FILM
Rebecca "Becky" Connor (Grace Caroline Currey) is al ruim een jaar in de rouw nadat haar kersverse man Dan (Mason Gooding) bij een bergbeklimming naar beneden is gestort. Haar vader James (Jeffrey Dean Morgan), die eigenlijk niets van het ventje moest hebben, krijgt bij toenaderingspogingen het deksel op zijn neus. Op een dag staat Becky's beste vriendin Shiloh Hunter (Virginia Gardner) voor haar deur, vastberaden om Rebecca weer zin in het leven te doen krijgen. Ze heeft het plan opgevat om ergens in het midden van de woestijn een televisietoren van 600 meter hoog - het dubbele van de Eiffeltoren - te beklimmen. Voor Rebecca is het de gelegenheid om bovenop de top de as van Dan uit te kunnen strooien, om zo een nieuwe fase in haar leven in te luiden, dus ze stemt toe.




Hunter heeft een vlog, waarin ze als Danger D regelmatig dergelijke gevaarlijke strapatsen uithaalt, en geef toe, ze is eigenlijk verslaafd aan likes. De toren is echter in erbarmelijke staat, en eens de twee grieten op de top staan, stort de ladder van de laatste 20 meter - een stuk zonder beschermende kooi - naar beneden. En daar zitten ze dan: niemand weet van hun stunt af, bereik met de GSM is er niet, ze hebben geen water of eten bij, Rebecca heeft haar been verwond, en enkele gieren zien in hen alvast hun volgende avondmaal.




Fall laat je in elk geval op het puntje van je stoel zitten, alhoewel de twee meiden de éne stommiteit na de andere uithalen, en er tegen het einde aan een twist in het verhaal zit die je niet zag komen. Net als pakweg Phone Booth en Buried is dit een film die zich op een zeer kleine oppervlakte afspeelt, en dan is het de kunst om de aandacht van de kijker erbij te houden. Scott Mann is daar zeker in geslaagd; de film was oorspronkelijk opgezet als een kortfilm om de evidente reden, maar Mann weet de spanning tussen de twee waaghalzen goed op te bouwen, zodanig dat je voldoende met hen meeleeft in hun overlevingsstrijd. Voorspelbaar, ja, maar de adrenaline blijft maar stromen, en net daar weet de film een bizar evenwicht te vinden. De twee actrices dragen de film voldoende, alhoewel hun dialogen soms wat aan de ridicule kant zijn, maar uiteindelijk biedt de film een avond ontspanning die zowel ongeschikt is voor mensen die aan claustrofobie lijden als diegenen die aan hoogtevrees lijden.

BEELD EN GELUID
Dutch FilmWorks heeft deze film weer naar nare gewoonte op een single layer-schijf geperst, en vooral de beeldkwaliteit lijdt daaronder. De film is geschoten in het ietwat afwijkende formaat 2.00:1, dat echter de laatste tijd aan populariteit schijnt te winnen - zie ook House Of The Dragon. Grootste probleem zijn de artefacts: wanneer er bijvoorbeeld wordt uitgezoomd van de toren en deze nog maar een lijntje aan de horizon lijkt, lijkt de rechte lijn in verschillende stukken te breken. Ook zit er behoorlijk wat banding in de shots van de open lucht - vooral tegen valavond. Met de kleuren zit het daarentegen wel snor, met veel geel en bruin in de woestijn in een aangenaam en realistisch palet. De DTS-HD MA 5.1-audiotrack is helder om de dialoog weer te geven, maar veel omgevingsgeluid is er niet te beleven op 600 meter hoogte, dan wat gierende wind. Het is pas op het moment dat de roofvogels beginnen aan te vallen, dat de surrounds in actie springen.




EXTRA'S
2000ft up short (1:12) en Disaster movie short (1:32) zijn twee korte vignettes waarin we onder meer zien dat het filmen niet echt op 600 meter hoogte plaatsvond - surprise surprise - maar dat het filmen wel last had van de weersomstandigheden. Daarnaast wordt u ook nog eens verplicht cross-promotionele trailers te bekijken, onder andere één waarin het Ryan Philippe's beurt is om van de berg te totteren.

CONCLUSIE
Je kan argumenteren dat Fall vooral een film is die je op groot scherm moet bekijken, maar zelfs in een home theatre is de film een echte nagelbijter. De technische kwaliteiten zijn matig, zoals helaas de meeste releases van Dutch FilmWorks.