FILM
Na een traditioneel kerkelijk huwelijk, ingezegend door een stokoude, klungelende pastoor, verplaatsen Muffin Brenner en haar kersverse echtgenoot Dino Corelli zich naar het landhuis van zijn ouders, waar het huwelijksfeest zal plaatsvinden. Beide families zijn ruim vertegenwoordigd op het feest en zetten schuchtere stappen om hun nieuwe, aangetrouwde familieleden te leren kennen. Hierbij worden niet alleen oude geheimen uit de kast gehaald, maar doen zich eveneens talloze nieuwe schandalen voor. Zo sterft de matriarch van de Corelli’s, maar kan niemand het over zijn hart krijgen iedereen in te lichten over haar dood, om de sfeer niet te verpesten. De zus van de bruid verklapt bovendien dat ze zwanger is van de bruidegom, een dokter kan het niet laten de borsten van de vrouwelijke gasten te bepotelen, de moeder van de bruid wordt halsoverkop verliefd op een getrouwde man en een van de huwelijkscadeaus blijkt een aanstootgevend naaktportret te zijn. Een typische huwelijksreceptie dus, waar tussen de versierpogingen en de venijnige opmerkingen door, zowel hilariteit als tragiek om de hoek komen kijken.

Een voyeuristische kijk achter de schermen van een herkenbaar instituut, bevolkt door een ensemblecast van tientallen personages? Dat kan slechts één ding betekenen: Robert Altman staat achter de camera. In A Wedding geeft de cineast zijn satirische kijk op het huwelijk, de gegoede klasse en de geheimen die elk van ons op zijn schouders torst. Veel plot schotelt de regisseur de kijker niet voor. Hij is eerder geïnteresseerd in kleine anekdotes, grappige incidentjes en onverwachte ontboezemingen. Dat zorgt ervoor dat de film aanvoelt als de stroming van een grillige rivier: nu eens beweegt hij aan een razend tempo voort, dan weer is het tien minuten uitrusten geblazen op kalm kabbelend water. A Wedding is dan ook een prent die het kijkerspubliek zal verdelen. De een zal gewillig in Altmans tempowisselingen meegaan, de ander zal er zich knarsetandend aan ergeren.

Een belangrijk struikelblok voor velen is wellicht het groot aantal personages. Dit is een specialiteit van Altman en in zijn beste werken slaagt hij er wonderwel in elk lid van zijn omvangrijke cast aan de kijker te openbaren. De keerzijde hiervan is dat zijn mindere prenten al gauw een onoverzichtelijke chaos worden van karakters omdat het de cineast niet lukt orde te scheppen in de overvloed aan acteurs. A Wedding valt eerder in de laatste categorie onder te brengen. De avonturen van een beperkt aantal personages kan je vrij eenvoudig volgen, maar al de rest wordt al gauw één vage vlek. In die optiek recreëert de film weliswaar perfect de realiteit van een huwelijksfeest, maar als het doel een samenhangend dramatisch werkstuk is, schiet deze productie helaas te kort. Het helpt evenmin dat de kleine plots en onthullingen zo lijken weggelopen uit een goedkope soapserie. Opnieuw kan geopperd worden dat dit waarschijnlijk Altmans bedoeling was, maar eens te meer vormt dit een moeilijk penetreerbare buffer voor de kijker die betrokken wil geraken in de prent.

Onder de acteurs die de regisseur voor zijn film wist te strikken bevinden zich enkele bekende namen. Meest herkenbaar is Mia Farrow, die ironisch genoeg nauwelijks haar mond open doet en slecht een handvol zinnen hoeft te zeggen. Ze wordt zo gedwongen bijna uitsluitend met gezichtsexpressies en lichaamsbewegingen te acteren, misschien wel als hommage aan de grote ster van de stille film, Lilian Gish, die als matriarch van de familie een kleine, maar pivotale rol vervult. Geraldine Chaplin vertolkt dan weer de huwelijksplanner. Haar interpretatie van het personage blijft kil en afstandelijk tot een sequentie op het eind van de film, die haar eeuwige, trieste lot onderlijnt en wellicht het emotioneelste moment van de ganse prent bevat. De rest van de cast, waaronder de Italiaanse karakteracteur Vittorio Gassman, kwijt zich adequaat van haar taak, maar kan nooit uit de grijsheid van het mindere scenario breken.

A Wedding is in alle opzichten een Altmanfilm en wie van de stijl en handelswijze van de cineast houdt, zal op zijn minst geïntrigeerd zijn door de prent. Een deel zal er zelfs met zijn ganse hart van houden. Ik behoor echter niet tot die laatste groep. De film heeft immers duidelijk moeite met het wankele evenwicht tussen satire en misplaatste humor. De tragische momenten verliezen daardoor massaal aan kracht en worden integendeel exquise voorbeelden van parodie op het genre dat Altman zelf beoefent. Een ander gigantisch probleem is de onmogelijkheid om voor ook maar één personage uit het ensemble te supporteren. Alle karakters zijn immers zo neurotisch of manisch dat alle zin voor realisme als sneeuw voor de zon verdwijnt. Bovendien reageren de personages ten opzichte van elkaar dikwijls zo koel en emotieloos dat je je kan afvragen of het wel de bedoeling was om herkenbare mensen van vlees en bloed neer te zetten. Misschien valt A Wedding nog het best te vergelijken met de autocrash die de laatste tien minuten van de prent domineert: een verwrongen hoopje ellende, maar het is onmogelijk om je ogen ervan af te wenden.

BEELD EN GELUID
Robert Altman hanteert naar goede gewoonte een visuele stijl die veel met camerabewegingen en zooms werkt en zich weinig aantrekt van de esthetiek van het frame. De beeldtransfer weet dit getrouw weer te geven, in een print die grotendeels vrij blijft van beschadigingen en waarin matige grain enkel opvalt in de extreme close-ups. Contrast is meestal bevredigend, behalve de sequenties in de ‘grotto’, een tot bar omgebouwde kelder, die moeite hebben met detailweergave. De kleuren behouden hun oorspronkelijke seventies-look, die ook aan de grondslag ligt van de zachte focus. Op audiovlak is, zoals bij alle Altmanfilm, de juiste mixverhoudingen van de door elkaar babbelende stemmen van cruciaal belang. Het stereo geluidsspoor handelt dit met aplomb af, zonder vervelende kraakjes of ruisstoringen, maar ook zonder veel dynamiek. De betere middelmaat kortom.

EXTRA’S
Op een tiental Cross-promotionele Trailers na bevat de disc geen extra’s. Het is in ieder geval jammer dat geen trailer voor A Wedding zelf werd gevonden in de archieven. Het was immers interessant geweest te zien hoe een dergelijke, onconventionele film gepromoot werd naar een bioscooppubliek toe.

CONCLUSIE
A Wedding geeft een voyeuristische kijk op een tumultueuze huwelijksreceptie, maar kan nooit de hartsnaren beroeren. De kille interactie tussen de personages, het doelloze scenario en de vaak enerverende acteerprestaties maken de prent tot een chaotische warboel. Vreemd genoeg weet de film op dit niveau juist te fascineren, zij het niet altijd te boeien. Beeld en geluid zijn van een oerdegelijke kwaliteit, maar extra’s schitteren door afwezigheid.