FILM
Een priester verhangt zichzelf op een kerkhof en opent hierdoor de poorten van de hel. De doden zullen heropstaan en de aarde overspoelen. Een journalist en een helderziende haasten zich naar de plaats van het onheil om het ergste te voorkomen. De vraag is enkel of ze zullen slagen in hun opzet.

Lucio Fulci is de ongekroonde Italiaanse zombiekoning. Voor zijn eerste horrorhit Zombie: Flesh Eaters (Zombi 2) haalde hij nog in grote mate de mosterd bij George A.Romero - de Amerikaanse regisseur die zombies populair maakte – ook al was er reeds in kleine mate sprake van een eigen stijl. De eigen stijl van Fulci wordt voor het eerst ontplooid in zijn daarop volgende prent City Of The Living Dead, die we graag even willen bespreken. Fulci koppelt hierin horror aan Italo-Fantasy zoals ook Dario Argento dat deed in Suspiria en Inferno. City Of The Living Dead mag dan visueel niet even sterk zijn als beide net vernoemde titels, toch wordt heel wat gruwel op een interessante en spitsvondige manier in beeld gebracht. City Of The Living Dead was één van de films die begin jaren tachtig op de “video-nasties”-lijst stond, zeg maar de blacklist van de videotheken waar alle door de overheid verboden films op terecht kwamen. De film is volledig uncut door Dutch FilmWorks op DVD gezet en dat verdient op z'n minst een complimentje. Naar hedendaagse maatstaven zijn sommige scénes een beetje flauw, terwijl er daarnaast nog voldoende voer overblijft voor de gorehounds onder de kijkers. Ook al weet je dat het "slechts" een film is, toch hou je best een kotszakje bij de hand wanneer een vrouw al haar ingewanden ophoest en een man geklemd in een bankschroef op tergend langzame wijze een drilboor in zijn schedel geramt krijgt. Het verhaal is lachwekkend slecht, de acteerprestaties nipt iets beter. Maar dit is geen film die zo slecht is dat hij weer goed wordt (zoals Intensive Care bijvoorbeeld). Neen, deze film bekijk je in de eerste plaats voor de settings en de culty scénes die binnen een gezamelijke omkadering onafhankelijk functioneren. Het zijn een soort mini-gruwelfilmpjes waaruit de stijl van Fulci duidelijk naar boven komt. City Of The Living Dead is binnen het genre een redelijk werk, dat Fulci enkel heeft kunnen overtreffen met The Beyond, zijn persoonlijke magnum opus. Cultfreaks en zombielovers zullen zich best weten te vermaken met deze gore titel. De rest van het filmminnend publiek raden we aan om zich te onthouden.

BEELD EN GELUID
Het beeld van deze transfer staat met een niet anamorfische 1.78:1 aspect ratio op DVD. Het beeld is door de leeftijd van de film erg beschadigd geraakt. Het geheel is redelijk onscherp, bevat heel wat grain, vuiltjes en krassen. Compressiefouten zijn op wat aliasing na afwezig. Het geluid is een Dolby Digital 2.0 mono track. Er zit aardig wat ruis op de geluidstrack maar de verstaanbaarheid van de dialogen is voldoende. Veel Italiaanse films van voor 1985 werden zonder geluid opgenomen. Alles werd achteraf in dubbing gemonteerd. City Of The Living Dead behoort ook tot deze categorie. Op sommige momenten lopen de dialogen niet helemaal lip-synchroon, maar dat ligt niet aan de DVD. Alle stemmen zijn authentiek. Er spreekt dus niemand met de stem van iemand anders, mocht daar twijfel over bestaan. Deze DVD is alleszins een aanvaardbaar alternatief indien je van plan bent om de VHS-versie te vervangen.

EXTRA’S
Niets dat aan de film gerelateerd is.

CONCLUSIE
City Of The Living Dead is eerder een collage van losse scènes danwel een film met een doorlopend verhaal. Er loopt wel een rode draad doorheen de prent maar die dient enkel om het visuele aspect een beetje richting te geven. Dit is een film voor genreliefhebbers en mensen die graag kijken naar trashy, doch inventieve exploitation-horror, zoals die vandaag de dag niet meer gemaakt wordt. Ondanks de leeftijd zijn bepaalde scènes nog steeds redelijk goor. Mensen met een gevoelige maag en een preutse smaak kijken dan ook best de andere kant op.