FILM
Een dorpje in Brits-Columbia is nog volledig in de rouw nadat een schoolbus vol met kinderen door het ijs is gezakt, of advocaat Mitchell Stephens (Ian Holm) zet het stadje opnieuw in rep en roer met zijn aankomst. De ogenschijnlijk vriendelijke man met mooie praatjes is een geldwolf van eerste orde, en wil de ouders zover krijgen dat ze een publieke rechtszaak aanspannen om de verantwoordelijkheid van het ongeval uit te klaren. Wie daarbij als schuldige uit de bus komt, is minder belangrijk, als die maar veel geld heeft: de fabrikant van de bus, de overheid die onvoldoende sterke vangrails hadden geplaatst,... Aan de ouders kost het niets, maar in geval van winst krijgt Stephens een derde van de schadeclaim. Door de bewoners constant lastig te vallen, rijt Stephens hierbij wel een hoop oude wonden open. De zaak staat of valt met de getuigenis van het meisje Nicole (Sarah Polley), die het ongeval heeft overleefd, maar de rest van haar leven in een rolstoel zal moeten slijten. De gluiperige advocaat probeert haar "om te kopen" door haar een PC cadeau te geven, en haar ouders, die de rekeningen van het ziekenhuis alsmaar zien oplopen, zouden een extra schadeclaim wel zien zitten. Daartegenover staat weduwnaar Billy (Bruce Greenwood), die een paar jaar daarvoor zijn echtgenote heeft verloren, en met dit ongeluk ook nog eens zijn tweeling verliest. Stephens wordt bovendien ook nog eens om de haverklap opgebeld door zijn drugsverslaafde dochter Zoe (Caerthan Banks), meestal om geld te vragen.

The Sweet Hereafter is een pakkend en zeer weldoordacht menselijk drama. Menselijk, omdat regisseur Atom Egoyan er in slaagt om uit een minimum aan verhaal toch een maximum aan drama te putten. Heel mooi bouwt hij het verhaal op naar analogie met het overbekende sprookje De Rattenvanger Van Hameln, hetgeen als thema op regelmatige tijdstippen in de film terugkeert, waarbij de treffendheid van de analogie pas op het einde van de film volledig duidelijk wordt. The Sweet Hereafter is een redelijk moeilijke film, met maar liefst vier verschillende tijdlagen die niet echt duidelijk afgelijnd door elkaar zijn geweven: we zien de gebeurtenissen voorafgaand aan het ongeluk, het bezoek van Mitchell Stephens aan het dorpje, enkele gebeurtenissen twee jaar later, waarbij Stephens het vliegtuig neemt om zijn dochter te bezoeken, en daar toevallig een jeugdvriendin van haar ontmoet, en tot slot nog een incident van toen zijn dochter twee jaar was en vlug naar het ziekenhuis moest omwille van een gevaarlijke spinnenbeet. Regisseur Egoyan wilde met dit effect ongeveer hetzelfde effect bereiken als in het boek van Russell Banks, die hetzelfde verhaal vanuit verschillende standpunten vertelt. Dit meerdimensionale aspect laat ons wel zeer goed toe om de verschillende rollen uit verschillende standpunten te bekijken, waardoor vooral het personage dat Ian Holm neerzet erg complex uitgediept wordt. Het éne moment is hij de duivel, die de woede van de dorpsbewoners wil kanaliseren maar blind is voor alle bijkomende ellende die hij hiermee veroorzaakt, het andere moment is hij een hulpeloze stumperd die, ingenomen door zijn werk, machteloos moet toekijken hoe het leven van zijn dochter naar de haaien gaat. Ook Bruce Greenwood zet als de getormenteerde vader Billy, die koste wat het kost wil vermijden dat hij het hele rouwproces nog eens moet overdoen, een zeer compassionele rol neer. Naarmate de film vordert komt daarnaast ook nog eens alle vuiligheid boven die de dorpsbewoners liever onder de mat zouden vegen en vergeten: overspel, incest en roddel. Regisseur Egoyan houdt er een erg traag verteltempo op na, maar weet de kijker tegelijkertijd te boeien met een pakkende fotografie, die helaas op deze dvd niet volledig tot zijn recht komt.

BEELD EN GELUID
Wat ons naadloos bij de grootste grief op deze dvd doet belanden: de keuze om deze film die oorspronkelijk in 2.35:1-formaat is geschoten door pan en scan naar 1.33:1 terug te brengen, kent in onze ogen geen genade, vandaar de lage score voor het beeld. Zeker bij een film die zoveel op het visuele aspect steunt, gaat er hierdoor enorm veel verloren. De grootste sneeuwlandschappen zijn ineens een stuk minder impressionant, en scènes zoals wanneer Stephens een nogal artistiek aangelegd echtpaar bezoekt in hun architecturaal nogal eigenzinnig te noemen woning, zijn qua compositie hopeloos geruïneerd. Het beeld is nogal donker, nogal korzeling, en toont soms weinig detail. De kleuren zijn redelijk somber, maar dat is ongetwijfeld intentioneel. Veel geluidseffecten bevat de film niet, op de scène waarin de bus door het ijs gaat na, dus is een Dolby Surround 2.0-track ruim adequaat voorhet beoogde doel. Alleen klinkt de dialoog op momenten soms wat aan de doffe kant.

EXTRA'S
Ook qua bonusmateriaal is er op deze film niet heel veel interessants te beleven: we vinden een trailer van de film terug, een 12 minuten durende mini-documentaire en enkele interviewfragmenten met cast en crew.

CONCLUSIE
The Sweet Hereafter is een wat oudere film van A-Film (die bij de release overigens nog A-Video heette), die meer bij een cinefiel publiek in de smaak zal vallen. Op technisch vlak moeten we, vooral met het afschuwelijk verknipte beeldformaat, een rode kaart trekken.