Deze film maakt deel uit van de zevendelige boxset Written and Directed by Preston Sturges, waartoe ook nog The Great McGinty, The Lady Eve, Sullivan's Travels, The Palm Beach Story, The Great Moment en Hail The Conquering Hero behoren.

FILM
Christmas In July duurt kort. Heel kort. Schrikbarend kort. Om de lengte van de speelfilm in perspectief te plaatsen: mocht de prent vandaag willen meedingen naar een Oscar, zou hij op voorhand worden uitgesloten, omdat hij volgens het Academyreglement geen speelfilmlengte haalt. Amper 64 minuten duurt de film immers, en dat is zelfs korter dan de notoir arbeidsintensieve animatiepareltjes die Walt Disney rond dezelfde periode uitbracht. Nu hoeft de lengte van een film geen probleem te zijn. Klassiekers als Bambi of Frankenstein leveren daar het bewijs van: sommige verhalen gedijen immers optimaal in een snelle en snedige verpakking. Helaas kan dat niet gezegd worden van Christmas In July, een film waarmee Preston Sturges luttele maanden na zijn Oscarwinnende debuut een smet op zijn pas verworven reputatie werpt.

De plot is nochtans kwintessentieel Sturges. Jimmy MacDonald, een nederige kantoorklerk in een anoniem bedrijf droomt van een carrière als goedbetaalde copywriter. Hij schrijft zich voortdurend in voor sloganwedstrijden, maar schiet nooit de hoofdvogel af. Tot hij een telegram ontvangt van een koffiefirma met de mededeling dat hij 25.000 dollar heeft gewonnen met zijn ingezonden slagzin. Jimmy's geluk kan niet op: hij koopt een verlovingsring voor zijn vriendin, trakteert al zijn vrienden en buren op cadeautjes en krijgt op zijn werk – als direct gevolg van het winnen van de wedstrijd – een onmiddellijke promotie. Wat Jimmy niet weet, is dat hij het slachtoffer is van een grap van enkele collega's. En eenmaal de onvermijdelijke waarheid uitkomt, moet hij zich tegenover een hoop mensen verantwoorden.



Misschien had Preston Sturges nog een oud ideetje in een stoffige schuif liggen en besloot hij dat te verfilmen om de overgang naar een volgende, betere prent door te komen. Of had hij – opgezweept door het succes van The Great McGinty – overhaast een nieuw scenario gepend. Feit is in elk geval dat Christmas In July rammelt langs alle kanten. Vergis je niet, er zwijmelen een paar halfgoede ideeën rond in het script en af en toe passeert er een knetterende dialoog of een leuke scène. Maar het totaalpakket klopt niet. Zo opent de prent met een ellenlange sequentie die tien minuten verveling opwekt en is meer dan één scène onnodig gerekt om zelfs maar de povere lengte van 64 minuten te kunnen halen. Erger is bovendien dat Sturges interessante thematische en komische pistes compleet negeert en als en kip zonder kop eenvoud en simplisme nastreeft.

Ook ritme en timing zijn van een laag allooi ditmaal. Als kijker krijg je nooit de kans meegezogen te worden in het verhaal en tegen dat dit toch min of meer gebeurt, resten er nog maar twee minuten voor de eindgeneriek. De acteurs die Sturges uitkoos, moeten echter eveneens een deel van de schuld toegeschoven krijgen. Dick Powell slaagt er maar niet in het grote verlangen naar succes van zijn personage tastbaar te maken, waardoor je een film krijgt met een protagonist die je net zo graag ziet falen als slagen. Als zijn verloofde heeft Ellen Drew de ondankbare rol om altijd in zijn zog te lopen en slechts vijf minuten voor het einde als een deus ex machina met de moraal van het verhaal op de proppen te komen, in een pathetische monoloog. De supporting cast waant zich schijnbaar op een vaudevillepodium, aangezien de acteurs geen mogelijkheid onbenut laten om elkaar te overtreffen in overacting.

Hoe teleurstellend scenario en acteurs ook zijn, als regisseur vertoont Preston Sturges wel degelijk groei in Christmas In July. Een sequentie waarin een taxi vol pakjes wordt geladen is geïnspireerd, en het laatste shot van de prent is zelfs een van de beste uit zijn ganse carrière. De film als geheel is bungelt echter ergens onderaan zijn filmografie, vooral omdat de sterke troeven van de cineast – de naadloze mix tussen humor, drama en moraal – niet op tafel gegooid worden. Wanneer Ellen Drew vlak voor de eindtitels alsnog een vurig pleidooi afsteekt voor het geven van kansen aan creatief talent, ongeacht hun eerdere verwezenlijkingen, hoor je wél Sturges op zijn meest oprecht aan het woord. Maar tegen die tijd is het kalf al verdronken.



BEELD EN GELUID
Grain is een voortdurende afleiding voor de kijker in een print die er redelijk uitziet maar ver verwijderd blijft van perfectie. Printbeschadigingen blijven evenmin afwezig en de scherpte van het beeld haalt nooit het gewenste resultaat. Het contrast blijft nog behoorlijk overeind, maar onvoldoende om de kwaliteit danig op te trekken. Het geluidsspoor vertoont eveneens tekenen van ouderdom en dat vertaalt zich voornamelijk in achtergrondruis en in een warrige mix die de snel achter elkaar afgevuurde dialogen soms moeilijk verstaanbaar maakt.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer (2 min.) voor de film. Het betreft helaas niet de oorspronkelijke bioscooptrailer, maar een recent in elkaar geflanst promofilmpje.

CONCLUSIE
Christmas In July is een zwak filmpje in het oeuvre van Preston Sturges. Enkele intrigerende ideeën worden opgeworden in de prent, maar ze krijgen niet de kans om tot ontplooiing te komen door een onderontwikkeld scenario en een cast vol stereotypes. Beeld en geluid halen net een voldoende, als we de ouderdom van de film als verzachtende omstandigheid aanrekenen. De enige extra is een trailer.