FILM
Hoewel de prent tientallen gevatte dialogen bevat, is Dinner At Eight eerder een wrang drama dan een plezierige komedie. Het messcherpe scenario neemt onverkapt de Grote Depressie onder de loep die anno 1933 de Verenigde Staten op zijn grondvesten deed daveren. De twist is dat ditmaal niet de armenwijken in de aandacht staan, maar de hogere klasse – de scheepsreders, glamouracteurs en aristocratie van New York. Het is een slimme zet van de scenaristen: enerzijds dompelen ze het publiek onder in de zorgeloze wereld van de rijksten, anderzijds tonen ze dat ook die klasse zwaar getroffen wordt door de gevolgen van Zwarte Maandag 1929. Met als verschil dat hoge bomen nooit zullen laten blijken dat ze op het punt staan geveld te worden. De sympathie van het publiek is dus gegarandeerd, want wat is er nu leuker dan lachen met de problemen van de rijken, zien dat zij met dezelfde dilemma's worstelen als de gewone man in de straat?

De plot heeft veel weg van Samuel Beckets Waiting for Godot: acht leden van de Manhattanse jetset maken zich op voor een diner dat ellenlang op zich lijkt te laten wachten en voor alle gasten bijzaak is in verhouding tot hun persoonlijke agenda. Paula Jordan, dochter van de gastheer, wil die avond haar ouders confronteren met haar nieuwe vriend: de veel oudere, aan lager wal geraakte acteur Larry Renault, die op zijn beurt met een drankprobleem en een depressie kampt. Zijn beroepsgenote Carlotta Vance wil in New York bekomen van de financiële kater van haar Londens theater. Dan Packard wenst het dineetje te gebruiken om onscrupuleus een rederij in handen te krijgen, terwijl hij blind is voor het feit dat zijn vrouw Kitty er een minnaar op nahoudt. Deze minnaar, dokter Talbot, zal ook op het etentje present zijn. Gastvrouw Millicent moet dan weer tegenslag na tegenslag in haar minutieuze voorbereiding slikken, niet beseffend dat haar echtgenoot Oliver zijn rederij langzaam ziet failliet gaan. En waarschijnlijk zal sterven aan een hartkwaal nog voor hij die vernedering zal meemaken.

Hoewel het verhaal gebaseerd is op een populair stuk uit de jaren dertig, zal dit toch niet als belangrijkste reden hebben meegespeeld voor de bazen van MGM om de prent te produceren. Zij trachtten vooral een nieuwe Grand Hotel te creëren, de immens succesrijke film van een jaar eerder, die niet enkel ontelbare grote sterren samen op het scherm toverde, maar ook de Oscar voor beste film in de wacht sleepte. En dus bevat de cast de ene grote naam na de andere: Jean Harlow, Wallace Beery, Marie Dressler, Lee Tracy, en niet één maar twee leden van het roemruchte Barrymoregeslacht. Die kritische massa aan beroemdheden zorgt ervoor dat Dinner At Eight maar traag op gang komt. Iedere ster moet immers zijn inleidende scènes en bijbehorende plotlijntjes krijgen, waardoor we voorbij halfweg zijn, eer de film onder stoom komt.



Gelukkig volgt dan de ene memorabele scène na de andere, waarbij de verhaallijnen naadloos in elkaar overvloeien, de sociale en financiële schroeven steeds vaster worden aangedraaid en de emotionele betrokkenheid van de kijker gestaag naar een krop in de keel groeit. Buiten het knappe ritme van het scenario, heeft het succes van deze aanpak ook te maken met de vaste hand van George Cukor in de regiestoel. Hij gedraagt zich niet manipulatief, maar observeert geduldig de gedragingen van hogere klasse, min of meer zoals Robert Altman dat doet in Gosford Park. De karakters van de personages worden dan ook vaak geopenbaard in de details: een opgetrokken wenkbrauw, nerveus tokkelende vingers of een wulpse zwaai van de haardos. De ongedwongen, droge filmstijl van Cukor draagt ertoe bij dat de prent buiten de plooien van klassiek verfilmd toneel valt.

Een goede cast is het waard herhaald te worden, pocht de aftiteling van sommige speelfilms, en toegepast op Dinner At Eight zouden vooral Marie Dressler en John Barrymore een bis-vermelding verdienen. De eerste lijkt zo weggelopen uit een stille film, met overgemaquilleerde ogen en overdadig wilde handbewegingen. Ideaal dus voor een personage dat zich vastklampt aan successen uit het verleden. Barrymore is wél mee geëvolueerd met zijn tijd, maar zijn tijd is hem dan weer vergeten. De aan lager wal geraakte acteur is de belangrijkste rol in de prent, hij vormt het emotionele hart van de film, de perfecte overhellende balans van komedie naar drama, en Barrymore slaagt erin met zijn vertolking het publiek naar de keel te grijpen. De overige all-stars zijn nooit minder dan goed, van de vals-naïve platina likken van Jean Harlow, tot de ijzige kalmte van de in zijn lot berustende Lionel Barrymore. Spijtig is alleen dat door de grote cast, geen van hun karakters zich ten volle kan ontplooien.

De laatste tien minuten van Dinner At Eight zijn sterk sociaal-satirisch, maar de afhandeling van een zelfmoord in de main cast gebeurt met een onderdrukte koelte die de geloofwaardigheid niet ten goede komt. Gelukkig volstaat deze faux-pas niet om de algehele indruk die de film nalaat onnodig negatief te beïnvloeden. Als koordoefening tussen de eisen van een all-star cast en een kritische dramedy, houdt de prent zichzelf wonderwel staande. In de handen van mindere filmmakers zou de productie wellicht nooit zeventig jaar hebben kunnen overbruggen zonder aan impact in te boeten. Dinner At Eight oogt echter nog steeds relevant de dag van vandaag, zowel als een portret van de grimmige economische jaren dertig als van de universele behoefte om leedvermaak te hebben met zij die het beter hebben dan ons.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit mag dan niet de hoogtes bereiken van andere films uit het Warnergamma, voor een film van zeventig jaar oud oogt hij behoorlijk goed. Contrasten en zwartniveau zijn bevredigend, vuiltjes en grain storen slechts in een beperkt aantal scènes en de scherpte is prima. Ook het geluid is blijkbaar opgekuist: de dialogen klinken verstaanbaar en helder, hoewel ze bij momenten iets te schril de trommelvliezen prikkelen.

EXTRA’S
De Trailer (3 min.) voor Dinner At Eight legt niet verwonderlijk de nadruk op de pleiade aan steracteurs. En in een ruim drie kwartier durende, goed gemaakte en interessante documentaire, Harlow: The Blonde Bombshell, overloopt gastvrouw en Harlow-wannabe Sharon Stone het korte maar memorabele leven van het platina blondje.

CONCLUSIE
Dinner At Eight heeft eventjes nodig om op temperatuur te komen, maar vanaf het middenpunt blijkt de prent een meeslepend satirisch melodrama te zijn. Zowat alle acteurs in de all-star cast zetten bovendien hun beste beentje voor, en hetzelfde kan gezegd van de mensen achter de schermen. Beeld en geluid zijn degelijk doch niet spectaculair. De twee extra’s op de dvd zijn zeer het bekijken waard.