FILM
Na een verkeersongeluk ligt Frankie Heywood (Daniella Byrne), het dochtertje van Jack (Andy Garcia) en Alison (Frances O'Connor) Heywood in coma. Omdat het team Britse dokters blijkbaar geen betere therapie kan bieden dan Frankie te laten leven en vegeteren, zoekt het koppel heil in een experimentele therapie die in Canada is ontwikkeld door dokter Elizabeth Chase (Angela Bassett). De methode bestaat erin om via hypnose-therapie in het onderbewustzijn de patiënt stimuli te laten uitwisselen met een geliefd persoon, en Frankies broer Ben (Harry Eden), die erg close met zijn zus was en zichzelf nog steeds de schuld geeft van het feit dat ze praktisch voor zijn ogen de weg is overgestoken zonder op de auto's te letten, is voor dr Chase de ideale contactpersoon. Alhoewel haar methode pakweg een kans van negen op tien op slagen heeft, is de keerzijde van de medaille dat de methode in één op tien gevallen de dood veroorzaakt, wat nog altijd een veel beter resultaat is dan elke andere therapie. Spijtig genoeg voor dr Chase was het laatste slachtoffer waarbij de therapie uiteindelijk niet hielp de zoon van een invloedrijke senator Willis (Robert Joy), wiens hersenen feitelijk al van bij aanvang van de behandeling gaargekookt waren in een smakelijke roux van vloeibare cocaïne. Toch legt de senator de volle verantwoordelijkheid voor het medische falen bij dr Chase, en hij spaart kosten noch moeite om haar "experimentele kliniek" voor eens en altijd te sluiten. Net op dat moment dat Ben onder hypnose gaat om zijn zus "terug te halen", staat de politie voor de deur met een bevelschrift om de hele handel stante pede te sluiten.

De onvermijdelijke verfilming van de roman Lazaruskind van Robert Mawson heeft op papier goeie troeven, en het lezen van het gegeven van dit ethisch geladen drama deed ons al op voorhand kwijlen van plezier. De Pavloviaase reactie bleek echter wat voorbarig, want na visie is het ronduit verbazingwekkend te noemen hoe regisseur Graham Theakston, nochtans een man met talent, door zijn houterige mise-en-scène en ellenlange enerverende scènes de verfilming van een initieel interessant concept compleet om zeep heeft geholpen. Uit het oorspronkelijke boek is een heel deel verdwenen, en het is spijtig genoeg de slechtere helft die weerhouden werd voor de verfilming. Dat het personage van Angela Bassett zelf iemand in gelijkaardige omstandigheden is verloren, is zo'n afgezaagd gegeven dat het alleen nog maar als een verrassing overkomt bij al wie minstens de afgelopen twintig jaar geen enkele film heeft gezien. De hele plot is dan ook nog eens vergezocht en nodeloos traag, het melige en verwarrende einde is een zielloze bedoeling de kijker na anderhalf uur verveling uiteindelijk de doodsteek moet geven. Er lopen enkele nevenkarakters rond, zoals ene John Boyd (Christopher Shyer), die dr Chase komt waarschuwen over de nakende sluiting van de kliniek, maar wiens bijdrage aan de film voor de rest vooral bestaat uit in de weg lopen. Nog zo'n turd is de nevenplotlijn over de overname van Jack Heywoods vliegtuigmaatschappij - als het dat tenminste is, want na het bekijken van de film ben ik nergens meer zeker van. Zijn concurrent dwingt hem tot verkopen, maar stelt als menselijk gebaar een vliegtuig voor ziekentransport naar Canada ter beschikking. Het huwelijk tussen Jack en Alison, dat in het begin van de film compleet scheef is getrokken door Jacks (vermeende?) buitenechtelijke affaires, is echter plots weer koek en ei... Wel, zo'n plots kunnen mogelijk goed gebracht worden, maar het gebeurt hier niet. Zelfs gerenommeerde acteurs als Andy Garcia en Frances O'Connor, die na Artificial Intelligence een vreselijke typecasting als triestig mo(e/o)derfiguur riskeert, slagen er niet in om een greintje charisma over te brengen. Alleen Geraldine McEwan, die als de kwieke grootmoeder Janet een hartaanval veinst om de aandacht van de politie weg te leiden, kan nog op enig krediet rekenen. En op visueel vlak is zowat elke "artistiekere" shot schaamteloos gepikt uit films als The Sixth Sense. Waarmee we bij de centrale vraag uitkomen wat Theakston met zijn film hoopte te bereiken. Als suspensefilm slaat de regisseur de bal helemaal mis, als psychologisch drama zijn de karakters veel te ééndimensionaal en te doorzichtig. Misschien als zéér abstracte komedie? Sciencefictionfilm zonder budget? Wie zal het zeggen?

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit van deze release is zeer goed tot uitstekend; de verschillen tussen de belevingswereld van de comapatiënten en de dagelijkse wereld worden met verschillende timbres in de verf gezet, en de kleuren ogen zeer vibrant. Het beeld is scherp, maar door het gebruik van een single layer-disc is er in drukkere scènes af en toe een compressiefout te zien, vooral in panbewegingen van de camera. De disc is voorzien van zowel een Dolby Digital 5.1-track als een DTS-track, met allebei een zeer immersief geluidsveld; in de scène waarin Jack en Alison op restaurant zitten horen we een geweldig subtiel maar toch aanwezig ambiënt geroezemoes. De vele stroboscopische shots worden vergezeld van enkele zeer luide dreunen die in het LFE-kanaal erg diep doorklinken, en die bij de DTS-variant net iets krachtiger zijn.

EXTRA'S
De testdisc die wij van Dutch Filmworks ontvingen, bevat geen extra's, afgezien van enkele cross-promotionele trailers. Er is ook een special edition op de markt, waarin een tweede film met Andy Garcia, The Unsaid, die we niet hebben kunnen aanschouwen maar zich blijkbaar in dezelfde thematiek van doffe psychologische ellende situeert.

CONCLUSIE
The Lazarus Child is een matige prent die spijtig genoeg een beetje typerend is voor wat er tegenwoordig allemaal in de catalogus van Dutch Filmworks binnenwaait: een cast met grote namen die ofwel op hun retour zijn, ofwel dringend een schnabbeltje nodig hebben tussen twee ernstigere projecten in. Technisch is er op deze release weinig aan te merken.