FILM
Enkele maanden geleden heeft agent Jake Roenick (Ethan Hawke) bij een verkeerd beoordeelde beslissing tijdens een undercoveroperatie twee collega's de dood ingestuurd. Alhoewel de onderzoekscommissie hem heeft vrijgepleit, is Roenick sindsdien niet meer van achter zijn bureau weggeweest, en enkel psychologe Alex Sabian (Maria Bello) probeert nog enigszins om hem te helpen zijn trauma te verwerken. Oudejaarsavond 2004 belooft een saaie boel te worden in politiestation 13, dat op de lijst van de sloop staat. Samen met de vuilbekkende Iris Ferry (Drea de Matteo) en de nog net niet gepensioneerde Jasper O'Shea (Brian Dennehy) wordt het afgelegen kantoor een laatste avond opengehouden. Maar het zal een memorabele avond worden: tijdens een sneeuwstorm moet een gevangenentransport noodgedwongen schuilen in het afgeleefde kantoor. Eén van de gangsters is de pas gearresteerde Marion Bishop (Laurence Fishburne), die een agent in functie heeft vermoord. De gevanenen zitten nog niet goed in hun cel, of de agenten merken dat ze belegerd worden. Waar eerst wordt gedacht dat de trawanten van Bishop hun bendeleider trachten te bevrijden, werpt een verklaring van Bishop zelf een heel ander licht op de zaak: volgens hem zijn de belegeraars van het kantoor politieagenten, daar gestuurd door de corrupte officier Marcus Duvall (Gabriel Byrne). Duvall maakt al jarenlang smerige zaak met Bishop, maar heeft hem proberen te liquideren omdat Bishop hem meer weigerde te geven dan de helft van zijn "inkomsten". De overmacht blijkt zo groot te zijn dat Roenick geen andere keuze meer heeft dan de gevangenen te bevrijden, hun een wapen in hun pollen te duwen, en hopen dat zoveel mogelijk van hen het overleven tot zonsopgang.

Assault On Precinct 13 is een remake van de gelijknamige cultklassieker van John Carpenter uit 1976, aangepast aan hedendaagse normen. Vrij vertaald: alle gangsters zijn in deze film zwarten of latino's, het geheel is voorzien van een soundtrack met rapmuziek én de film zal ongetwijfeld de filmgeschiedenis ingaan als de eerste prent waar er méér is uitgegeven aan munitie dan aan de rest van de productie. Bij elk van deze drie puntjes een paar bedenkingen: de prestaties van de cast zijn wisselend. Laurence Fishburne zette als de charismatische verzetsleider Morpheus in The Matrix en ook in Mystic River een atypisch rolmodel voor zwarte acteurs neer, dat mijlenver afstaat van de stereotiepe gangster zonder normbesef die hij hier vertolkt. Met het charisma van Fishburne zou je toch méér verwachten. Aan de andere kant van het spectrum vinden we enkele zeer ondermaatse prestaties van onder meer rapper Ja Rule, die beter niet voor een acteercarrière gekozen had, en John Leguizamo, allebei onbetwiste meesters in het zinloos uit hun nek kletsen. De casting van mijn voeten zou voor de film een onoverkomelijke hinderpaal zijn, ware het niet dat de film het vooral moet hebben van het éne spectaculaire vuurgevecht na het andere, waarbij de ergerlijke personages bij bosjes overhoopm worden geknald. Wie overigens gerust hetzelfde lot had mogen ondergaan is rapper Krs-One, die zowat het slechtste stukje aftiteling heeft bij elkaar gerapt (we aarzelen duidelijk om het woord "muziek" of het werkwoord "zingen" te gebruiken) dat ooit onze tenen heeft doen krullen van plaatsvervangende schaamte. Voor wie tijdens de film heeft liggen slapen, informeert de heer One in fijnzinnige bewoordingen hoe "vet" Ethan Hawke wel is, vervolgens hoe "cool" Laurence Fishburne wel is, dan hoe "fuckin' great" de vuurgevechten wel waren, om vervolgens verder te gaan hoe "amazing" het einde wel was, en dit alles voorzien van nog eens een korte samenvatting. Voor een dergelijke stompzinnige lyric verdient de man het om genomineerd te worden voor de Nobelprijs voor Literatuur, categorie hopeloze gevallen.

Voor de rest is de plot Assault On Precinct 13 eigenlijk één grote gatenkaas waarin de gaten opgevuld worden door een aaneenschakeling van schietpartijen en confrontaties die je op voorhand kan zien aankomen. Een kleine, maar niet exhaustieve, lijst van onnozele toevalligheden en toevallige onnozelheden bevat onder meer: het plotse verschijnen van dokter Sabian op het kantoor met autopech én in een galakleed, de vraag waarom de protagonisten er zo van overtuigd zijn dat ze "gered" zullen worden bij zonsopgang, scherpschutters die nog geen olifant op een meter afstand kunnen raken, de magische toverdoos van de slechteriken die precies de juiste radio- en GSM-frequenties uit de ether kan drukken, en niet te vergeten het feit dat niemand in de buitenwereld zich vragen stelt als een bustransport met de gevaarlijkste gangster van het ogenblik plots niet meer bereikbaar is. Het geheel wordt overgoten met een politiek correct sausje waarin uiteindelijk de grootste smeerlappen uiteraard de politieagenten zélf zijn, uitgenomen dan de spreekwoordelijke one good cop. Richet geeft ons niet echt veel verduidelijking bij de onlogische kronkels uit zijn scenario, en hij heeft bovendien in de uitwerking enorm veel fouten begaan, waarvan miscasting de meest in het oog springende is. Richet heeft in zijn film gewoon té veel ineens willen stoppen: een achtergrondverhaal, actie, castleden die elkaar zinloos voor de voeten blijven lopen en dialoog afdrammen en plot-twists, maar hij is uiteindelijk blijven steken in een berg vol genreclichés.

BEELD EN GELUID
Dutch FilmWorks zal het blijkbaar toch nog ooit wel eens leren op vlak van beeld en geluid, ondanks hun legendarische flaters als The Aviator. Net als bij de steelbook-editie van White Noise krijgen we een onberispelijk beeld voorgeschoteld dat, ondanks de donkere belichting van de film, voldoende contrast en detail biedt. Ruis en artefacts zijn minimaal, de schaduwen zijn contrastrijk en de kleuren zijn stabiel. De DTS-track biedt voor een film als deze, die voor zeventig procent uit schietpartijen bestaat, een goeie meerwaarde, waarin ruimtelijkheid en dynamiek centraal staan. Dat sommige dialogen nauwelijks te verstaan zijn, ligt in dit geval enkel en alleen aan de onkunde van de desbetreffende acteurs.

EXTRA'S
Ook van Assault On Precint 13 is in de Benelux een steelbook-editie verschenen, voorzien van de nodige extra's, en net als bij White Noise moeten we concluderen dat de dubbeldisc uiteindelijk veel minder biedt dan deze belooft. Op enkele cross-promotionele trailers na is de enige extra op de eerste disc een audiocommentaartrack, en moeten we voor de overige extra's op de bonusdisc gaan kijken. Ook de tweede disc start met vier cross-promotionele trailers, alvorens we bij de echte sectie aan bonusmateriaal komen. De eerste pagina bevat vier documentaires. In de korte documentaire "Armed And Dangerous" (5 min.) wordt ons een blik gegund in de reeds eerder vernoemde uitgebreide wapenkamer. Productie-designer Paul Austerberry neemt ons in "Behind Precinct Walls" mee op de set, waar we zien hoe de set is opgebouwd aan de hand van verschillende computermodellen. In "Plan Of Attack" (4 min.) zien we de trucages die bij de schietpartijen en de lijf-aan-lijfgevechten werden gebruikt. Regisseur Jean-François Richet en zijn team worden voorgesteld in "The Assault Team" (5 min.). Op de tweede pagina kunnen we kiezen voor een zestal minuten aan verwijderde scènes, optioneel van commentaar van Richet voorzien. De langste documentaire, "Caught In The Crosshairs" (13 min.) is een standaard stukje elektronisch promotiemateriaal zonder diepgang.

CONCLUSIE
Best te genieten als U uw hersens eventjes anderhalf uur onder een glazen stolp kan parkeren. Beeld-en geluidskwaliteit zijn schitterend, maar de extra's vallen eens te meer tegen.