FILM
Félix (Sami Bouajila) is een jonge Algerijn in het Noord-Franse havenstadje Dieppe. Vier weken geleden is hij ontslagen en sindsdien is hij zo af en toe op zoek naar werk. Om de tijd te doden kijkt hij ’s ochtends naar een soap op tv en dat tot grote ontevredenheid van zijn vriend die op dat uur liever uitslaapt of lekker met hem stoeit. Je leidt me af van mijn werk, zegt z’n huisgenoot, die zich als leraar overdag met zijn voorbereidingen voor school bezighoudt. Dus gaat Félix naar buiten en zoekt een paar vrienden op die ondertussen ook hun job kwijt zijn geraakt. Ik ga proberen het huis van mijn moeder te verkopen, zegt hij 's avonds, en dan ga ik er een paar dagen tussen uit, naar Marseille, mijn vader zoeken. Na de scheiding van zijn ouders is Félix met zijn moeder naar Noord-Frankrijk verhuisd. Zijn vader heeft hij nooit gekend.



Al liftend begint Félix aan z'n tocht naar Marseille, op zoek naar de man die hem twee decennia geleden verwekte en nadien, in zijn brieven aan zijn overleden moeder, nooit naar hem vroeg, nooit naar hem informeerde. Zou ik op hem lijken, vraagt hij zich af terwijl hij zingend in de richting van de autoweg wandelt, zal hij blij zijn mij te zien? 's Avonds is hij getuige van een racistische moord op een Algerijn in Rouen. Naar de politie durft hij niet te gaan voor een aangifte. Hij is zelf van Noord-Afrikaanse origine, dat wil zeggen: voor de helft, via zijn vader.

Het vervolg van de reis is gelukkig minder dramatisch. Tijdens zijn vierdaagse tocht richting zuiden komt hij leuke en interessante mensen tegen die hem welgezind, interesse tonen voor zijn verhaal en hem als het ware in hun hart sluiten. In Rouen maakt hij kennis met een tiener voor wie hij een portret van Aristoteles maakt. Die staat daar nl. om onverklaarbare redenen afgebeeld op één van de zuilen van de kathedraal. Samen lenen ze een auto en verkennen de Puy de Dôme. Tijdens z'n middagdutje op een bank in de schaduw wordt Félix de dag nadien aangesproken door Mathilde (Patachou), een wat oudere vrouw die vraagt of hij haar boodschappen wil dragen. Mathilde is grappig en bij de tijd, vereenzaamd en in haar nopjes met aantrekkelijk mannelijk gezelschap. Waarom zou je een man opzoeken die niets om je geeft?, vraagt ze, waarmee ze Félix aan het denken zet. Een oude visser zal hem twee dagen later in dezelfde trant adviseren: laat die man met rust, zegt hij, hij heeft z'n eigen leven en jij het jouwe.

Na z'n afscheid van Mathilde krijgt Félix een lift van een aantrekkelijke man met wie hij z'n pas gekochte vlieger oplaat in een verlaten weiland. De vlam slaat over en hun ontmoeting eindigt vol passie in het struikgewas. Isabelle (Ariane Ascaride), moeder van drie kinderen van drie verschillende vaders, is zijn volgende ontmoeting, op de autoweg naar het zuiden. Félix helpt haar de kapotte autoband te vervangen en krijgt een lift tot in de buurt van Marseille. Maar eerst moeten haar drie kinderen voor het weekend bij hun respectievelijke vaders afgeleverd worden. Dat is de wet, zegt Isabelle, wanneer de jongens protesteren en liever bij elkaar blijven. Tussen Félix en de kleine kereltjes klikt het meteen en terwijl Isabelle een tegenstribbelende 8-jarige naar z'n gedwongen weekendverblijfplaats brengt, zorgt hij er voor dat de jongens van de sterke drank afblijven en probeert hij aan één van hen het verschil uit te leggen tussen vader, stiefvader, andermans vader en mama’s nieuwe vriend. Maar voor de kleine jongens is elke man die zich om hen bekommert een papa.



Drôle De Félix van regisseurs Olivier Ducastel en Jacques Martineau is een prettig gestoorde coming-of-age-film, een hartverwarmende roadmovie op z'n Frans. Dat Félix een homo is, een vriendje heeft en onderweg een ondeugend slippertje maakt met een aantrekkelijke onbekende, het zijn exotische details in een scenario dat de toeschouwer anderhalf uur lang laat kennis maken met kleurrijke, innemende en boeiende figuren, die voor Félix een beetje de alternatieve familie worden die hij nooit heeft gekend: de grootvader, de zus, de grootmoeder, etc. Het zijn zeer verschillende, maar toegankelijke personages, die Félix een levensles meegeven en van hun ontmoeting met hem zelf beter worden, al beseffen ze dat wellicht niet meteen. Ducastel en Martineau maken van de ontmoetingen kleine miniatuurtjes, bij momenten geschraagd door subtiele dialogen (Mathilde) en fijne humor (Isabelle). Het uiteindelijke doel van de reis verliest aan belangrijkheid naarmate het duidelijk wordt dat de zoektocht naar de onbekende vader niet meer is dan een excuus om heel even aan de sleur van elke dag te ontsnappen en de dingen des levens in een nieuw perspectief te plaatsen: de haperende relatie met zijn vriend, zijn HIV-besmetting (die de regisseurs alleen via de dagelijkse consumptie van massa’s pillen in beeld brengen), de nieuwsgierigheid naar de onbekende vader.

Ducastel en Martineau presenteren Félix als een goedgehumeurd en optimistisch personage. Zijn beperkte capaciteiten als dokwerker compenseren ze met een fraaie kop en een aantrekkelijke lichaam, een zekere kunstzinnigheid en een open karakter. Tegelijk houden ze Félix op een veilige afstand van de toeschouwer en de camera, tonen ze vooral de goeie kanten van zijn karakter (extravert, nieuwsgierig, beleefd, sociaal, meevoelend, etc.) en beperken zich voor de rest tot situaties waarin hij ongewild betrokken wordt: voor de vereenzaamde Mathilde is hij de attente zoon, voor Isabelle het ideale broertje, voor een veriele kiter het avontuurlijke speeltje en voor een zoekende homojongen de ideale eerste minnaar. Sami Bouajila maakt van Félix een warme persoonlijkheid met een groot hart, een eenvoudige maar nooit naïeve jonge kerel die bereid is om zich in te leven in de problemen van anderen en alleen zijdelings zijn eigen bedoelingen onder woorden brengt als men er naar informeert. Bouajila slaagt erin de kijker heel vroeg in de film voor zich te winnen. Zijn ongedwongen en directe acteerstijl, het optimisme dat hij uitstraalt en het enthousiasme waarmee hij elke nieuwe situatie aanpakt, ze zijn van essentiëler belang voor de geloofwaardigheid van de film dan het eigenlijke scenario. In de bijrollen schitteren de door de wol geverfde Patachou, een actrice die haar sporen verdiende als revue-artieste in de jaren '50, en een vrij heftige Ariane Ascaride als Isabelle.



BEELD EN GELUID
Tijdens de tocht van Dieppe naar Marseille kunnen regisseurs Ducastel en Martineau een brede waaier van kleuren en tinten hanteren om hun film qua sfeer en uitzicht variatie te geven. In Le Nord hangt er traditioneel een grauwe kleur over de dokken en de natte straten en beperken de fellere tinten zich tot motieven in de interieurs. Naarmate Félix zuidelijker komt wordt het groen van de natuur heftiger en gaat het zonlicht een rol spelen. In Le Midi is het kleurenpalet net omgekeerd: uitbundig buiten en eerder donker in de interieurs, met veel bruin en zwart en gele vlekken van spaarzame verlichting. Eens ter hoogte van Marseille gaat het licht van de Mediterrané een grote rol spelen en zijn de kleuren uitbundig en realistisch. Voor de transfer naar dvd is een vrij schone master gebruikt waardoor het aantal storende ongerechtigheden beperkt blijft tot een eenmalig wit puntje en een bijna onopvallende beschadiging. In de donkere scènes is er een zekere verkleuring merkbaar op LCD- en plasmaschermen, met regelmatig een spookschaduw in bewegend close ups. De geluidsband staat in een stereoversie met Dolby-kwaliteit. Het resultaat is goed, waarbij de veelgebruikte Noordafrikaanse klanken voor de exotische sfeer zorgen, vooral wanneer het geluid via de surround rond wordt gestuurd. De stemmen klinken realistisch en zijn mooi over de beide voorste klankkanalen verspreid.



EXTRA'S
De extra’s dan: de traditionele Originele Bioscooptrailer, de Biografieën van de acteurs en de regisseurs, een Fotogalerij en twee Andere Trailers, waaronder Beefcake.

CONCLUSIE
Drôle De Félix van de Franse regisseurs Olivier Ducastel & Jacques Martineau is een aantrekkelijke Franse roadmovie zonder pretenties. De kracht van de film schuilt in de ontwapenende acteerprestatie van hoofdrolspeler Sami Bouajila en aantrekkelijke vrouwelijke bijrollen. De toon is lichtvoetig, opgewekt en bij momenten humoristisch, zonder dat er sprake is van oppervlakkigheid. Op een speelse manier verkennen de makers thema’s over vriendschap, trouw, eenzaamheid, eerlijkheid en familiebanden, die ze op een verrassende en originele manier illustreren. Drôle De Félix is een intimistische en gevoelige film die bij de toeschouwer een warm gevoel van herkenning en medeleven opwekt.