SERIE
In 1991 werd de door snobistische manieren bezeten Hyacinth Bucket, wiens naam je als Bouquet moet uitspreken, een tweede seizoen lang op de BBC-kijker losgelaten, en ook ditmaal werd het een eclatant succes, en werd de reeks aan talloze buitenlandse zenders, waaronder de VRT, gesleten. In plaats van zes, telde het tweede seizoen maar liefst tien afleveringen, door Warner verdeeld over twee discs. Hyacinth (Patricia Routledge) is de bemoeizuchtige buurvrouw waar iedereen met een boog omheen loopt, maar die onvermoeibaar zichzelf overal opdringt, hetzij met tips voor goede manieren, hetzij met fotoboeken van haar zoontje Sheridan, of hetzij met uitnodigingen voor haar beruchte dineetjes bij kaarslicht. Haar man Richard (Clive Swift), die over een oneindig sterk incasseringsvermogen blijkt te beschikken, biedt het hoofd aan al haar nukken en grillen, dit in tegenstelling tot haar buurvrouw Elizabeth (Josephine Tewson), die altijd op het randje van een zenuwinzinking staat wanneer ze alweer voor Hyacinth moet opdraven. Hyacinth dweept met alles wat en iedereen die een naam of een titel heeft, en ze verdringt daarbij nog liefst de gedachte aan haar eigen slonzige zus Daisy (Judy Cornwell) en haar al even slonzige man Onslow (Geoffrey Hughes), de levende incarnatie van hoe Homer Simpson er in het werkelijke leven zou uitzien, en aan haar andere zus, de door mannen geobsedeerde Rose (Mary Millar), die met zijn drieën in hetzelfde huis wonen als haar erg seniele maar nog fysiek patente vader (George Webb). Wie wel genade vindt in haar ogen, is haar andere zuster Violet - die we nooit te zien krijgen - omdat die met een rijke man getrouwd is en derhalve in een kast van een villa woont, met een sauna, een zwembad, een Mercedes en plaats voor een pony. Haar echtgenote, Bruce (John Evitts), is echter ook een behoorlijke steek kwijt, en laat geen gelegenheid onbenut om zichzelf weer eens in vrouwenkleren te steken.

Het tweede seizoen van Keeping Up Appearances wordt gekenmerkt door twee nieuwelingen in de reguliere cast. Allereerst is er Mary Millar, die de rol van Hyacinths mannengekke zuster Rose heeft overgenomen. Shirley Stelfox uit de eerste reeks was voor een tweede reeks niet meer beschikbaar, en waar hier in feuilletons vaak scenariogewijs enorm kromme bochten worden getrokken om bepaalde karakters uit of in de cast te schrijven, neemt men in het Verenigd Koninkrijk boudweg een andere acteur. Het voordeel hiervan is dat men geen toegevingen moet doen aan de plot, en gewoon verder kan met dezelfde scenario's werken. Mary Millar speelt de rol wel op een andere manier, met veel meer pathetische over-acting dan haar voorgangster, maar de rol heeft haar wel onsterfelijke roem bezorgd - zijzelf was allesbehalve een nymfomane mannenloopster zoals Rose. Was, want een slepende ziekte maakte in 1998 voortijdig een einde aan haar carrière. Het tweede nieuwe reguliere castlid is David Griffin, die opgevoerd wordt als Emmet Hawksworth, de broer van buurvrouw Elizabeth, die net een echtscheiding achter de rug heeft, en voorlopig bij zijn zuster inwoont. David is doorheen de afleveringen zowat de antithese van Hyacinth geworden: hij leeft op het scherp van zijn zenuwen, durft al niet meer buiten te gaan om te tuinieren uit schrik dat Hyacinth voor hem zal zingen, en laat met zijn hortdroge cynische opmerkingen blijken dat hij het Bucket-mens nog liefst zou roosteren op een vuurtje. Hyacinth heeft zijn commentaar doorgaans toch niet gehoord, want Hyacinth luistert alleen naar Hyacinth.

Ondanks al deze stereotype vertolkingen, typisch aan dit soort van Britse klucht, geven de auteurs aan hun personages soms onverwachte wendingen mee. Zo blijkt Onslow, die godganse dagen voor de TV hangt, plots ook over een intellectueel kantje te beschikken, omdat hij al zappend wel eens voor een Open University-uitzending is blijven hangen, en zien we Emmet gaandeweg een steeds zorgenwekkendere angst voor Hyacinth in het algemeen en haar zangkunsten in het algemeen ontwikkelen. Na Fawlty Towers is dit nog steeds één van de beste visitekaartjes van de Britse comedy, niet in het minst door de flamboyante vertolking van Patricia Routledge, die niet alleen haar medespelers in de reeks, maar ook de kijker regelmatig de gordijnen injaagt met haar compulsief neurotisch gedrag. Een briljante vondst van regisseur Harold Snoad was het ook om daartegenover Clive Swift als de menselijke opneemvod Richard te plaatsen, die om de lieve vrede te bewaren zijn vrouw in al haar gekheid volgt, maar aan zijn gezicht te zien daar duidelijk onder lijdt, en op een oneindig medelijden van zijn medemens kan rekenen.

AFLEVERINGEN

1. A Strange Man
Hyacinth schrikt zich een hoedje wanneer ze 's morgens vroeg een man in een bandhanddoek gewikkeld de deur ziet openmaken bij haar buurvrouw Elizabeth. Dadelijk slaat het spookbeeld van een verloederende buurt haar om het hart, wil ze prompt verhuizen, en stuurt ze Richard van het kastje naar de muur (of beter: naar de auto en terug) opdat hij zou kunnen spioneren. Gelukkig blijkt alles een misverstand, want de man in kwestie is Elizabeths broer Emmet. En Hyacinth is in de wolken wanneer ze verneemt dat hij muziekleraar is, want met een stem als de hare moet ze toch wel een rol aangeboden krijgen in het lokale operettegezelschap. Daddy is er intussen weer eens vandoor, in zijn onderbroek op de fiets om zijn familie te verdedigen tegen een nakende aanval van de Luftwaffe.

2. Driving Mrs. Fortescue
Wanneer de adellijke maar ietwat doof zijnde Mrs. Fortescue om een lift naar de stad vraagt, is Hyacinth maar wat vereerd. Richard aan de andere kant heeft nog onplezierige herinneringen aan een pak rammel dat hij ooit van Mrs. Fortescue in de kerk heeft ontvangen. Hyancinth probeert haar goede naam en faam maximaal te tonen, maar een onverwachte ontmoeting met haar zussen Rose en Daisy (nee, dus niet die met het zwembad, de Mercedes en plaats voor een pony) stuurt alles in de war, en het gezelschap eindigt samen met de immer beminnelijke schoonbroer Onslow in een pub bij een pint en een gezellig spelletje darts...

3. The Candlelight Supper
Rood alarm! Hyacinth maakt eindelijk haar dreiging waar, en ze houdt een dineetje bij kaarslicht, waarop ze zeker en vast Elizabeth en Emmet zal vragen! Die laatste moet immers dringend overtuigd worden van Hyacinths muzikale talenten, want het is Hyacinth een raadsel warom hij haar nog geen rol heeft aangeboden in het lokaal operette-gezelschap. Op het feestje duikt onaangekondigd haar zus Rose op, die bij Hyacinth heeft afgesproken met haar nieuwe vriendje, omdat hun eigen huis er te slonzig bijligt en noch Onslow, noch Daisy tekenen van enige activiteit vertonen, zeker niet om op te ruimen. En wanneer zowel Rose's vorige als huidige vriendje op Hyacinths dorpel een potje staan te knokken, welt er tot grote ergernis van Emmett een lied bij haar op.

4. Hyacinth Tees Off
Hyacinth staat erop dat Richard gaat golfen met de majoor, alhoewel hij daar een broertje aan dood heeft. De majoor is echter eerder geïnteresseerd in Hyacinth dan in golf (de arme ziel!), en hij laat Richard met iemand anders gaan golfen. Enfin, het hotel schijnt nogal mee te vallen, behalve dan het koppel op de kamer naast die van Richard en Hyacinth, die wel érg luidruchtige seksspelletjes aan het spelen zijn. In het hotel zal het personeel echter al snel merken dat je een Bouquet niet ongestraft Bucket noemt, en dat Hyacinth er nog niet van zou drómen om omgang te hebben met volk zoals het crapuul in kamer 210...

5. Problems With Relatives
Het dagelijkse koffie-ritueel tussen Elizabeth en Hyacinth wordt weer eens verstoord door een telefoontje, ditmaal van een wanhopige Violet wiens man Bruce in een boom gekropen is omdat hij niet in een galajurk naar een feest mag. Hyacinth probeert Richard te mobiliseren, die echter in een vergadering zit en daar niet zomaar van onderuit kan muizen. Tot overmaat van ramp staan ook Onslow en Daisy voor de deur; ze waren een wandelingetje gaan maken met Daddy, en terwijl Onslow binnen in het gokkantoor zijn tiercéformulier was gaan invullen, is die er weer eens vandoor. Hyacinth moet een beroep doen op Emmet en Elizabeth om Daddy weg te krijgen op het bureau van de burgerlijke stand.

BEELD EN GELUID
De reeks staat in 1.33:1-formaat op de disc, wat voor een TV-programma uit 1991 het normale formaat is. Geheel vrij van compressiefouten is de beeldband echter niet, alhoewel we op oude Britse TV-reeksen al erger hebben gezien, en ook de ruis is bij momenten storend. Ergste euvel zijn de kleuren: naast het erg vaak voorkomende colour bleeding, zijn deze niet echt goed gecalibreerd, waardoor de personages nog een rooiere kop schijnen te krijgen dan ze al hebben. Qua scherpte en detail is dit echter nog een redelijke transfer. Meer dan een 2.0 mono-geluidstrack is er niet voorzien, en een reeks als deze heeft echt ook niet veel meer nodig. De dialogen klinken mooi uitgebalanceerd, zijn nooit onverstaanbaar, maar voor wie echt de finesse van de vaak onvertaalbare Engelse woordgrapjes wil volgen, is er ook een Engels ondertitelingsspoor voorzien, wat we alleen maar kunnen toejuichen. Buiten een begin- en eindgeneriek is er niet echt muziek voorzien in de reeks; met een salvo aan spitse dialogen is daar gewoon geen ruimte meer voor. De layer change zit wat op een ongelukkige plaats, midden in de middelste aflevering, op een moment dat het eigenlijk erg opvalt. Door de beugel genomen is deze dvd een solide technische prestatie, maar ook niets meer.

EXTRA'S
De hoes van deze dvd vermeldt "Deze dvd bevat drie nooit eerder op video uitgebrachte episodes, exclusieve fragmenten en biografieën van de cast." In werkelijkheid zijn er totaal geen extra's terug te vinden. Slordig!

CONCLUSIE
Met het vooruitzicht dat seizoen 3 en 4 ook dit jaar nog op dvd gaan verschijnen, is deze Keeping Up Appearances een aanrader voor liefhebbers van Britse comedy. Laten we hopen dat Warner ook seizoen 5 en de vier kerstspecials nog op dvd uitbrengt, want deze reeks wint enorm veel bij het herhalen van varianten op dezelfde grappen.