FILM 
Deze zomer overleed Robbe De Hert. De man met de eeuwige handdoek over de schouder werd net geen 78. Zeggen dat hij Vlaanderens beste regisseur was, doen we niet. Wel een zeer miskend cineast en misschien wel de man die Vlaamse cinema het meeste poeder heeft bezorgd want in alles wat Robbe deed, droop de liefde er sowieso vanaf. Liefde voor de cinema, zoals hij bewees in zijn boek en documentaire Hollywood Aan De Schelde waarin hij op een zeer enthousiaste manier duidelijk maakte dat er zoiets bestond als de Vlaamse cinema, en dat je daar ook nog eens behoorlijk trots kan op zijn.

Het is en blijft vreemd om te lezen dat het voor 1984 zou duren vooraleer Gaston en Leo, het meest populaire komische duo uit Vlaanderen, een langspeelfilm zouden maken. Veel had te maken met het feit dat de twee komieken destijds sterk afhankelijk waren van de toenmalige BRT. Het was René Vlaeyen die met zijn productiehuis R.V. Productions, dat later ook De Kotmadam en Lili En Marleen onder haar dak zou hebben, het tij deed keren. Vlaeyen werd graag gezien bij de Vlaamse artiesten omdat hij zeer goed de belastingbrieven kon invullen. Het was dankzij dit talent dat hij ook bij Mike Verdrengh terechtkwam, één van de oprichters van VTM. Vlaeyen die zeer commercieel ingesteld was, besefte dat er meer uit Gaston en Leo geperst kon worden dan men dacht en dat er dus ook een filmcarrière in de twee zat. Een juiste gok, ook al werden het er maar drie films: Paniekzaaiers, Gaston En Leo In Hong Kong en natuurlijk Zware Jongens.

De product placement tart in deze komedie werkelijk alle verbeelding. Zo hoor je tijdens een achtervolging op de politieradio hoeveel benzine de vluchtauto (in dit geval een Austin Maestro) verbruikt of kom je middenin de film zonder enige reden alles over de bakboter Solo te weten. Het klinkt ontzettend vreemd, maar het was de enige mogelijkheid om een Vlaamse commerciële film te financiëren. De film kostte 22 miljoen frank. Een habbekrats, maar veel geld voor de Vlaamse film die toen nog onder het juk zuchtte van de klassieke boerenromans en vooral het ministerie van Cultuur dat op bijna stalinistische wijze dicteerde wat cultuur was en niet. Een derde van het geld kwam van de overheid en de rest van adverteerders of medewerkers die in de film wilden investeren. Destijds ongezien in Vlaanderen en een kolfje naar de hand van Robbe De Hert die vond dat Antwerpen niet moest onderdoen voor Hollywood. Het werd een kleine revolutie in de Vlaamse cinema, en drie jaar later bewees Urbanus met Hector dat komedie in de Vlaamse film kon, maar Gaston en Leo mogen zich met trots de pioniers van de Vlaamse onderbroekenhumor noemen.

Zware Jongens is wel geen goede film, maar het is ontzettend flauw en nog meer snobistisch om er flauw om de film onderuit te halen. Robbe De Hert die samen met Johan Boonen en Pierre Platteau het scenario schreef, kiest wel voor een zeer klassieke aanpak (twee kruimeldieven die van de ene zotte situatie in de andere donderen), maar deze film moet helemaal niet onderdoen voor het betere werk van pakweg Louis De Funès, Pierre Richard of (als u het liever op zijn Amerikaans) Chevy Chase. Het soort humor waar intelligente azijnpissers beleefd de neus voor ophalen, maar dat er magie is tussen Gaston en Leo kan niemand ontkennen, en dat blijft zelfs zo in de compleet onnozele plot die de film serieus in waarde doet zakken. Kolder die op en top gebracht is, en vandaag jammer genoeg niet meer gemaakt wordt, ook al moet je geen professionele filmmaker zijn om te zien dat er veel zaken beter konden. Logica is niet altijd even ver te zoeken, en soms maakte men er zich scenariogewijs iets te gemakkelijk van af. Maar het zijn dan ook de 80’s, en Zware Jongens is dan ook een film die nu niet meer zou kunnen gemaakt worden. De flikken zijn natuurlijk op en top oliedom, de meeste vrouwen die in beeld lopen zijn er alleen maar bijgesleurd voor de borsten en het homofiele typetje dat Koen Crucke neerzet bevat alle stereotiepen zoals je die zag in La Cage Aux Folles. Typisch ook voor die tijd was dat iedereen in Vlaanderen opgetrommeld werd om mee te acteren, ook al hebben ze niet meer dan een bekende kop. We zagen dat in De Leeuw Van Vlaanderen die in hetzelfde jaar verscheen, en ook in Zware Jongens doet men dat. Een verregaande vorm van cameo-vertolkingen die de film zeker geen goed doen, denk aan Carl Huybrechts of Rocco Granata. Maar laten we geen kwade woord over de doden spreken, zeker niet over Robbe De Hert. Dit is topamusement en zonder pinken voer voor de Vlaamse canon!

BEELD EN GELUID
Roeien met de riemen die je hebt. Beter kunnen we het niet verwoorden. In een rechtvaardige wereld was deze titel al lang gerestaureerd en op blu-ray verschenen, maar wie deze film in zijn collectie wil moet zich tevreden stellen met een eerder armtierig schijfje dat destijds uitgebracht werd via Het Laatste Nieuws. Er is niks obscuurs aan, want op iedere rommelmarkt is deze release met het grootste gemak te vinden voor een euro of minder. De beeldkwaliteit is zeer sterk beschadigd, wat evenwel goed opgevangen wordt door de melancholische '80’s-beelden. Bekijkbaar, maar daarmee is dan ook alles gezegd, net als het geluid dat langs alle kanten kraakt en voor mensen die geen vloeiend Antwaarps praten is het niet altijd vanzelfsprekend om alles te begrijpen. 

EXTRA'S
Deze release stamt uit tijden dat de gazetten het nodig vonden om dvd’s uit te brengen en in huiskamers terecht kwam die daardoor in de zevende hemel waren dat er zoiets als een dvd bestond. Naar extra materiaal konden ze wel fluiten...

CONCLUSIE
Zware Jongens is heerlijke authentieke Vlaamse cinema met een komisch duo waar de magie van afdruipt. Verre van volmaakt, maar een film waarmee je anderhalf uur onbeschaamd mag lachen.