FILM
Tien jaar na de gebeurtenissen in Pacific Rim is de scheur op de bodem van de oceaan gedicht langswaar de grote monsters, de Kaiju, de Aarde bedreigden. Het leger van Jaegers, grote robots die de mensheid tegen herhaling van zulk onheil moeten beschermen, is echter nog altijd operationeel. Jake Pentecost (John Boyega) zal het geweten hebben: de zoon van de man die tien jaar geleden zijn leven opofferde om de breuk te dichten, is van de Jaeger-academie getrapt en houdt zich bezig met het stelen van onderdelen van kapotte Jaegers, die op de zwarte markt een fortuin waard zijn. Wanneer hij wordt betrapt, krijgt hij de keuze tussen de gevangenis en opnieuw dienst nemen om jonge kadetten op te leiden, en hij kiest min of meer met het mes op de keel voor dat laatste. Zo krijgt hij een jong meisje onder zijn hoede, Amara Namani (Cailee Spaeny), die erin geslaagd is om uit scrap metal zelf een mini-Jaegertje te bouwen. Het kind heeft overduidelijk talent, maar ze wordt met de nek bekeken door de rest van de rekruten die vaak hard hebben moeten knokken om tot op de Academie te geraken, terwijl Amara alles in de schoot krijgt geworpen.

 

De tijd dat een Jaeger moest worden bestuurd door twee mentaal met elkaar verbonden piloten, nadert overigens zijn einde. Industrieel Liwen Shao (Jing Tian) heeft een nieuw model ontwikkeld, dat ze een drone noemt, die vanop afstand kan worden bestuurd. Bij de officiële persvoorstelling in Sydney loopt het echter behoorlijk mis: vanuit het niets verschijnt een vijandelijke Jaeger die bestuurd wordt door een onbekende kracht, en in een poging om het ding te stoppen richt de erewacht van reguliere Jaegers mogelijk meer ravage aan in het centrum van Sydney dan dat ze hadden getracht te voorkomen. Terwijl de wereld zich afvraagt waar de vijandige Jaeger vandaan kwam, en of de mensheid nu schrik moet hebben dat de Kaiju weerkeren, wordt het programma met de drones een versnelling hoger geschakeld, en de dingen worden binnen 48 uur operationeel, terwijl de piloten van de klassieke Jaegers zich de kas opvreten van frustratie omdat ze het onheil niet hebben kunnen voorkomen. Wetenschapper Hermann Gottlieb (Burn Gorman) is echter sceptisch wat betreft Jaegers die op afstand bestuurd worden, want volgens hem is het een makkie om zulke toestellen te hacken. En spijtig genoeg krijgt hij gelijk...

 

In de originele Pacific Rim-film kon regisseur Guillermo Del Toro tussen twee artistiek meer doorwrochte films in zijn puberaal jongensspeelgoed-ei kwijt in wat essentieel een kruising was van Independence Day en Transformers. Voor het vervolg tekende Steven S. DeKnight, die op zijn palmares enkel wat afleveringen van Daredevil, Dollhouse, Smallville en Angel heeft staan. DeKnight heeft zijn hand hierbij flink overspeeld: verder dan de clichématige actie en dito personages uit de eerste film komt hij niet, en in het narratief laat hij redelijk grote gaten zitten; zo is de korte inhoud van de film uit de bovenstaande paragrafen toch minstens voor een kwart speculatie van ondergetekende, want DeKnight vergeet één en ander deftig uit te leggen, en rekent erop dat de intelligente kijker de ontbrekende stukjes wel zal aanvullen. Nu is het publiek voor dergelijk popcornspektakel niet per definitie intelligent, maar een klein beetje meer uitleg tussen het orgie van robotgeweld door had de film beter kunnen maken. Minstens de helft van de cast bezondigt zich aan een masterclass in overacting, terwijl John Boyega voortdurend met zijn geest in een ander universum lijkt te zitten. Onderweg sneuvelen er een paar kadetten die je nauwelijks van elkaar kan onderscheiden, zodat het enige gevoel dat je bekruipt er één is van no big loss. Actie en spektakel zijn volop te beleven, maar donuts kunnen er smakelijk uitzien en toch essentieel vanbinnen alleen maar lucht bevatten. De extra kadetten zijn ook blijkbaar alleen maar in het scenario geschreven om de obligate hoeveelheid Jaegers mee te kunnen bemannen, maar de uitwerking van hun persoonlijkheden vertoont grote bloedarmoede, en verder dan wat gemeenplaatsen komen de scenaristen niet. Nadat dergelijke formaliteiten uit de weg zijn geruimd, barst dan vervolgens de actie los, zeer kundig gedaan, maar uiteindelijk is het enige wat de film doet onderscheiden van Transformers-crap dat er geen teelballenhumor in zit.

 

De belofte dat er nog een derde film komt waarin de aardbewoners - communicerend via een personage van wie de geest wordt gemanipuleerd door de Precursors, het ras dat de Kaiju bestuurt - beloven om het gevecht naar hun eigen universum te brengen in plaats van lijdzaam te zitten toekijken, lijkt wel héél erg op het slot van Independence Day 2. En we weten intussen dat Independence Day 3 in production hell zit; daar is dus blijkbaar nog plaats voor nóg een film.

BEELD EN GELUID
De transfer stelt alleszins minder teleur dan de film zelf. Het beeld is scherp en kleurrijk met een zeer aangenaam contrast waarin details aan de Jaegers, inclusief de imperfecties, goed uit de verf komen. Vooral de mini-Jaeger die door één van de hoofdpersonages in elkaar is gevezen met afgedankte materialen en een bonnenboekje van de Hubo, ziet er heerlijk uit. Ook zaken zoals huidtinten, zweetdruppeltjes en diverse soorten verwondingen worden knap realistisch weergegeven, zodanig dat je haast in het Pacific Rim-universum gaat geloven. De Dolby Atmos-track biedt vooral een optimale spreiding van de waaier aan speciale effecten, die keihard alle richtingen uitvliegen. Wanneer er een Jaeger over kop gaat, kan je haast voelen hoe die diagonaal in de huiskamer crasht. De dialogen verzuipen hier en daar wel een beetje, maar waarschijnlijk let de helft van het publiek tegen dan toch niet meer op wat er wordt gezegd.

 

EXTRA'S
Pacific Rim: Uprising bevat redelijk wat leuke korte featurettes. Eerst en vooral is er een audiocommentaartrack ingesproken door regisseur Steven DeKnight die kennelijk wel degelijk beschikt over een visie voor zijn film, wat misschien in het rommelige geheel niet helemaal uit de verf komt. Een handjevol verwijderde scènes (6:57) is voorzien van optioneel commentaar, en het is goed dat de film met 110 minuten niet te lang wordt, maar men had beter wat meer gesneden in de actie en wat minder in het narratief. In Hall of Heroes (3:25) overloopt acteur John Boyega de Jaegers uit de film, die kennelijk nog allemaal een naam hebben ook, alhoewel het levenloze robots zijn. In Bridge to Uprising (4:39) proberen cast en crew een link te leggen met de elementen uit de eerste film. The Underworld of Uprising (3:47) geeft een overzicht van de personages, en Becoming Cadets (5:58) doet hetzelfde met de nevenpersonages. Unexpected Villain (5:47) toont ons wie de onverwachte bad guy van de film is, Next Level Jaegers (5:08) toont de nieuwe gigantische robots uit de film, en I Am Scrapper (2:42) de door Amara Namani in elkaar gedraaide roestbak. Going Mega (3:21) toont ons de in de film voorkomende Kaiju (jawel, dames en heren, spoiler: ze zijn terug! Wie had dat gedacht? Antwoord: iedereen, het lag er dik genoeg op!), Secrets of Shao (3:14) stelt ons voor aan de door blinde ambitie gedreven zakenvrouw, en Mako Returns (2:08) nog één van de overgebleven personages uit de eerste film, die nog eens een aparte featurette krijgt omdat ze in geen van de voorgaande categorieën paste. De schijf bevat ook nog wat cross-promotionele trailers.

CONCLUSIE
Pacific Rim: Uprising is vooral een roomsoes die nog groter is opgeblazen dan de eerste, met nóg meer lucht vanbinnen. Gezien de recente resem aan flaters die Warner pleegt bij het uitbrengen van dit soort blockbusters, mogen we allicht blij zijn dat het tweede deel bij Universal wordt uitgebracht, want op de Blu-ray is niets aan te merken.