FILM
Hoewel The Grandmaster, de laatste film van Wong Kar-wai, ondertussen al van 2013 dateert, blijft de man uit Hong Kong nog altijd één van de hipste vogels van de alternatieve cinema. Als je de mannen en vrouwen van Sight & Sound moet geloven is hij zelfs de derde belangrijkste regisseur uit de recente jaren, met In The Mood For Love uit 2000 als zijn absoluut meesterwerk. Zijn eerste films gingen wat onopgemerkt voorbij, maar Chungking Express uit 1994 bracht daar complete verandering in. Drie jaar later won hij met het drama Happy Together in Cannes de prijs voor beste regisseur. Of je deze veren in de kont nu verdiend vindt of niet, kun je er niet omheen dat Wong Kar-wai een wel zeer eigen stijl heeft ontwikkeld, die vooral opvalt door het gebruik van verzadigde kleuren en de zeer aparte verhalen waarin de symboliek een voorname rol speelt. Normaal was het de bedoeling dat Wong Kar-wai achter de camera zou staan voor Ridley Scotts House Of Gucci, maar op het allerlaatste nippertje liet de man weten geen interesse meer te hebben voor het project. Wel kwam alle focus op zijn eerder werk te liggen doordat al zijn oudere films een 4K-behandeling kregen en opnieuw voer waren voor een wereldwijde cinemarelease, waaronder deze Fallen Angels.




In feite maakt Fallen Angels deel uit van Chungking Express, waarin de cineast probeert om een beeld te schetsen van jonge volwassenen in het hedendaagse Hong Kong. Chungking Express had eigenlijk een film met drie verhalen moeten worden met daarin ook Fallen Angels, maar door tijdsnood werd het een aparte film, ook al vindt de cineast dat Chungking Express en Fallen Angels in feite één film van drie uur lang vormen. Het is inderdaad zo dat de twee films qua stijl, en ook qua verhaal, bijna één geheel zijn.




In het eerder tedere Chungking Express volgden we twee agenten die op zoek waren naar liefde zonder dat ze ook maar één keer hun pistool moesten gebruiken, maar in Fallen Angels is het extreme geweld een essentieel onderdeel van de film, die qua stijl lijkt op dat van het vroegere werk van John Woo. Over the top, en bijna experimenteel waarin je absoluut de invloeden van de gamecultuur ziet. De beeldvoering is hectisch, en soms lijkt het alsof de camera in de handen van een amateur is geduwd, maar dat is niet meer dan schijn, want Wong weet maar al te goed waarmee hij bezig is, en vooral wat hij wil. Het zijn verhalen die de donkere kant van Hong Kong tonen, waar je je als kijker een voyeur in een wereld van losgeslagen freaks waant. De personages zijn niet meer dan pionnen uit een wegwerpcultuur die een nihilistisch leven aanvaard hebben en wiens leven gelijk staat aan overleven. Mensen die alsmaar met het gevaar spelen, maar er geen seconde bij stilstaan om hun situatie wat meer hoop of veiligheid te bieden. Het Hong Kong van Wong Kar-wai is er dan ook eentje dat je niet te vlug in de reisbrochure zal aantreffen, maar het is wel degelijk een wereld die bestaat.




De film bestaat uit twee delen die in elkaar vloeien. Door de onconventionele en vaak complexe regiestijl levert dat soms verwarrende, maar daarom niet minder intrigerende cinema op, waarbij de stijl voorop staat. In het eerste verhaal volgen we de huurmoordenaar Wong Chi-ming (Leon Lai). Het is een man die niet weet of hij de volgende dag nog zal leven, en het doden van mensen louter als een opdracht ziet. Gevoelloos, want liefde kent hij niet, en als je een partner hebt, dan hecht je je maar beter niet aan hem of haar. Zijn geliefde noemt hij dan ook gewoon zijn 'partner', iemand waarmee je een deel van je leven doorbrengt, maar meer dan dat is het niet. Wong Chi-ming is geen huurmoordenaar zoals we die in de Scorsese-films kennen. Van enige glorie is geen sprake, het is gewoon een gebroken figuur wiens trouwste vriend de angst is. In het tweede luik volgen we Ho Chi-mo (Takeshi Kaneshiro), die in hetzelfde gebouw van de partner van Wong Chi-ming woont. De jongen is net uit de gevangenis ontslagen en is doofstom. Hij verdient de kost door 's nachts in de winkels in te breken. Iedere keer ontmoet hij er de hysterische Charlie, die elke keer hetzelfde verhaal oprakelt en op zijn schouder een potje weent omdat haar vriendje er met een ander vandoor is.




Logica hoef je in Fallen Angels niet te zoeken, wellicht omdat er in het leven gewoon geen logica zit. Wel kom je in een wereld van mafkezen terecht, die hun eigen manier ontdekt hebben om de jungle van Hong Kong te overleven. Fallen Angels is zeker geen cinema voor gevoelige kijkers, de scènes met het varken of deze waarin iemand gedwongen wordt om ijskreem te eten vergeet je nooit meer.

BEELD EN GELUID
Deze film vind je in de regio-gebonden peperdure Criterion-box of bij ons op dvd bij Cinéart, maar het Britse Artificial Eye biedt een mooi alternatief. De film wordt Chinees gesproken en heeft een DTS-HD MA 5.1-geluidsband waarin de hippe elektronische muziek een voorname rol speelt. De disk heeft verder Engelse ondertitels en is uiterst verzorgd, hoewel Wong Kar-wai heel bewust voor troebelachtige neonkleuren kiest, waardoor er weinig of nooit detaillering te zien is, maar alles eerder wazig wordt, maar dat is nu eenmaal de opzet van het spel.




EXTRA’S
Als bonusmateriaal heb je een trailer en een 25 minuten durend interview met de DOP’er Christopher Doyle die het heeft over de aparte visuele stijl en hoe het was om met Wong Kar Wai samen te werken.

CONCLUSIE
Wie het aandurft om in de bizarre wereld van Fallen Angels te treden, vertoeft anderhalf uur in het gezelschap van de allergrootste mafkezen. De visuele stijl die Wong Kar Wai hanteert is te nemen of te laten, maar wel uniek.