Tycoon Rod McCain (Kevin Kline) staat aan het hoofd van het machtige Octopus-consortium, en doet niets anders dan bedrijven opkopen, vervolgens leegzuigen, met de winst andere bedrijven opkopen, en de niet-rendabele bedrijven weer uitspuwen. Zijn stelregel is dat, elk segment dat niet minstens 20 % winst maakt, er onverbiddellijk uit moet. Zo heeft hij - eerder per ongeluk en als deel van een grotere deal - de Engelse Marwood Zoo overgekocht, en onder de leiding geplaatst van manager Rollo Lee (John Cleese). Lee heeft vroeger nog een TV-zender van Octopus geleid, en heeft in die hoedanigheid ondervonden dat de mensen belust zijn op sensatie. Daarom wil hij alle brave, aaibare diertjes de zoo uit, en enkel nog bloeddorstige en sensationele dieren. Zijn politiek wekt erge wrevel bij de oppassers, die onder leiding van Bugsy Malone (Michael Palin - tevens een vette knipoog naar Alan Parker) tegen de directeur ageren. Langzaam begint Rollo Lee echter van de zoo te houden, en is niet te beroerd om hierbij zijn oversten bij Octopus tegen de haren in te strijken. En het is vijf voor twaalf, want Rod McCain stuurt zijn zoon Vince (ook Kevin Kline) en zijn secretaresse Willa Weston (Jamie Lee Curtis) op pad om het management van Lee door te lichten. Vince wil niet liever dan Willa onder de lakens krijgen, maar Willa valt meer op Rollo, die door een ongelofelijke reeks toevalligheden telkens de indruk wekt van een macho te zijn met een testosterongehalte ter grootte van het Bruto Nationaal Produkt. Door de Amerikaanse sfeer die Vince in het park wil doen ingang vinden, verliest het echter geleidelijkaan zijn familiale sfeer, en Willa, Rollo en de oppassers willen daar actie tegen ondernemen. De zaken worden nog gecompliceerder wanneer grote baas Rod McCain zélf de dierentuin komt inspecteren, want er gaan geruchten dat hij van het park een golfterrein voor Japanners wil maken.

Eerder dan een vervolg te draaien op de kaskraker A Fish Called Wanda heeft men in deze film dezelfde cast teruggebracht en een compleet nieuw verhaal gebrouwen, en dat was een verstandige zet. Ik ben nooit een grote fan geweest van de Monty Python-films, maar zowel A Fish Called Wanda als deze Fierce Creatures zijn minder intellectueel gericht en toch nog best genietbaar. De humor is bij wijlen weinig subtiel, en de acteurs kunnen ook niet veel anders dan hun geijkte rol spelen: Kevin Kline de jaloerse minnaar, Jamie Lee Curtis de sexy stoeipoes, Michael Palin de saaie intellectueel en John Cleese de dolgedraaide neuroot. Niet dat zoiets per sé slecht hoeft te zijn, want bij Shakespeare en zelf al bij Plautus draaiden de beste komedies rond stereotiepen. Coherentie is in het verhaal overigens ver te zoeken, maar de film heeft wel een aardig verteltempo en enkele bijtende tongue in cheek-jokes, zoals het door Saddam Hoessein gesponsorde beest, of de mechanische panda met een bordje "buiten werking". Cleeses karakter sluit op gegeven ogenblik zeer nauw aan bij de hem zo kenmerkende 'huisstijl' die hem dankzij Fawlty Towers roem en eer heeft gebracht; typisch is de scène waarin een gewonde dame het park moet worden uitgevoerd is onversneden Cleese - er mankeerde nog juist een groep Duitse toeristen. In elk geval loopt de film over van de creativiteit en de adrenaline, het is zo'n komedie waarvan je merkt dat de cast zich rot moet geamuseerd hebben bij het draaien ervan. Men bespeelt een groot spectrum van stijlen van humor: zowel de boertige Amerikaanse (de winderigheid van Rod McCain bijvoorbeeld) als de subtiele, meer Britse kenmerken (vrijwel elk stukje dialoog van Cleese) vind je hierin terug, en op geen van beiden wordt langer doorgedramd dan nodig, en dat is volgens mij ook de sterkte van de film. Alleszins beter dan de doorsnee comedy van vandaag, volgens mij zeker niet slechter dan A Fish Called Wanda, en voor liefhebbers van voornoemd ander Cleese-werk is dit toch een must.

BEELD EN GELUID

Het lijkt een nieuwe tendens te zijn om kortere films zoals deze per se op een single layer disc te willen persen, en dat is geen goede beslissing. De beeldkwaliteit heeft hier en daar te lijden gehad onder de hoge compressie, het beeld is zeker niet het scherpste dat we al ooit gezien hebben, en de oplettende kijker kan zelfs één hiccup spotten (hint: zoek in de scènes waarin Jamie Lee Curtis aan het joggen is met halters), wat toch echt niet zou mogen. Positief is dan weer dat het beeld volledig gevrijwaard schijnt te zijn van ruis. Over het geluid zijn we dan weer meer te spreken; de 5.1-track haalt moeiteloos de norm van de andere Columbia-releases. En het mag dan wel geen film zijn met al te veel spectaculaire stunts, in bepaalde scènes (zoals wanneer Cleese zijn vijf pistoolschoten afvuurt), klinkt het ruimtelijk effect erg natuurlijk, en de dialogen zijn overal zeer zuiver. Het is overigens de moeite om eens naar de Poolse mono-dubbing te luisteren, waarbij één of andere lokale variant van Jan Van Rompaey gewoon de dialogen simultaan vertaalt, ongeacht of het dialogen van vrouwen of mannen zijn, waarbij de originele dialoog naar de achtergrond wordt verdrukt.

EXTRA'S

Omdat bij deze release blijkbaar alles op één laag geperst moest worden, was er nauwelijks ruimte voor extra's. Dit betekent: een tiental pagina's met informatie over de makers en de voornaamste acteurs, een paar productie-aantekeningen, en een korte, niet-ondertitelde trailer. Voor een release van Columbia Tristar opvallend weinig toch. 

Fierce Creatures is volgens mij een komedie met een breed potentieel, en buiten diegene die echt niet van de proactieve stijl van Cleese houden denk ik dat er niet veel mensen zich bekocht zullen voelen met deze film. De recette aan de kassa van de bioscoop bleek nochtans tegen te vallen, en hopelijk kan de release op DVD meer mensen met deze film laten kennismaken.