FILM
Dopo Mezzanotte heeft iets met liefde, verlangen en verdriet, architectuur en film. De plaats van actie is Turijn, waar sinds meer dan 100 jaar de mysterieuze Mole Antonelliana de skyline siert, een gebouw dat ooit is geconcipieerd als synagoge met een domkerkachtige structuur, maar die bestemming nooit kreeg en eind vorige eeuw werd ingericht als Filmmuseum. De personages zijn Martino, Amanda en Angel 'The Angel of Falchero', drie jonge mensen met hun eigen droomwereld en/of dromen over de toekomst. Martino is niet met de toekomst bezig. Als nachtwaker in het Filmmuseum leeft hij in de stille films die hij ’s nachts bekijkt. Hij vereenzelvigt zich met Buster Keaton en ziet het leven voor een stuk door diens ogen. Z’n flat in het museum heeft vergelijkbare praktische snufjes (opklapbed, boekkast met ingebouwde ijskast, kleerhanger aan het plafond) als zijn grote held in de flikkerende zwart/wit-reels die hij als een kind koestert. Op een dag strandt Amanda op zijn stoep, een aantrekkelijk, zenuwachtige jonge vrouw, dienster in een hamburgertent waar ze net met haar baas en conflict heeft gehad en de hete frietolie over zijn voeten heeft gegoten. Om aan de politie te ontsnappen zoekt ze een plaats waar ze zich een paar dagen kan verstoppen. Martino's optrekje in de Mole is daar heel geschikt voor. Amanda heeft een vriend, hij laat zich door zijn kompanen "Angel" noemen, een struise jongen in lerenpak, met zware motor en een baard van drie dagen. Hij leeft van de auto’s die hij 's nachts met zijn maten steelt. Hij houdt van Amanda, maar neukt ook andere meisjes. Angel is een vrije jongen met een klein hartje.

Op haar onderduik adres in het Filmmuseum leert Amanda Martino kennen als een stille jongen. Ik ben vaak alleen, antwoordt hij op haar vraag waarom hij niet veel meer zegt dan goed. Hij toont haar de collectie van het museum, de eerste lichtdozen van de gebroeders Lumière, de draaimolens met getekende kaarten die beweging suggereren en uiteraard de films uit de oude doos. Ze kijkt ook naar z'n zelfgemaakte film, helemaal in de stijl van Buster Keaton met zijzelf in de hoofdrol. Daar schrikt ze van: dus je kwam niet alleen voor de hamburgers in de zaak?, zegt ze. Ik haat burgers, ik houd van appels is zijn beschaamde antwoord. Vanaf dan groeit er iets mooi tussen de teruggetrokken en stille nachtwaker en het hippe, beetje overstuurde donkere meisje. Ze komt in de problemen wat haar relatie tot Angel betreft, want van die verdomde macho houdt ze ook, die maakt het leven spannend, ook al verschijnt hij niet altijd op een afspraak en doet hij het met haar beste vriendin. Maar de wegen van het hart zijn ondoorgrondelijk, aldus de betweterige verteller die ons de hele film door begeleidt met zijn diepzinnige en belerende uitspraken en zijn treiterige stem. Aan Amanda wordt de zware taak opgedragen om te kiezen tussen Angel en Martino.

Regisseur Davide Ferrario is een integer en belezen man. Dopo Mezzanotte ademt liefde voor de film uit zoals dat zelden gebeurt in het vak. Via de combinatie Filmmuseum en Buster Keaton zet hij met Martino een onhandige, brave en intrigerende figuur neer die onder invloed van een gestrande jonge vrouw de emancipatie naar het echte leven – buiten de film – meemaakt.. Amanda zien we meestal of heel vaak in close up, met verwondering, verbazing of een glimlachje op haar aparte en meestal vrolijke gezichtje. Francesca Inaudi geeft het personage een afgewogen en aantrekkelijke inhoud waardoor Amanda uitgroeit tot de boeiendste figuur in deze film. Angel blijft op afstand, hij is de mannelijke kracht die zich moeilijk laat kneden. Zijn personage staat of valt met het precieus opgebouwde imago van rokkenjager en zware jongen, een imago dat ook in het echte leven vaak als schild dienst doet voor zeer gevoelige individuen tegen een harde buitenwereld.

Ferrario maakt van Dopo Mezzanotte een brokkelige ervaring, springt van de hak op de tak en speelt met beeldinstellingen, kleur en vooral met de ruimte, de Mole, de wijken van Turijn. Visueel is deze film een zeer rijke en interessante ervaring. De regisseur kent het medium op zijn duimpje en weet met een minimum aan middelen een maximaal resultaat te behalen. Voor de opname gebruikt hij geen film, maar video, bediend van op de schouders, weinig lichtbronnen en hij laat de donkere tinten en de kleuren van het interieur van de Mole en de Turijnse nacht de sfeer van de film bepalen. Het uiteindelijke resultaat, niet beïnvloed door een bombardement van technische middelen en snufjes, krijgt zijn heel aparte vorm in de montage, waarin Ferrario voortdurend verwijst naar Keaton en Truffaut en zich amuseert met zijn drie jonge acteurs van wie alleen Giorgio Pasotti een ruime ervaring heeft. Al die lof kan evenwel een prettig, aanstekelijk maar ook weinig beklijvend verhaal niet verhullen. Dopo Mezzanotte heeft als uitgangspunt Turijn en de Mole/Filmmuseum en het verhaal moet het gewicht torsen van de plaats en de sfeer. Het vederlichte liefdesspel tussen Amanda en de beide jongens kan jonge toeschouwers misschien nog in de ban houden, toch is en blijft het een scenario dat nauwelijks tot verdieping leidt en de gemiddelde toeschouwer wel doet glimlachen – af en toe wellicht iets meer in de echt wel grappige scènes -, toch is dat onvoldoende om de balans definitief positief te laten doorslaan. Dopo Mezzanotte ís leuk, humoristisch, onderhoudend, maar terwijl de vorm via een frisse en originele opbouw de nieuwsgierigheid prikkelt en grote verwachtingen wekt, schiet de inhoud uiteindelijk tekort en blijft een mate van ontgoocheling over.

BEELD EN GELUID
Het beeld van Dopo Mezzanotte is perfect. Hier geen beschadigingen, krassen vuiltjes en dies meer, geen compressiefouten, witte puntjes, maar prachtige kleuren, meestal in het donkere spectrum, met veel details, soms een beetje vreemd en in elk geval anders dan bij pellicule, maar zeker niet koud en afstandelijk. Jammer dat de camera niet vaker op een statief staat. Soms hebben de opnamen van op de schouder weinig of geen toegevoegde waarde, zoals bijvoorbeeld in de haast bewegingloze fragmenten waar al dat gewiebel afleidt en stoort. Het geluid is zeer prominent aanwezig in deze film: veel fanfaremuziek met koperinstrumenten, marsmuziek, volgens de regisseur ook begrafenismuziek, die het vooral goed doet wanneer het contrast met het beeld maximaal is, dan is er sprake van een slapstickatmosfeer. Jammer van het stereogeluid, want met deze veelzijdige soundtrack waren beslist effecten te bereiken in 5.1.

EXTRA'S
Een bijna 30 minuten durende The Making of biedt de toeschouwer een kijkje achter de schermen van deze Italiaanse productie die met een kleine budget, een kleine bezetting, tal van amateurs en weinig technische knowhow tot stand is gekomen. De regisseur geeft zelf uitleg bij de omgeving die hij heeft uitgezocht, de functie van de Mole en het Filmmuseum, zijn woonplaats Turijn, en het verwijt dat hij een videoclip over de stad heeft willen maken; de keuze van de acteurs, de stijl, de belichting, de montage en de muziek. Het interview loopt nog een tijdje door in Interview met de Regisseur, waarin de financiële aspecten aan bod komen en de rol van de decorateur. Niet echt uitgebreid, maar kwalitatief wél de moeite.

CONCLUSIE
Dopo Mezzanotte is apart, grappig, goed geacteerd, mooi van beeld, interessant qua sfeer en setting, een plezier om naar te kijken, met net iets teveel nadruk op de vorm en te weinig aandacht voor de inhoud, charmant, maar de film mist een sterk romantisch of tragisch slot. Davide Ferrario is teveel verliefd op stille zwart/wit-films en de sfeer van zijn Turijn, maar daar hoeven jeugdige toeschouwers zich niks van aan te trekken. Zij vinden Dopo Mezzanotte beslist een dijk van een film, net zoals hun leeftijdsgenoten in Italië.