FILM
Giancarlo Lacovoni (Sergio Castellito) is leraar op een schooltje in Montaldo di Castro op het Italiaanse platteland. Omdat zijn ambities verder reiken dan de ongeïnteresseerde en ronduit domme leerlingen in zijn klas vraagt hij z'n overplaatsing naar Rome aan, de stad waar hij oorspronkelijk vandaan komt. Wanneer hij bijna alle hoop heeft opgegeven komt het goede nieuws en vertrekt hij met zijn vrouw Agata (Margherita Buy) en dochter Caterina (Alice Teghil) naar de Italiaanse hoofdstad, waar het gezin het appartement van Giancarlo's overleden ouders betrekt. Agata, is huisvrouw, een beetje naïef en stevig onder de invloed van haar echtgenoot. Van de wereld weet ze weinig af, eten maken is niet haar sterkste kant, maar ze aanbidt Giancaldo en is een goeie moeder voor haar dochter. Giancaldo ziet zichzelf als een intellectueel, een man van de wereld die tot nog toe de kans niet heeft gekregen om zich te manifesteren. Zijn transfer naar Rome moet de sleutel tot de grote wereld worden. Hij heeft het script van een boek in de kast liggen en ziet de film al voor zich. Alles wat hij zelf niet heeft kunnen bereiken wenst hij overigens voor zijn dochter, zijn oogappel, die naar een goed college wordt gestuurd waar vader ook in opleiding was.

Op school komt Caterina in een wereld terecht die ze in de provincie niet heeft gekend. Van een braaf en rustig stadje met een brave en gemoedelijke bevolking komt ze terecht in de politiek geëngageerde en geëxalteerde omgeving van kinderen van bohémiens aan de ene en dochters en zonen van fascisten aan de andere kant. De beide groepen staan met getrokken messen tegenover elkaar en proberen Caterina – die er maar weinig van begrijpt – in hun kamp krijgen. Het gevolg is dat het meisje in toestanden en situaties terecht komt die compleet nieuw en dus onbekend voor haar zijn. Margherita (Carolina Iaquaniello), dochter van links intellectuelen, neemt haar mee naar het graf van haar geliefde overleden dichter, geeft haar alcohol te drinken en tatoeëert haar rechterarm. Wanneer Caterina door Giancarlo opgehaald wordt ontstaat een gênante scène met Margherita's moeder over het boek dat hij haar eerder liet bezorgen (maar dat Margherita bij het huisvuil gelegd heeft), haar onvermogen om zijn dochters veiligheid te garanderen in haar eigen huis en de 'kliekjes-' en maffia-mentaliteit van de Italiaanse intelligentia tout court. Zijn woordenvloed betekent het einde van Caterina’s vriendschap met Margherita. Giancarlo duwt z'n dochter vervolgens in de richting van Daniella (Federica Sbrenna), dochter van de eerste minister, een Hiltongirltype met kwalijke contacten, die Caterina in de problemen brengt door gestolen waar in haar rugzakje te deponeren, dure kleren voor haar te selecteren, etc. Ook die relatie loopt verkeerd af wanneer Daniella en Caterina ruzie maken en Caterina niet naar huis terugkeert. Giancarlo die inmiddels zijn job in Rome kwijt is na een handgemeen met een leerling, benadert de eerste minister om hulp voor zichzelf en zijn dochter, maar hij vangt bot door zijn onhebbelijk en opdringerig gedrag.

In Caterina va in Città steekt regisseur Paolo Virzi de draak met de happy few van Rome, de rijken, de geprivilegieerden, degenen die zich alternatief en links noemen, maar er niet in slagen hun kinderen anders op te voeden dan de rechtsen die op feestjes de fascistische groet brengen en fascistische liederen zingen. Het gaat om ouders die met hun eigen carrières bezig zijn, die geen tijd hebben voor hun kinderen of die niet weten hoe met hun kinderen om te gaan, die hun kinderen toevertrouwen aan kindermeisjes of chauffeurs die voor kindermeisje spelen. Het gevolg is een totaal losgeslagen jeugd, een gepolitiseerde en sociaal gecompartimenteerde jeugd die leeft volgens slogans en ideeën waarvan ze nauwelijks de inhoud kent en/of begrijpt: zo vertelt een jongen in de klas dat alle communisten rijk en asociaal zijn, met dikke bakken rijden en dat rechtsen arm zijn en zich moeilijk kunnen manifesteren in de maatschappij. De naïeve provinciale Caterina begrijpt er niks van. Maar gelukkig houdt ze vrij goed stand. Daarvoor heeft ze Mahler en zijn prachtige koorgezangen op cd, die ze vroeger in Montaldo di Castro als lid van het plaatselijke koor zong. Mahler geeft haar kracht. Mahler is haar toeverlaat, haar troost en haar steun in moeilijke momenten. Haar jaar op de nieuwe school wordt een avontuurlijke reis door de Romeinse maatschappij, een turbulente ervaring door de huizen van de upper class.

Voor Giancarlo, Caterina's vader, wordt het ook een fascinerende reis, maar eentje die eindigt in desillusie. Zijn poging om via de vriendinnetjes van zijn dochter door te dringen tot het epicentrum van de upper class loopt helemaal fout wegens zijn stuitende, zelfgekweekte belangrijkheid. In om het even welke situatie slaagt hij erin om de mensen tegen zich in het harnas te jagen, zich pedant en lomp te gedragen, om - als hij geen gelijk krijgt - kwaad en vervolgens boos te worden en te tieren als een gek. Hij brengt Caterina meermaals in verlegenheid bij haar vriendinnetjes en hun ouders, en Giancarlo wordt al gauw versleten voor een halvegare die ze niet allemaal op een rij heeft. Zijn superioriteitsgevoel krijgt een flinke deuk wanneer niemand nog met hem iets van doen wil hebben. Hij stort fysiek en mentaal in. Ondertussen heeft zijn vrouw een ontluikende affaire met een buurman en maakt Caterina de rekening op van een jaar Rome.

Caterina Va In Città is een humoristische en tegelijk dramatische coming-of-age-film waarin de hoofdfiguur van een naïef meisje uitgroeit tot een jonge vrouw met toekomst. Humor en drama bereiken hun hoogste top in Caterina's vader Giancarlo, een karakter dat door zijn hoogst ongewone manier van doen lachwekkend is wegens de bizarre en surrealistische situaties die hij creëert; anderzijds is zijn manier van doen zo meelijwekkend, zijn streven naar erkenning – het lijkt meer op smeken – zo pijnlijk, dat een goede afloop nog nauwelijks denkbaar is. Toch weet regisseur Paolo Virzi een origineel en acceptabel eind aan z'n film te breien waardoor de toeschouwer ondanks een flinke portie drama toch met een goed gevoel achterblijft.

BEELD EN GELUID
Het beeld van deze Italiaanse film is goed van kwaliteit. De vaak snelle en handbewogen camera heeft uiteraard zijn consequenties, maar het kwaliteitsverlies wordt goedgemaakt door een soepele en spontane stijl. De pellicule is vrij van fouten, beschadigingen en vuil, de vertaling is vrij compact en correct. Het geluid is jammer genoeg alleen in stereo, terwijl de geluidsband interessant genoeg is voor een 5.1 versie.

EXTRA'S
Deze dvd bevat de originele bioscooptrailer en diverse andere trailers.

CONCLUSIE
Caterina Va In Città is een jonge, grappige en aangename film met genoeg verhaal en drama om de aandacht tot het einde gaande te houden. Paolo Virzi slaagt erin om met eenvoudige middelen de toeschouwer een blik te gunnen op de Italiaanse maatschappij, bij wijlen via clichés, dan weer een beetje prekerig, maar altijd met een lichte, vrolijke en intelligente ondertoon.