FILM
Jammer genoeg zullen we ons Bruce Willis te vaak herinneren als de acteur die lijdt aan frontotemporale dementie in plaats van aan zijn fantastische oeuvre uit (vooral) de jaren '80 en '90, maar laat ons toch ook niet vergeten dat de man de laatste jaren de kampioen was van niet te bekijken films die konden wedijveren met de rommel van Steven Seagal, weliswaar met het verschil dat Willis wel kan acteren, ook al merk je daar in deze onnodige remake van Death Wish uit 1974 van Michael Winner niet al te veel van. Winner schreef geschiedenis door van Charles Bronson een meedogenloze vigilante te maken, zo goed zelfs dat de film ontelbare keren gekopieerd werd en Hollywood daardoor een nieuwe genre bij kreeg.




Eli Roth, de man die net iets te graag achter het gat van Quentin Tarantino aanloopt en veel te weinig van zijn eigen kunnen heeft getoond, vond het nodig om een remake te maken van deze klassieker. Toen de originele film in 1974 werd gemaakt, was New York in de Verenigde Staten de stad met de hoogste misdaadcijfers, maar in de periode van 2017 was dat Chicago, en daarom veranderde Roth de locatie. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat Sylvester Stallone de hoofdrol zou spelen, maar Stallone trok zich terug na zogezegde creatieve meningsverschillen en werd de rol aan Bruce Willis gegeven. Een leuk detail is dat Charles Bronson een hele tijd de grootste kandidaat was om John McClane in Die Hard te spelen.

Weetjes die leuker zijn dan de film zelf. Kersey is deze keer geen architect zoals Bronson dat was, maar een chirurg die door het geweld in zijn stad de ene dode na de andere op zijn operatietafel krijgt. Hij leeft gelukkig met zijn vrouw (Elisabeth Shue) en dochter (Camila Morrone) in een buitenwijk, tot de familie, na veel keuvelen en taartjes bakken, aangevallen wordt. Kersey's vrouw overleeft de aanslag niet en zijn dochter ligt aan een beademingstoestel. Doordat de politie niks van het onderzoek bakt, trekt Kersey een hoodie aan, steelt een pistool van één van zijn patiënten en trekt als Magere Hein door de stad om gerechtigheid te doen geschieden.




Het is niet het brutaal geweld dat stoort, wel de dwaze ideeën van Roth. Het dieptepunt is een split screen met aan de linkerzijde de opererende chirurg en aan de rechterzijde de vigilante die zijn wapen in elkaar steekt, en dat op de tonen van Black In Black van AC/DC. De film oogt niet alleen ongeloofwaardig, maar het dwaas geweld is veel te gekunsteld. Willis heeft nog dat tikkeltje charisma, maar de rest van de cast is om te huilen.

BEELD EN GELUID
Het beste aan deze disk is de beeldkwaliteit. Dutch FilmWorks is niet bepaald een label om in te kaderen, maar deze transfer is meer dan behoorlijk met mooie kleuren en vrij scherpe details. Het Dolby Digital 5.1-geluid is dan weer een pak minder. Met de actiescènes en randgeluiden is er niets mis mee, maar de dialogen lijken naar de achtergrond te zijn gedrongen en hebben vaak een storend echo-effect.




EXTRA'S
Naast een paar weggelaten scènes kun je in Vengeance & Vision 11 minuten naar de zever van Eli Roth luisteren waarin hij iedereen er probeert van te overtuigen dat hij een uniek meesterwerk heeft gemaakt.

CONCLUSIE
Roth maakte met Death Wish één van de slechtste en meest dwaze remakes ooit. Absoluut te mijden rommel.