met zichzelf. Sam (Eddie Cahill) zit in de gevangenis voor de moord op Angie en tussen Joe (Colin Ford) en Norrie (Mackenzie Lintz) botert het niet zo geweldig meer. Als de doodgewaande Junior plots in Chester's Mill staat, en niet alleen zijn naam van het herdenkingsmonument blijkt te zijn verdwenen, maar niemand er blijkbaar acht op slaat dat de dode weer springlevend is, meent Barbie dat er met hun geheugen wordt geknoeid.




En gelijk heeft hij: de koepel is helemáál niet verdwenen; de inwoners zitten vast in een slijmerige cocon in het grottenstelsel onder Chester's Mill, waar kennelijk hun levensenergie wordt afgetapt terwijl ze in een soort van collectieve droom hun belevenissen in de koepel achter zich hebben gelaten. Julia en Big Jim zijn de enige twee die niet in de cocons zitten, en ze ondernemen een poging om de rest van de dorpsbewoners te bevrijden. Die zijn daar niet echt mee opgezet, want in hun geval smaakte de leugen alleszins beter dan de nuchtere waarheid, zijnde dat ze nog steeds in de koepel gevangen zitten, en de periode van een jaar alleen maar was ingegeven door hun overactieve verbeelding, want in werkelijkheid is er maar een dag verstreken. Alhoewel de meeste personen die de bewoners in hun illusie buiten de koepel hebben ontmoet, figmenten van hun verbeelding waren, blijken Eva en Christine toch echt te leven; de twee waren op het ogenblik dat de koepel zich vormde namelijk in Chester's Mill. Ze deden zich voor als antropologen, maar waren door het bedrijf Aktaion, dat met de eieren die de koepel aandrijven een onuitputtelijke bron van energie hoopt te verwerven, aangezocht om de eieren te stelen; meer nog, ze hebben door hun onbesuisde actie net het ei getriggerd en de koepel geactiveerd.




Het sprekend gemak waarmee Christine de inwoners van Chester's Mill rond haar vinger windt, is zorgwekkend. Meer en meer geraken de inwoners in trance en volgen slaafs Christines bevelen op zoals werkers een koninginnenbij. Christines persoonlijkheid is immers overgenomen door een soort van buitenaardse parasiet, wiens kortetermijnplan is om de koepel open te breken om de rest van de wereld te besmetten. De geestelijke band die Christine met haar 'volgelingen' heeft, heeft zelfs een naam: de Kinship, en die Kinship is niet te beroerd om individuen op te offeren ten bate van de gemeenschap. De overheersing van de Kinship is echter niet totaal: Julia en Big Jim, die niet in een cocon hebben gezeten, zijn niet besmet, en de oude vijanden moeten hun geschillen opzij zetten om de bewoners van Chester's Mill te redden. Ook Norrie, Joe en Hunter (Max Ehrich) weten zich tijdelijk te verzetten tegen de wilsdwang van de Kinship. Het verzet krijgt bovendien versterking van een commando van Aktaion, onder leiding van de grote baas zelf, Hektor Martin (Eriq La Salle), die uiteraard zoals het dit genre betaamt, een eigen agenda heeft en nog liever iedereen onder de koepel afslacht dan dat de besmetting van de Kinship de koepel zou verlaten...




Na het ietwat rommelige tweede seizoen hing het al een tijdje in de lucht dat dit derde seizoen ook het laatste zou worden. Alhoewel auteur Stephen King nadrukkelijk zijn zegen had gegeven voor de ietwat liberale adaptatie van zijn werk, heeft de serie op de namen van de personages na weinig tot niets meer met zijn gelijknamig boek te maken. Het derde seizoen lijkt een beetje op een kruisbestuiving tussen Lost , The Matrix en Invasion Of The Body Snatchers. Met het naar voor schuiven van Marg Helgenberger heeft dit seizoen alvast één streepje voor op zijn voorganger, en dat is dat we tenminste een duidelijk afgelijnde tegenstander in het vizier krijgen die een groot deel van het verhaal vooruit drijft. Dat de antagonisten uit de vorige seizoenen, Big Jim en Julia, een wankel bestand moeten sluiten waarbij de partijen elkaar toch nog voldoende wantrouwen om de tegenstanders vrij spel te geven, biedt genoeg stof tot nieuwe verhaallijnen.




Evenwel staat het scenario stijf van de kromme dialogen en de clichés, overgoten met een saus van ongeloofwaardige plotwendingen. Dat het verzet zonder problemen zich achtereenvolgens kan verschuilen in een knoert van een villa, om dan met een heel labo te verkassen naar een mortuarium, daarna naar een kindercreche en tot slot naar een verlaten papierfabriek, zonder dat de gebrainwashte leden van de Kinship iets in de smiezen krijgen of hen ook maar één strobreed in de weg leggen, is even ongeloofwaardig als het klinkt; en waar de vorige twee seizoenen de voedselbedeling probleem nummer één was geworden, kost het het Verzet geen enkele moeite om, ondanks het feit dat het dorp bezet wordt door pod people, te eten en drinken, en op tijd en stond een auto te nemen waar ze niet eens in moeten inbreken.




Dat het einde van de reeks nabij is, werd tijd, maar de scenaristen hebben toch de moeite gedaan om, in tegenstelling tot het voornoemde Lost, een min of meer bevredigend einde aan de serie te breien, waarbij we toch te weten komen waar de koepel in hemelsnaam vandaan kwam, en er wordt nog een mogelijkheid open gelaten voor een vervolg, alhoewel het open einde even goed de finale conclusie kan betekenen. Vooral in de laatste afleveringen haalt een behoorlijk deel van de vaste cast het einde niet, en voor het éne gevormde koppeltje is de uiteindelijke afloop al wat bevredigender dan voor het andere.




BEELD EN GELUID
Dit derde seizoen van Under The Dome scoort op vlak van beeld en geluid gewoon goed. Het beeld is scherp en gedetailleerd; iets té zelfs, want de speciale effecten weten niet altijd te overtuigen - de make-up van de blauwpaarse levenskrachten die de aliens onttrekken aan hun mineralen zou niet misstaan in een B- of C-productie van Syfy Channel - en in één welbepaalde scène waarin een grot instort, zien de (piemschuimen?) rotsblokken er behoorlijk fake uit. Daarnaast oogt de textuur van gelaatsuitdrukkingen netjes, en het departement verwondingen en blessures mag zich eens uitleven op de gezichten van de acteurs - onder de koepel is het drummen en gaan de mensen niet altijd even fijnzinnig met elkaar om. De belichting is echter niet altijd even egaal verdeeld. De DTS-HD MA 5.1-track is voldoende immersief; onder meer de scène in de eerste aflevering, waarin Barbie is gestationeerd in een niet zo aangenaam land in het verre oosten, waar de helikopters af- en aanvliegen, klinkt behoorlijk indrukwekkend. Het voornaamste wapen dat in Under The Dome wordt gebruikt, is dat de thespians proberen elkaar overhoop te lullen; de dialogen krijgen de juiste prioriteiten.




EXTRA'S
In de geanimeerde menu's vinden we bij de respectievelijke afleveringen zes verwijderde en uitgebreide scènes (6:37), met al het andere bonusmateriaal op de laatste van vier schrijven. Return to the Dome: A Look at Season 3 (14:38) geeft wat toelichting bij de ontwikkeling van de personages, de casting van Marg Helgenberger als de vilain van het seizoen, en hoe de alien-piste in het plaatje past. Life Under the Dome: Behind the Scenes of Season 3 (29:56) is een gemengde documentaire waarin enkele verhaalelementen worden afgewisseld met praktische zaken zoals het productiedesign en het in beeld brengen van de meer heftige actiescènes. The Season Finale (6:19) behandelt het open einde en de dood van één van de voornaamste personages in de laatste aflevering. In The Device (2:52) vertelt acteur Colin Ford (Joe) wat meer over de machine die hij moet maken om de koepel te laten instorten, en in Meet Indy the Dog (3:16) maken we kennis met de hond van Big Jim. Woef! Afsluiten doen we traditioneel met een - zoals gewoonlijk maar matig grappige - gag reel (4:49).




CONCLUSIE
Het werd tijd dat de Dome uit de titel naar beneden kwam. De herbronning waar ik in mijn bespreking van het tweede seizoen over sprak, is er gekomen, maar het betekende ook het einde van de reeks; de unique selling position van de reeks is niet van die aard dat men hier nog jaren mee had kunnen doorgaan, en de last van de ongeloofwaardige subplots begon zwaar te wegen. Maar zoals het adagium der sciencefiction stelt: als je het niet meer weet, dan trek je een blik aliens open. Toch nog een waardig slot, zij het op punten.