FILM 
Over de films van M. Night Shyamalan valt altijd wel iets te zeggen. Niet omdat hij visueel een uitblinker is - want dat zou een understatement zijn - wel omdat hij verhalen vertelt die opvallen door twists die je vaak niet ziet aankomen. De meningen zijn verdeeld, zo was niet iedereen overtuigd van Old of bleek The Village na veel beraad niet meer dan een scheet in een fles te zijn. Ook over Knock At The Cabin raakte niet iedereen het eens. Niet dat dit moet, maar om de knuppel maar meteen in het hoenderhok te gooien: Knock At The Cabin  is een film waar je na anderhalf uur niet weet wat je er mee moet aanvangen.




De film is geïnspireerd op de in 2018 verschenen roman The Cabin At The End Of The World van Paul G. Tremblay. Een romantitel die meteen een spoiler van jewelste weggeeft, niet dat dit in de film anders is. Je moet namelijk geen pilaarbijter zijn om snel door te hebben dat de vier mensen onder leiding van Dave Bautista gewoonweg de Vier Ruiters van de Apocalyps zijn. En tja, eens die komen aankloppen - ook al is het bij een afgelegen landhuis in een bos - weet je dat de wereld op zijn laatste benen loopt.




Knock At The Cabin is een vrij minimalistische film die bij momenten zelfs wat aanvoelt als een toneelstuk. Dat komt omdat de setting zich afspeelt in een landhuis, terwijl je de ondergang van de wereld moet volgen via nieuwsflashes op de televisie. De vier ruiters komen langs bij een homokoppel dat een Aziatisch meisje heeft geadopteerd. De twee mannen denken dat ze het slachtoffer zijn van gay bashing, waardoor de film in het eerste uur wat lijkt op Funny Games - zonder de genialiteit van Michael Haneke - maar er is meer aan de hand. Of dat probeert M. Night Shyamalan ons toch te doen geloven.




Als je een film volledig in de handen van Dave Bautista legt, dan weet je wat te verwachten. De man lijkt ondanks zijn kolossaal lijf best wel een kerel waar je op café best wel een pint mee wil pakken, toch blijft hij een belabberde acteur die er alles aan probeert te doen om te tonen dat hij meer te bieden heeft dan alleen maar spieren, maar helaas lukt dit niet. Zeker niet in Knock At The Cabin die een vreemde hybride blijkt te zijn van een opeenstapeling van bijbelse nonsens en perfect afgebakende woke-lijntjes. De vliegtuigen die uit de lucht vallen zijn best wel spectaculair, maar voor de rest is Knock At The Cabin niet meer dan een gezinsvriendelijke slasher met een einde waarvan je alleen maar ontgoochelend de schouders kan ophalen. Of om het in één zin samen te vatten, Old was beter...

BEELD EN GELUID
Onnodig om te zeggen dat dit een release is die je op Blu-ray moet hebben, maar er zijn nog mesen die trouw zweren aan de dvd. Voor zij die dat doen krijgen met dit schijfje een meer dan behoorlijke transfer, zowel in de wijde natuur als de binnenopnames. De scènes waarin de wereld vergaat worden sowieso vertoond op televisiebeelden in het journaal, dus op dat vlak zal een Blu-ray niet zo'n grote meerwaarde hebben. De geluidsband is een Dolby Digital 5.1 waarin de effecten en de dialogen mooi met elkaar in balans staan, en waar niks slechts over te vertellen valt. Dus doen we dat ook niet!




EXTRA'S
Ook al gaat het om voorgekauwde promomeuk vallen de extra's op deze dvd enigszins mee. Er zijn vijf minuten aan verwijderde scènes. In het vrij overbodige Chowblaster Infomercial - Extended gaat men welgeteld één minuut dieper in op Shyamalan's cameo. De grootste brok is Choosing Wisely: Achter de schermen van Knock at the Cabin dat net geen 25 minuten duurt. De makers hebben het over de oorsprong van het project, de verschillen tussen het boek en de film, de bijbelse onderbouwing en de personages. In Tools of the Apocalypse focust men zich op de wapens of beter gezegd "gereedschappen" die de vier profeten bij zich hebben. Drawing a Picture duurt drie minuten en gaat over de voorbereidingen via het storyboard. Ten slotte is er nog Kristen Cui Shines a Light waarin men de jonge actrice in een drietal minuten aan het woord laat.

CONCLUSIE
In Knock At The Cabin wil M. Night Shyamalan je doen geloven dat de wereld zijn laatste adem uitblaast. Het resultaat is niet meer dan een ontgoochelende, slaapwekkende vertoning die je daags nadien vergeten bent.