FILM
Louter op basis van de fantastische titel verdient Somewhere in the Night een eersteklas film noir te zijn. Tussen droom en daad gooit echter een gatenkaas van een plot stokken in de wielen om een intrigerende premisse zodanig te vertroebelen dat mysterie plaats maakt voor verwarring. Joseph Makiewicz tweede poging in de regiestoel – na het al even fascinerende en wisselvallige Dragonwyck – bevat weliswaar een aantal frisse ideeën, vertoont sporadische opwellingen van prima dialoog en biedt voldoende entertainment om je ruim anderhalf uur niet te vervelen, maar een gebrek aan geloofwaardige spanning breekt de prent finaal zuur op.

De eerste minuten beloven nochtans veel goeds, wanneer soldaat George Taylor ontwaakt in een legerhospitaal zonder een idee te hebben wie hij is of waar hij woont. Zijn verwondingen staan hem tijdelijk niet toe met de buitenwereld te communiceren, zodat zijn gedachten enkel via een voice-over met de kijker gedeeld kunnen worden. Het blijkt een schitterende, vooruitstrevende verteltechniek, die een kwarteeuw later eens zo efficiënt gebruikt zou worden in Dalton Trumbo’s Johnny Got His Gun. Ook wat volgt boeit initieel. Taylor vindt een briefje van iemand die zich een ‘goede vriend’ noemt en hem de weg naar een bankkluis wijst. Daar bekruipt de soldaat echter het gevoel dat er iets niet pluis is. Een rondvraag in de omgeving leert inderdaad dat ‘goede vriend’ Larry Cravat weinig geliefd is, ook al heeft niemand hem in tijden gezien. Het gerucht doet bovendien de ronde dat hij vlka voor zijn verdwijning twee miljoen achterover drukte, geld waar met name de maffia in geïnteresseerd is. Taylor heeft zich kortom in een wespennest begeven waar hij heelhuids moet uitkomen wil hij ooit zijn ware identiteit achterhalen.

Het meest in het oog in deze plot springt uiteraard het gegeven van identiteit. Maar het spreekt boekdelen over de gemiste kansen van dit concept dat Mankiewicz en zijn co-scenarist Howard Dinsdale daar nauwelijks interesse in lijken te hebben. De twee voeren immers een hoofdpersonage op dat slechts oppervlakkig met zijn verloren identiteit bezig is, vooral dan op momenten dat het de plot goed uitkomt. Voor het overige zwerft Taylor doelloos rond in Los Angeles, struikelend over het ene nevenverhaaltje na het andere dat bovendien steeds minder met het centrale thema te maken heeft. De goede start verwatert dan ook zodanig dat je na ongeveer een uur geen flauw idee meer hebt wat Mankiewicz en co nu precies willen bereiken. Somewhere in the Night is immers soms een bizarre liefdesfilm, dan weer een psychologisch drama, af en toe zelfs pure – zij het vaak ongewilde – komedie. Dat de prent ondergebracht werd in de film noirreleases van Fox is gezien de duistere segmenten en de soms sterk uit de hoek komende dialogen niet volledig onterecht, maar de productie negeert feitelijk alle genreconventies.



Het ontbreken van een waterdichte plot mag dan de basis vormen voor het falen van Somewhere in the Night, de nekslag wordt gegeven door een casting die vaker de bal misslaat dan de gemiddelde Belgische voetballer. John Hodiak is nochtans geen onaardige acteur, maar hij wordt hier gewrongen in een rol die hem compleet niet ligt. Cast hem als een liefdesrivaal of een sisister gangstermaatje en je hebt een prima convergentie van acteur en rol. Laat hem de antiheld zijn en vraag hem het gewicht van een productie op zijn schouders te dragen en hij valt grandioos door de mand. Nancy Guild is zo mogelijk nog slechter gecast als de obscure performer die zonder aanwijsbare reden als een blok voor de protagonist valt. De actrice ratelt haar dialoogjes zonder de minste pathos af, alsof ze niet doorheeft dat de generale repetitie al achter haar ligt. De nevenrollen kunnen gelukkig de gedane schade enigszins beperken. Lloyd Nolan speelt sympathiek een detective van de politie die schik heeft in het typische jargon van het beroep, terwijl Josephine Hutchinson een van de weinige waarachtige emotionele momenten van de prent op zich neemt.

Het is moeilijk exact de vinger op de wonde te leggen in het verklaren van de ondermaatste prestatie van Somewhere in the Night. Mankiewicz blijft immers een vakman in hart en nieren en koppelt degelijke dialogen aan een meer dan solide regie. Maar het is met films soms als met mayonaise: zelfs als je de juiste ingrediënten gebruikt en de goede bereidingswijze hanteert, kan het eindproduct nog ‘schiften’. En aangezien een aantal belangrijke sequenties van de prent zich in een mentaal hospitaal afspelen, kan je Somewhere in the Night om meer dan één reden een geschifte film noemen.

BEELD EN GELUID
Net als de andere releases van het Fox Noirlabel is de beeldkwaliteit van Somewhere in the Night goed zonder superieur te zijn. De voor een zwart-wit prent zo belangrijke contrasten en zwartniveaus zijn prima, maar in bepaalde sequenties laat de scherpte het wat afweten en zowel grain als printbeschadigingen werden nauwelijks opgepoetst, hoewel ik moet zeggen dat de print over het algemeen redelijk gaaf is. De mono soundtrack geeft de dialogen helder weer en heeft geen last van achtergrondruis en biedt daardoor een zeer degelijke audiokwaliteit aan.

EXTRA’S
De enige extra is een Trailer (2 min.) voor de film.

CONCLUSIE
Somewhere in the Night is een teleurstellende film noir die een prachtige premisse de nek omwringt met een scenario vol onlogische bochten en centrale acteerprestaties die de kijker niet engageren. Het vakmanschap van Joseph L. Mankiewicz redt deels de entertainmentwaarde, maar de kans is groot dat je de prent vlak na het bekijken weer vergeten bent. Beeld en geluid zijn oerdegelijk voor een prent van deze leeftijd, maar de enige extra is een trailer.