FILM
Een jong stelletje maakt een ritje op het platteland. Ze nemen de afslag naar Paris, een klein provinciestadje, en verongelukken in een scherpe bocht. Ze zijn allebei dood. Dezelfde dag: Arthur (Terry Camilleri) en zijn broer George rijden met hun armetierige auto en versleten caravan door de dorpjes op het platteland op zoek naar werk, maar dat lukt ze niet echt. Tegen valavond zien ze een bord met "werkkrachten gevraagd" en nemen de afslag naar... Paris. In een scherpe bocht wordt de chauffeur opgeschrikt en rijdt de auto de afgrond in. Arthur overleeft de klap en wordt wakker in de Rode Kruispost van Paris. George is dood. Een ongeluk volgens dokter Midland (Kevin Miles), maar daar is Arthur niet helemaal van overtuigd, want hij heeft lichten gezien net voor zijn broer de controle over het stuur verloor. De dokter en de burgemeester van Paris (John Meillon) wijten zijn verwarring aan shock en waarschuwen hem tegen psychische kwetsuren zoals bij de tientallen patiënten in het ziekenhuis van Paris, ook allemaal slachtoffers van auto-ongelukken. Eén ding wordt Arthur duidelijk: Paris verlaten wordt hem niet makkelijk gemaakt. Er zijn de rebelse jongeren met hun angstaanjagend race-auto’s, omgebouwde wrakken zonder banden en fel beschilderd, die de toegangswegen tot het dorp controleren en aan de andere kant de achterdochtige dorpelingen die overdag haast onzichtbaar, maar ’s nachts des te actiever zijn. Bovendien heeft iedereen in Paris blijkbaar iets met auto’s. Niet alleen ligt de omgeving van het dorp bezaaid met autowrakken, maar voor een rustig plaatsje als Paris gebeuren er wel erg veel ongelukken op de invalswegen.

That’s the world we live in, the world of the motorcar, met deze woorden leidt de van oorsprong Australische regisseur Peter Weir ons binnen in de wereld van autoverslindend Paris, een slaperig, op het eerste oog vredig en conservatief plaatsje op het Australische platteland. De maker van The Last Wave, The Plumber en Picnick At Hanging Rock confronteert ons in The Cars That Ate Paris, een origineel avontuur vol spanning en zwarte humor, met een dorpsgemeenschap die, geholpen door het zelf gekozen isolement en de moeilijke toegankelijkheid van hun gebied, een bijzondere manier heeft gevonden om te overleven via lucratieve, zij het illegale en misdadige praktijken. Via de ogen van Arthur, een eerder rustige en niet zo snuggere man, maakt de kijker kennis met de vreemde, mensenschuwe en gesloten dorpsbewoners met aan het hoofd een burgemeester die zich laat inspireren door de heldendaden van de eerste pioniers.

Dat er wel degelijk wat fout is in Paris merkt Artur in het plaatselijke ziekenhuis, waar hij als ziekenhelper aan de slag gaat: de verkeersslachtoffers worden er verzorgd, maar de hoofdarts vertelt hem dat ze gewillige slachtoffers zijn voor zijn medische experimenten. Meer heeft Peter Weir niet nodig om een onheilspellende sfeer op te hangen en een onderhuidse spanning op gang te brengen die in de rest van de film alleen maar toeneemt. Ter ondersteuning maakt hij veelvuldig gebruik van muziekeffecten, die hoewel alleen maar in stereo, voor het nodige ongemak en de nodige dreiging zorgen en het kippenvel op de armen toveren. De plotwendingen zijn plots en onverwacht, een macabere en cynische sfeer nooit ver af. Peter Weir is een meester in het ontwikkelen van absurde, haast surrealistische en onmogelijke verhaallijnen. Hij schept heel hoge verwachtingen, neemt grote risico’s, maar slaagt er telkens in om bij de kijker een goed gevoel achter te laten na afloop. Peter Weir gaat nooit voor een gemakkelijke en een voor de hand liggende oplossing. The Cars That Ate Paris blijft nog dagen door het hoofd spoken.

BEELD EN GELUID
Deze film staat in een anamorf 1.85:1-formaat op de dvd en is van zeer goede kwaliteit. De kleuren zijn helder met veel contrast en de kopie is helemaal schoongemaakt voor de transfer naar dvd: geen vuiltjes, geen beschadigingen en geen strepen of witte punten. De ondertitels staan in een goed leesbaar lettertype en zijn zeer laag geplaatst, waardoor ze het filmbeeld nauwelijks ontsieren. Het geluid is in het originele Dolby Digital 2.0-formaat gebleven en dat is een beetje jammer, want een remix naar Dolby Digital 5.1 had hier voor vuurwerk kunnen zorgen. Het geluid verdeelt zich gelukkig vrij goed over links en rechts en heeft veel diepte.

EXTRA’S
Deze dvd bevat de originele bioscooptrailer en de filmografie (tekst) van Peter Weir.

CONCLUSIE
The Cars That Ate Paris is geen horrorfilm en heeft niets met het bovennatuurlijke van doen, maar slaagt erin om met heel gewone elementen, zeg maar afwijkingen van de menselijke natuur, een spannend en origineel verhaal te vertellen dat tot de laatste minuut boeit. Waarmee de maker van Master and Commander en The Truman Show nog maar eens bewijst dat hij een veelzijdig regisseur kan zijn.