FILM
Petunia Jackson, een hardwerkende zwarte huisvrouw uit de jaren dertig, probeert al jaren het zieltje van haar goklustige echtgenoot Little Joe te redden door God om vergeving voor zijn daden te smeken. En haar gebeden worden verhoord wanneer Joe na een uit de hand gelopen ruzie over gokschulden wordt neergeschoten en tussen hemel en hel zweeft. Normaal zou Lucifer probleemloos zijn ziel mogen opeisen, maar Petunia’s godsvruchtigheid geeft haar man uitstel van executie. Hij krijgt nog zes maanden op deze aardkloot om zijn leven te beteren en berouw te tonen. Zoniet wacht hem alsnog de hel. Zonder het te beseffen is Little Joe nu de speelbal tussen een engel en een stel duivels, die door subtiele interventies zijn leven naar het goede dan wel slechte pad te sturen. En het lijkt erop dat Joe eerder geneigd is het slechte pad te kiezen…

Cabin In The Sky is gebaseerd op een succesvolle Broadwaymusical, telt o.a. jazzlegendes Louis Armstrong en Duke Ellington in zijn cast en was het regiedebuut van de koning van de Hollywoodmusical: Vincente Minnelli. Toch staat de prent om geen van deze redenen in de geschiedenisboeken. Wél omdat het de eerste musical was die gebruik maakte van een volledig zwarte cast. Het is jammer dat dit gegeven de film zelf overschaduwt, want de productie bevat genoeg pluspunten om op eigen merite als artistiek werkstuk erkend te worden. Van de aanstekelijke dynamiek, over het eersteklas production design, tot de catchy song is de film een prima anderhalf uurtje muzikaal entertainment.

Vincente Minnelli, die als Broadwayregisseur al heel wat watertjes doorzwommen had, slaagt er in zijn eerste speelfilm in om al de veelbelovende aanzet te geven van een succesrijke carrière. Alles waar hij later roem en lof mee zou oogsten – de sublieme integratie van songs en plot, de emotionele cameravoering en zijn ongeëvenaarde oog voor esthetiek – duikt (soms in embryonale fase) reeds op in Cabin In The Sky. De realistische backlotsets van MGM wisselt hij af met gestileerde decors voor de scènes in hemel en hel. Hij gebruikt lange takes, zodat het aan de acteurs is om de aandacht van de kijker vast te houden met zang en dans – iets waar ze erg goed in slagen. En de composities van zijn beelden doen soms aan klassieke renaissanceschilderijen denken, zoals in een prachtig gekadreerd shot tijdens het titelnummer. Het is ergens jammer dat de prent in zwart-wit is i.p.v. kleur, want dan had Minnelli wellicht nog mooiere tonen en tinten op doek kunnen toveren. Maar in zijn debuut toont de cineast zich niettemin een vlijtige leerling.



Het enige aspect waar hij af en toe de bocht uit gaat, is zijn latere handelsmerk: de integratie van song en plot. De meeste liedjes – die invloed vertonen uit typische ‘zwarte’ muziek als jazz, blues en gospel – hebben vandoen met de plot, maar enkele opvallende muzikale intermezzo’s helpen dan weer het verhaal geen meter vooruit. Zo zal de additie van Duke Ellington en zijn orkest wel een goed promomiddel zijn geweest om de prent te verkopen, maar de scènes met de jazzpianist zijn niet meer dan vulsel, net op een moment dat de plot zijn emotionele climax zou moeten bereiken. Die plot heeft overigens zelf onder een zwaar euvel te leiden. De voortdurende invloed die hemel en hel op Little Joe uitoefent, maakt hem tot een marionet zonder eigen wil, waardoor de spanning en de empathische connectie geleidelijk wegebt.

Gelukkig helpt een sublieme cast dit probleem te overkomen. Als Petunia Jackson is Ethel Waters een revelatie. Met een stem die gemaakt is om gospel en blues te zingen, raakt ze een gevoelige snaar zodra haar stembanden trillen. Maar ook in de dramatische, muziekloze segmenten straalt haar présence van het scherm. Zij is dé ster van deze film, laat daar geen twijfel over bestaan. Eddie Rochester hamert de naïeve goedheid van zijn personage er nogal zwaar in, maar ook hij komt charmant over als Little Joe. Zijn would-be minnares, Lena Horn zorgt voor de seksfactor in de prent. Haar sensuele vormen alleen al houden de aandacht van de kijker vast, maar ook haar vertolking mag er zijn. De rest van de cast is overigens uniform excellent: hun enthousiasme doorbreekt de glazen barrière tussen het scherm en de huiskamer in een oogwenk.

Cabin In The Sky is geen perfecte musical, maar bezit een ouderwetse charme die gaten in de plot en raciale stereotypen naar de achtergrond dwingt. De nadruk op de all-black cast is overigens zowel een zegen als een vloek voor de prent. Ware het niet voor de afwezigheid van blanken in de film, zou de prent waarschijnlijk in de vergetelheid zijn geraakt. Maar anderzijds zal het de meeste mensen verhinderen om voorbij dit feit te kijken, naar de prima choreografieën, de intrigerende regie en de knappe sets. Door te focussen op het spirituele is het ook onvermijdelijk dat een loodzware moraal zich tussen alle plotlijntjes wringt: het klassieke katholieke opgestoken vingertje naar de zonde. Dat de film desondanks licht entertainment blijft, mag op zich een mirakel heten.

BEELD EN GELUID
Zowel voor beeld als geluid moet ergens een verdomd goede print in de kluizen van MGM of Warner hebben gelegen, want Cabin In The Sky oogt en klinkt prima op dvd. Scherpte, zwartniveaus en contrast zijn uitstekend over de ganse lijn. Grain is aanwezig maar nauwelijks opvallend en op enkele witte flikkerende puntje en brandmerkjes tijdens de spoelovergangen na, ontbreken printbeschadigingen. De monotrack geeft dynamisch de swingende songs weer en ook de dialogen klinken helder en goed verstaanbaar.

EXTRA’S
Voor ik over de échte extra's begin, wil ik graag nog een groot gebrek in de ondertiteling aanklagen. De songs, die textueel nochtans relevantie hebben voor de plot, worden niet ondertiteld. Het is niet de eerste keer dat dit gebeurt bij een musical op Warner-dvd en misschien moet daar toch maar eens verandering in komen.

Het Audiocommentaar op deze dvd wordt in goede banen geleid door kenner van de zwarte cultuur Todd Boyd. Hij gaat naar mijn mening te uitgebreid in op de zwart-wit stigmatisering in de prent (hij ziet soms racisme waar er geen is), maar bijkomende inzichten van o.a. filmprofessor Drew Casper, Lena Horne en de dochters van Eddie Rochester maken veel goed. Een Trailer (2 min.) focust vooral op de bekende castleden en het Broadwayverleden van de musical. En uit de korte film Studio Visit (10 min.) onthouden we vooral een segment met een zingende en badende Lena Horne. Dit fragment was drie jaar eerder door de Hayescommissie – die instond voor Hollywoodcensuur – uit Cabin In The Sky verwijderd. De met badbubbels omhulde actrice was hen iets té sensueel.

CONCLUSIE
Cabin In The Sky is de eerste filmmusical met een volledig zwarte cast, maar nog veel meer dan dat. Het is een aanstekelijke prent, met een goede regie, een uitstekende cast en catchy gospelsongs. Enkel de te prominente moraal is een doorn in het oog. Beeld en geluid zijn bovendien van prima kwaliteit en ook de bonussectie is interessant.