FILM
Zelden heb je zo’n allegaartje van gespuis, psychoten, stommelingen en losers samengezien als in The Dirty Dozen. Lee Marvin vertolkt de bikkelharde majoor John Reisman. Als gedwongen "vrijwilliger" moet hij, aan het hoofd van een bende moordenaars en andere bajesklanten, een ware zelfmoordmissie tegen hoge Nazi-officieren ondernemen. Charles Bronson, Jim Brown, John Cassavetes, Trini Lopez, Telly Savalas (Kojak voor de vrienden), Donald Sutherland en Clint Walker zijn de bekendste namen van de twaalf criminelen die een éénmalige kans krijgen om hun vrijheid terug te winnen. Gesteld dat ze de missie overleven uiteraard. The Dirty Dozen is een avonturenfilm waarin de underdog zegeviert en waarin op een soms anarchistische manier tegen de schenen van het toenmalige establishment geschopt wordt.

De film valt in te delen in drie episodes. In het eerste deel krijgen we te zien waarom het personage van Lee Marvin geselecteerd wordt om de missie te leiden. In het tweede, en langste deel, zien we hoe de gevangenen worden geselecteerd en opgeleid. Tevens krijgen we een klein beetje inzicht in de verschillende personages en komen we zaken te weten over hun achtergrond. In het slotgedeelte (veruit het meest interessante en spannendste van heel de film) zien we de uitvoering van de missie waarvoor zo lang getraind werd. Plots verandert de speelse, humoristische stijl in een ernstig en spannend slotspektakel. Gelukkig dat het slotgedeelte de twee eerste delen van de film goedmaakt, want anders was The Dirty Dozen waarschijnlijk niets meer geweest dan een middelmatig niemendalletje waarin uitsluitend tal van grote filmsterren werden opgevoerd. In z’n geheel is de film dus nog zeker te smaken.

BEELD EN GELUID
Het anamofische beeld met een aspect ratio van 2.20:1 werd grondig gerestaureerd. Toch is de beeldkwaliteit naar hedendaagse maatstaven niet overdonderend. Aan het begin van de film is er een zeer duidelijke telecine-vervorming merkbaar wanneer de titels over het scherm heenrollen. Het overgrote deel van de film is ook erg donker waarbij vooral veel grain tot uiting komt. De kleuren zijn redelijk vol, maar blinken niet uit in hun rijke diversiteit. Ook springt hier en daar een stevig potje edge enhancement in het oog.
Op het vlak van geluid krijgen we een Dolby Digital 2.0 Surround track, die zich hoofdzakelijk toespitst op de voorste kanalen. De dialogen lekken soms door naar de twee voorste kanalen en komen niet steeds perfect uit de center. Ook verschuift het stereobeeld van de muziek bij sommige scènes. Het enige opvallende gebruik van de achterkanalen is bij enkele ontploffingen en tijdens het afvuren van een handvol kanonskogels. De surrounds worden slechts enkele malen gebruikt, maar wanneer ze deel uitmaken van de totale mix dan doen ze dat op een erg opvallende, haast agressieve manier. Toch nog mooi dus.

EXTRA'S
Naast de vertrouwde bioscooptrailer heeft Warner ook nog een korte featurette van een kleine tien minuten toegevoegd aan de extra's van The Dirty Dozen. Kort komen de meeste acteurs aan bod en gaat men even in op het gebruik van de special effects m.b.t. het opblazen van een decor dat net iets té stevig werd opgetrokken. Niet veel, maar nog steeds beter dan in het geheel niets aan extra's.

CONCLUSIE
The Dirty Dozen is een leuke oorlogs/actiefilm uit de jaren zestig die het vooral moet hebben van de sterrencast dan wel van het scenario. De regie is aanvaardbaar maar niet wereldschokkend. Het slotstuk is veruit het interessantste aan heel de film. Al bij al is dit een leuk stukje entertainment en voor velen ook (afhankelijk van wanneer men geboren is) een stevig brokje nostalgie. Op het gebied van oorlogsdrama schiet de film kilometers tekort, maar als ontspanning is de prent toch best wel geslaagd.