FILM
Diep in de ijslagen van Antarctica wordt een piramide ontdekt die eigenschappen vertoond van verschillende verdwenen beschavingen. Charles Bishop Weyland (Lance Henriksen) stelt een internationale groep van de beste wetenschappers en avonturiers samen om de piramide aan een grondig onderzoek te onderwerpen. Maar eenmaal daar aangekomen komt de groep tot de schrikwekkende ontdekking dat ze terechtgekomen zijn in een dodelijk gevecht tussen twee bloeddorstige buitenaardse wezens...

“Whoever wins... We lose.”

Sinds Fx-tovenaar Stan Winston in Predator 2 (‘90) voor de gein de schedel van een Alien in het Predator-schip heeft gehangen, schreeuwden de fans om de twee buitenaardse monsters het eens tegen elkaar te laten opnemen op het witte doek. De vele videogames, de ontelbare merchandising en dan vooral de succesvolle Dark Horse strip wakkerden het vuur alleen maar aan. Ondanks dat beide filmreeksen onder 20th Century Fox zitten, zou het toch nog jaren duren voor de natte droom van vele “geeks” zou gerealiseerd worden. Blijkbaar liet het geschikte script even op zich wachten (pittig detail: het script van Alien Vs. Predator van de hand van regisseur Paul W.S. Anderson was één van die afgekeurde scenario’s). Het project werd gedurende jaren van de ene potentiële regisseur naar de andere gekaatst en wanneer Fox ten einde raad was gingen ze aanbellen bij Paul W.S. Anderson, welke verantwoordelijk is voor moderne 'meesterwerken' als Mortal Kombat, Event Horizon en Resident Evil, want wie anders dan de grote Paul W.S. Anderson kon dit project van de grond krijgen? Ok, sarcastische modus uit! Maar toch bizar dat de studiohoofden blijkbaar regelmatig bij Anderson terecht komen met potentiële knallers. Eerst Mortal Kombat, dan Resident Evil en nu Alien Vs. Predator! Het is een vaststaand feit dat de man mooie plaatjes kan schieten (zie het eindshot van Resident Evil!), maar de personages die zijn films bevolken hebben de diepgang van een shotglaasje en diens scenario’s hebben de complexiteit van een badkamertegel. Eigenlijk kan je Anderson het best omschrijven als een poor man’s Michael Bay - de maker van pulp zoals Armageddon, Pearl Harbor en Bad Boys II.

We stonden dus zéér sceptisch tegenover Paul W.S. Anderson’s Alien Vs. Predator. Een gevoel dat enkel maar versterkt werd per negatief bericht dat de set verliet (van Stan Winston die niet eens gevraagd werd voor de Predator-effecten, tot en met de Predator-kostuums die veel te log en over the top zouden uitvallen…). Maar de twijfels werden wat weggenomen met de kick-ass teasertrailer, en toen de bioscooptrailer gelost werd bleek alles toch dik in orde te zijn qua kostuums en speciale effecten. Met goede hoop trokken we naar de plaatselijke multiplex, maar Jezus wat een teleurstelling! Alien Vs. Predator ofte "AVP" was weliswaar vakkundig qua fotografie en speciale effecten, maar het script van Anderson bevat iets teveel dichterlijke vrijheden (de korte incubatieperiode van de Aliens…), een resem onvergefelijke continuïteitsfouten (Bishop en Alien 3?) en een bende weinig memorabele personages. Maar hetgeen wat ons het meest tegen de borst stootte was de familievriendelijke PG-13 rating, welke van AVP een halve kinderfilm maakte terwijl de vorige films steeds een dikke, vette ‘R’ (KNT) waren! De kritiek van de gevestigde filmjournaille, alsook van de hardcore fans, was dan ook niet mals. Dit heeft echter wel niet kunnen tegenhouden dat de cross-overprent in ruwe wereldwijde boxoffice cijfers uitgroeide tot de meest lucratieve uit beide reeksen. De 95 miljoen $ kostende film bracht wereldwijd meer dan 171 miljoen $ op! Ondanks dit feit hopen we dat Fox een eventuele AVP 2 zal laten schieten en eindelijk eens werk zal maken van Alien 5 (mét Sigourney Weaver), zodat we eindelijk de planeet van de Aliens kunnen zien.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 2.35:1 beeld is, ondanks de aanwezigheid van hier en daar wat minieme filmgrain, haarscherp. Contrast, schaduwdetail en zwartniveau zijn telkens dik in orde. De heldere kleuren zijn mooi en komen natuurlijk over. Zoals te verwachten is de gebruikte print totaal vrij van vuil en beschadigingen. Digitale compressiefouten hebben we niet tegengekomen, maar wel eens een enkel trillend beeldlijntje. De Engelse Dolby Digital 5.1-track is een dynamisch en agressief geluidsspoor, met een uitstekende plaatsing van de geluidseffecten. De muziek komt op zijn beurt goed tot zijn recht en klinkt lekker ruim. De dialogen komen mooi uit de centerspeaker en zijn steeds goed te verstaan. Ruis of storingen hebben we niet waargenomen. Een beetje standaard aan het worden bij Fox is de toevoeging van een Engelse DTS-track. Hoe lekker het Dolby Digital 5.1-spoor ook is, de DTS-track klinkt voller en geniet dan ook onze ruime voorkeur. Top!

EXTRA’S
Ondanks de niet onverdiende zure kritieken deed AVP het verbazingwekkend goed aan de kassa’s. Maatschappij Fox wil duidelijk niets aan het toeval overlaten en wil van de film nog een groter verkoop-/verhuursucces maken, getuige de overvolle 2 disc speciale editie!

Op het eerste schijfje worden we - zoals de laatste tijd wel meer het geval is - getrakteerd op promotionele trailers van andere “Fox”-producten (Robots, Flight of the Phoenix, Man on Fire en The Girl Next Door). Gelukkig zijn deze gewoon door te skippen! Verder op het eerste schijfje kan je niet alleen de gewone bioscoopversie bekijken, maar ook een iets uitgebreidere versie. Toch even opgepast, want het betreft hier niet de door Paul W.S. Anderson beloofde gore ‘R-rated’-cut (wat overigens je reinste bullshit was, want deze zou zelfs helemaal niet bestaan!) maar een uitermate korte, doch leuke proloog. Vervolgens kan je de bioscoopversie nog eens een keertje bekijken met audiocommentaar ingesproken door regisseur Paul W.S. Anderson en hoofdrolspelers Lance Henriksen en Sanaa Lathan, of met een commentaartrack verzorgd door het specialeffects-team (Alec Gillis, Tom Woodruff Jr. en John Bruno). De cross-promotional trailers waren blijkbaar nog niet genoeg aan promotie en zo krijg je in “Inside Look” een voorproefje van Hide and Seek, Elektra en nog eens Robots. We sluiten de extra’s op de eerste disc af met de vermelding van de knappe geanimeerde menu’s, welke blijkbaar (af en toe) switchen van animatie. Het “Sacrificial Chamber”-menu kwam het meeste boven water, maar mits wat herstarten en ander gepruts op de afstandsbediening kwam ook het “Predator Self-destructive Device”-menu tevoorschijn.

De tweede disc is opgedeeld in een aantal submenu’s. Onder “Pre-production” treffen we Conception aan, welke de 26 minuten durende documentaire AVP: The Beginning herbergt. In deze feature praten producent John Davis, schrijver/regisseur Paul W.S. Anderson, en productie designer Richard Bridgland behoorlijk dromerig over hun visie op het "AVP"-project. Ze doen dit met de nodige passie en overtuiging, want als ondergetekende een studiobons was dan kreeg het project eveneens groen licht! Het geheel is gekruid met knappe conceptschetsen, storyboards, productie design, vroege behind the scenes-beelden en fragmenten uit de twee franchises. Op het moment dat deze documentaire opgenomen werd, was het nog niet helemaal zeker of alles wel zou doorgaan. Dit geeft deze docu een extra laagje mee. Tom Woodruff Jr. geeft de kijker ook even een rondleiding op de afdeling van de speciale effecten. Deze documentaire (alsook The Making of AVP) kan je tevens bekijken met de “Enhanced Viewing Mode”, wat ervoor zorgt dat je tijdens de documentaire automatisch doorverwezen wordt naar één van de kortere filmpjes op de dvd. In het 7 minuten durende filmpje ADI Workshop, krijg je enkele eerste FX-testen te zien met de Aliens en Predators. Vervolgens heb je niet één, niet twee, maar drie storyboard galerijen die je kan bekijken en nog een galerij met prachtige concept art. In het “Production”-menu treffen we het redelijk diepgravende The Making of AVP (59 min.) aan. In deze documentaire krijgt de kijker een uitgebreide kijk op de set en vertellen de belangrijkste cast- en crewleden over hun ervaringen tijdens het maken van de film. Af en toe komt er wel eens wat dubbele informatie voorbij en hier en daar glijd het programma af naar het beruchte kontkus-niveau. Wat dan weer niet het geval is in de bondige korte filmpjes zoals Miniature Whaling Station (7 min.), Facehuggers & Eggs (15 min.) en Trouble at the Mouth of the Tunnel (4 min.). Welke to the point handelen over een bepaald aspect van de productie (achtereenvolgens: de gedetailleerde miniaturen van het walvisstation en hoe de vernietiging ervan tot stand kwam, B-roll van een netelige scène met acteur Ewen Bremner en de problemen – waaronder een immense brand op de set! – waarmee de crew sukkelden bij het filmen rond de grote mondtunnel).

In het submenu “Post-production” vinden we de extensieve documentaire Visual Effects Breakdown (30 min.) waarin Paul W.S. Anderson en John Bruno eerst uitweiden waarom de ouderwetse ‘mannen in een pak’-aanpak nog steeds vele malen beter is dan de hedendaagse computereffecten en waarom ze op sommige momenten wél CGI gebruikten. Daarna doet het team dat verantwoordelijk is voor visuele effecten uit de doeken hoe ze diverse sleutelelementen uit de film (zoals de Facehuggers, de “Piper Maru”, de flashback, de Alien Queen en de gevechten) gerealiseerd hebben. Er blijken tevens elf scènes (samen goed voor 9 minuten beeldmateriaal) weggeknipt te zijn, gelukkig zijn deze mooi op dvd te bewonderen met optionele commentaar door regisseur Anderson en acteur Lance Henriksen.

Dan zijn we aanbeland aan het onderdeel “Licensing the Franchise”. In de 11 minuten durende featurette Alien Vs. Predator: The Comic Book kom je te weten hoe de succesvolle stripreeks van Dark Horse Comics, welke grotendeels de blauwdruk was van de speelfilmversie, ontstaan is. Het programma is opgesmukt met een resem knappe illustraties uit de stripboeken. Daarna is het de beurt aan striplegende Todd McFarlane om zijn duit in het zakje te doen met Monsters in Miniature (14 min.). McFarlane is met zijn “McFarlane Toys” verantwoordelijk voor enkele van de knapste en meest gedetailleerde actiefiguren die op de markt te krijgen zijn, waaronder enkele figuren van Alien en Predator. Buiten dit feit heeft de ongetwijfeld sympathieke man geen reet te maken met Alien Vs. Predator en dit ruikt dan ook naar schaamteloze reclame voor de figuren van de film. Onder de “Marketing”-vlag ontdekken we nog een standaard promotiefeaturette met de HBO AVP Special (13 min.), de erg coole teasertrailer en de originele bioscooptrailer.

Tenslotte is er nog een Easter Egg te vinden.

CONCLUSIE
Alien Vs. Predator is dankzij regisseur Paul W.S. Anderson net als Resident Evil opnieuw een platte, middelmatige en vooral véél te propere bedoening geworden. Als snel entertainment nog wel te pruimen op een hersenloos niveau, maar in direct vergelijk met de Alien- en zélfs de Predator-franchise verbleekt AVP compleet. Laten we hopen dat Anderson (of beter: Hollywood) zich geen drie keer aan dezelfde steen stoot! Deze 2 disc Special Edition daarentegen is niets op aan te merken en trekt alle registers open qua beeld, geluid en extra’s.