FILM
Professor Engels Vivian Bearing (Emma Thompson) beschikt over het soort bijtende geestigheid dat haar studenten weliswaar iets bijbrengt maar hen ook van haar vervreemdt. Ze heeft haar lesgeven en haar leven perfect onder controle en laat niemand in haar kaarten kijken. Tot het leven zelf op een dag de kaarten brutaal op tafel gooit. Vivian blijkt een verwoestende kanker te hebben en moet een slopende, langgerekte en experimentele behandeling ondergaan. Acht maanden lang moet ze de touwtjes uit handen geven. Ze is niet langer een lerares, maar een leerobject voor anderen. Vivian Bearing ontdekt dat je het slappe koord tussen leven en dood slechts met "wit" kunt bewandelen.

Wit, wat zoveel betekent als "geestigheid, esprit" - is gebaseerd op het gelijknamige, met een Pulitzerprijs bekroonde, toneelstuk van Margaret Edson uit 1999. De filmregie is in handen van Mike Nichols, een man met ruim 40 jaar ervaring als regisseur. Pareltjes van zijn hand zijn onder andere The Graduate, Catch-22, Wolf en het meer recente Closer met Jude Law en Natalie Portman. Wit is een TV-film, gedraaid met een minimum aan middelen in opdracht van de Amerikaanse kwaliteitszender HBO. De prent kende nooit een bioscooprelease en ging op deze manier aan de ogen van heel wat mensen voorbij. Nochtans heeft de film heel wat te bieden. Het gebrek aan exotische locaties en speciale effecten komt het verhaal en de vertolkingen van de acteurs enkel maar ten goede. Nichols creëert een ingetogen sfeer waar vooral plaats is voor een hoge dosis zwaarmoedigheid. Toch blijft er nog een klein beetje ruimte over voor hoop-stimulerende-humor. Het personage van Emma Thompson krijgt het zowel lichamelijk als psychologisch extreem moeilijk met haar slepende ziekte. Haar vertolking is subliem, zoniet de beste die zo ooit leverde. Ook Christopher Lloyd levert knap werk, dit moet wel één van de meest serieuze rollen zijn die we van de man gezien hebben. De enige vorm van kritiek is misschien dat sommige filmtechnieken er iets te grondig de nadruk op leggen dat we hier te maken hebben met een film wiens roots zich in de toneelwereld situeren. Vooral enkele monologen die rechtstreeks via de camera worden gebracht, halen een klein beetje de sfeer en de vaart uit de film. Verder is het totaalpakket redelijk zwaarmoedig, waardoor je als kijker niet meteen met een gelukzalig gevoel naar de aftiteling zult zitten kijken. Mensen die ooit het ongeluk hebben gehad om bij zichzelf, of mensen uit de nabije omgeving, geconfronteerd te worden met kanker, zullen zeker een aantal zaken uit Wit herkennen.

BEELD EN GELUID
Het anamorfische 1.85:1 beeld is van een degelijke en zuivere kwaliteit. De kleuren ogen een beetje kil, maar dit past perfect bij de sfeer van de film. Het contrast is perfect. Op een paar piepkleine compressiefoutjes na is de beeldkwaliteit perfect. Het geluid is een Engelse Dolby Surround 2.0 track. De nadruk van de geluidstrack ligt uiteraard bij de dialogen, die mooi weergegeven worden via het centerkanaal. De voorste kanalen worden sporadisch gebruikt, terwijl het mono-achterkanaal haast niets toevoegd aan de filmervaring. Rekeninghoudend met de aard van de film past deze geluidstrack goed bij het geheel. Dit is een technisch mooi verzorgde DVD-release van Warner.

EXTRA'S
Een grote teleurstelling: helemaal niets aan extra's! Op z'n minst een medische documentaire over de gevolgen van kanker zou hier zeker welkom geweest zijn.

CONCLUSIE
Wit is een uitstekend drama, waar je weliswaar voor in de juiste stemming dient te verkeren. De film is nooit opbeurend maar loont door zijn zwaarmoedige oprechtheid wel degelijk de moeite.