FILM 
Films over onzekere pubers die maar niet het meisje van hun dromen (of gewoon een meisje) aan de haak kunnen slaan, het is een gegeven van alle tijden, en ook één die nooit uit de cinema zal verdwijnen. Dingen die uit het leven gegrepen zijn scoren nu eenmaal hoog op de ladder. Opmerkelijk is wel dat het vaak films zijn waarmee jongeren zich kunnen associëren die aanslaan. Dat is wellicht ook de reden waarom in de jaren '80 de blockbusters van John Hughes zo’n groot succes waren. Ze waren weliswaar hip, maar iedereen had toch een heel klein beetje het gevoel het ook te hebben meegemaakt. Niets is zo heerlijk dan jezelf te herkennen in een film, toch? Twintig jaar later kwam Jason Reitman met Juno verdraaid dicht in de buurt van deze films. Een van de acteurs uit die coming-of-age klassieker was de altijd iets sullig lijkende Michael Cera en dus lijkt het ons zo goed als zeker dat regisseur Miguel Arteta (neen, niet de Spaanse voetballer) ervan uitging dat een gelijkaardige film met diezelfde Cera opnieuw bingo zou worden. Mooi mis dus!




Als je een film maakt over nerds dan moet je er natuurlijk ook nerds in stoppen. Nick Twisp (Michael Cera) heeft nog nooit een meisje van dichtbij gezien en verdiept zich in oude vinylplaten van Frank Sinatra en arthousefilms van Yasujiro Ozu. Sheeni Saunders (Portia Doubleday) is een streng opgevoed katholiek meisje wiens kamer vol hangt met posters van Jean-Paul Belmondo en alles weet over Albert Camus. Normaal lopen zo’n mensen niet te vaak in elkaars armen, maar in films gaat zoiets nu eenmaal sneller. Uiteraard loopt dat niet zonder de nodige hindernissen, zeker niet omdat de twee in verschillende staten wonen. Maar in Hollywood overwint de liefde vaak alles. An sich een uitstekende premisse voor een film, ook al kun je niet dichter bij de clichés zitten dan dit, maar het zou naar alle waarschijnlijkheid wel hebben gewerkt. Maar helaas, vond Arteta die behalve het Jennifer Aniston-vehikel The Good Girl maar weinig soeps op zijn cv heeft staan het nodig om er een heleboel dingen bij te gooien die het feestje grondig verknallen.




Een tienerkomedie (want dat is het) die te hautain uithaalt werkt nooit. De zijsprongen naar bijv. Jean-Luc Godard missen misschien wel zijn publiek, maar we kunnen het nog enigszins begrijpen. Wat compleet aan ons voorbij gaat is waarom het nu per se nodig was om het personage van Nick Twist een schizofreen kantje te geven met François Dillinger. Een Michael Cera met een debiel fijn Frans snorretje die er bij iedere handeling wordt bijgesleurd om het gebeuren van wat pseudo-intellectueel gezwets te voorzien. Meer is het niet, een Dr. Jekyll & Mr. Hyde-variant die voor geen meter loopt en zo slecht is dat iedereen dat toch moet hebben gezien, denken we dan.




Om het nog wat meer punch te geven worden er ook nog wat animatie-sequences bijgevoegd, vaak met een pornografisch toontje en wat in de Disney-stijl van Mary Poppins. Tja, als je het over Albert Camus hebt dan moet je ook buiten de lijntjes gaan lopen. Helaas wordt er over diezelfde lijntjes flink gestruikeld en wordt het tweede deel van de film regelrecht tenenkrullend slecht en dan hebben we het nog niet eens gehad over de verveelfactor die zich rond het alarmniveau wentelt. Alleen Michael Cera kan nog wat de meubels redden door gewoon zichzelf te spelen. Een sul dus, maar het lukt hem wel, zelfs als hij zich moet verkleden als een meisje om met zijn liefje te kunnen afspreken. Ook dat gebeurt! De rolletjes van Steve Buscemi, Fred Willard en Ray Liotta zijn wel an sich leuk... waarschijnlijk omdat die mannen nu eenmaal niet slecht kunnen acteren, maar veel te kort. Wellicht was het budget op.

BEELD EN GELUID
Het Britse Momentum kun je het best vergelijken met A-Film zaliger. De film erop gooien met als intro drie trailers die je zo goed als verplicht om te zien en transfers die net de middelmaat halen. Gelukkig koos de regisseur voor een divers kleurenpalet waardoor alles netjes oogt, maar echte diepgang of detailzicht moet je niet verwachten. Storend is dat niet, of dat nu een aankoop op blu-ray waard is een andere zaak, alhoewel we moeten zeggen dat je deze release via de Britse online-winkels vrij goedkoop (zo’n vijf euro) kan scoren. Het geluid is een DTS-HD MA 5.1 (voorzien van Engelse ondertitels) die vooral een balans zoekt (en daarin slaagt) tussen dialogen en (degoutante) Amerikaanse indiepopdeuntjes. Behalve een wilde rit met een Chevrolet van zo’n drie minuten is er maar weinig actie en dus een teken voor uw homecinema om eens lekker uit te rusten.




EXTRA'S
Qua bonusmateriaal moet je het met de gewoonlijke rommel stellen. Er zijn weggelaten scènes en ook krijg je in de vorm van een rehearsal footage een soort van blik achter de schermen die nauwelijks enige meerwaarde heeft. In de film zitten er ook wat animatiebeelden verwerkt en voor wie er zin in heeft kan die volledig in de bonussectie bekijken.

CONCLUSIE
Youth In Revolt is de zoveelste variant op “onzekere jongen met pukkels kan maar niet aan een lief geraken”. Op zich is daar niks mee en je kan geen betere gast dan Michael Cera vinden om zo’n rol te vertolken, maar de film wringt zichzelf compleet de nek om door te pretentieus te willen zijn.