FILM
Elk jaar organiseert men in de wijk Civetta (Nederlands: uil) van de Italiaanse stad Siena de paardenrace Il Palio tussen 10 buurtschappen van de stad. Alle inwoners kijken er met passie naar uit, want het gaat om het prestige van de wijk. Het fanatisme laait dan ook hoog op. Civetta heeft sinds 1979 (24 jaar geleden) Il Palio niet meer gewonnen. Dat andere wijken het nog minder goed doen, is een magere troost voor de 92-jarige Egidio die 29 overwinning meemaakte. Een dertigste overwinning zou hij een mooie afsluiting van zijn leven vinden. Paolo is 21 en treedt voor het eerst op als stalknecht van Il Palio en ook voor hem is de paardenloop een hoogtepunt waar hij het hele jaar naartoe leeft. Regisseur John Appel (André Hazes: Zij Gelooft in Mij) volgt beide mannen zes weken vóór de race. Egidio praat over de samenhorigheid van de wijkbewoners, hun verknochtheid en hun enthousiasme over het komende spektakel. Paolo vertelt over zijn jarenlange inzet en zijn verdriet over het uitblijven van een overwinning.

Een week voor de race staat de camera op het grote marktplein van Civetta dat in gereedheid wordt gebracht: de arena is gebouwd, de zitjes bijna klaar en tonnen geel zand zijn uitgestrooid op de keien om uitschuiven te voorkomen. De bewoners versieren de straten, hangen lantaarns en bordjes op. ’s Avonds zit iedereen gezellig bij elkaar alvast een voorproefje te nemen op wat komt. Het gaat er prettig aan toe en de spanning stijgt bij jong en oud. Vier dagen voor het spektakel worden de paarden geloot. De Civettanen zijn dolgelukkig want het winnende paard van vorig jaar mag voor hun wijk rijden.

De dag van de race zelf is Civetta in feeststemming. Iedereen komt naar het marktplein : paarden en jockeys staan zenuwachtig klaar aan de start, de meisjes huilen van opwinding, de kleintjes knijpen hun knuistjes, de jongetjes verbergen het gezicht van spanning in dikke handjes, de jongelui scanderen slogans en dan gaat het schot af : de paarden en hun berijders draven door het stof en ronden het plein met als enige doel de eindmeet. Civetta is één kolkende mensenzee, het lawaai is oorverdovend... en dan, na 80 seconden, is het voorbij. De winnaar gooit de armen in de lucht en z’n dolgelukkige buren lopen joelend achter hem aan.

John Appel heeft een mooie en interessant documentaire gemaakt over het leven in een kleine gemeenschap en filmt er vreugde en verdriet, opwinding, teleurstelling en samenhorigheid aan de hand van kleine voorvallen uit het dagelijkse leven. Het feest is een metafoor voor het leven zelf, voor de manier van zijn, los van stand en rang, overtuiging en gezindheid. De camera dringt binnen en registreert, trekt zich als een oneerbiedige buitenstander terug en kijkt van op een afstand, zonder commentaar, zonder een oordeel te vellen. Het resultaat is spannend en aandoenlijk met hier en daar een streepje muziek ter ondersteuning, afgemeten en spaarzaam.

BEELD EN GELUID
The Last Victory is een documentaire en dat heeft een grote directheid tot gevolg. Het beeld is goed zowel qua opbouw als qua kleur. De digitale opname heeft geen last van vuiltjes en beschadigingen, wel af en toe van een gebrekkige scherpte, maar dat is inherent aan de manier van werken. Aan de geluidsband is rustige muziek toegevoegd die in stereo uit de klankkasten rolt. De kwaliteit is behoorlijk gezien de omstandigheden.

EXTRA’S
Geen.

CONCLUSIE
The Last Victory is een portret over passie en hartstocht van gewone mensen ergens in een stad in Europa. De camera had ook elders kunnen staan: in Nederland als Oranje uit de bol gaat, in Duitsland met het carnaval en in Limburg als het om een overwinning in het vrouwentennis gaat. Het is allemaal zo herkenbaar en toch zo apart. Het enige puntje van kritiek gaat over de lengte: 88 minuten is lang.