FILM
Niet alleen de titel van The Last Mimzy is een van de grootste gedrochten die Hollywood de laatste tijd op ons afstuurde. Ook als artistieke prestatie schiet de prent immers tekort. De makers trachten wanhopig een E.T. voor een nieuwe generatie te fabriceren maar slaan de bal zodanig mis dat ze uiteindelijk dichter bij Howard the Duck belanden. De film is te kinderachtig voor tieners en ouder, te nodeloos ingewikkeld voor de jongsten en over het algemeen hopeloos derivatief en op het saaie af. Geen zinnige filmstudio zou zich waarschijnlijk aan deze misplaatste grap gewaagd hebben, mocht schaamteloos nepotisme niet de bestaansreden van de prent zijn. Want de regisseur van het door New Line gefinancierde The Last Mimzy is Bob Shaye. En dat was (tot een week geleden) de bobo die groen dan wel rood licht mocht geven aan filmprojecten bij – jawel – New Line.

De premisse is nochtans mild intrigerend te noemen. Twee kinderen, Emma en Noah, vinden een vreemd kubusvormig object op het strand. Wanneer ze het openen, treffen ze er niet enkel grillig gevormde stenen in aan maar ook een schattig knuffelkonijn, de Mimzy uit de titel. Daar blijft het niet bij want binnen de kortste keren is Noah in staat te communiceren met spinnen, beheerst Emma telepathie én telekinese en zijn broer en zus verantwoordelijk voor een black-out die de halve staat zonder elektriciteit zet. Langzaam maar zeker komen de kinderen achter de waarheid: Mimzy is afkomstig uit de toekomst en moet in het heden een onmisbaar onderdeel van het menselijk genoom absorberen dat het voortbestaan van de homo sapiens moet garanderen.



Ergens in The Last Mimzy zitten de bouwstenen verscholen van een oerdegelijke, misschien wel erg goede jeugdfilm die ook volwassenen kan aanspreken. Helaas stapelen de cineast en zijn team die stenen zo onoordeelkundig op elkaar dat ze hun film net zo goed op drijfzand hadden kunnen bouwen. Het kortverhaal waarop de film gebaseerd is, bevatte een parallelle plotlijn waarin een tweede Mimzy naar de 19de eeuw werd gezonden om daar in handen te vallen van Alice Liddell, het meisje dat Lewis Carroll inspireerde tot het schrijven van Alice in Wonderland en opvolger Through the Looking Glass. Dat het scenaristenteam deze nevenlijn in de kiem smoorde (en de verwijzing naar de Aliceboeken niet uitbuiten) is slechts een van de vele desastreuze artistieke beslissingen die de prent de das omdoen. De meest frappante uitwassen van hun onkunde zijn de verwaarlozing van een familiale dynamiek die de kijker emotioneel kan raken en de ongeloofwaardige bochten waarin ze zich wringen om het uitkomen van het geheim van Emma en Noah zo lang mogelijk voor zich uit te schuiven. Belachelijk zijn zelfs de reacties van de omgeving van de kinderen wanneer die uit het niets een ijzersterke brug van spinrag maken of een golfbal moeiteloos 300 meter ver slaan. Verder dan het ophalen van de schouders komen ouders en leerkrachten immers niet.

De aanwezigheid van Bob Shaye achter de camera verdoezelt de scenarioproblemen niet, maar vergroot ze uit. De regisseur heeft geen kaas gegeten van dramatische opbouw en stapelt de scènes gewoon chronologisch achter elkaar, zonder rekening te houden met ritme of tempo. Storend zijn daarenboven de gezochte beeldkaders waarmee hij pijnlijk duidelijk maakt dat visueel vertellen een kunst is die zijn petje te boven gaat. Een repetitieve, ongeïnspireerde muzikale score van Howard Shore draagt enkel bij tot de negatieve spiraal waarin Shaye The Last Mimzy laat rondtollen. De cineast is evenmin een acteursregisseur te oordelen naar de vlakke tot ronduit slechte vertolkingen van de cast. Timothy Hutton is nog best geloofwaardig als de vader van Emma en Noah, maar de kinderen declameren hun zinnen steeds houteriger naarmate de film vordert. Joely Richardson en Rainn Wilson performen onder de maat, terwijl Michael Clarke Duncan niet veel meer dan een veredelde cameo voor zijn rekening neemt in een totaal niet bij de film passende subplot die het post-9/11-klimaat in herinnering brengt.

De belangrijkste reden voor het falen van The Last Mimzy is de halsstarrige weigering om het doelpubliek af te bakenen. Wie Shaye en kompanen naar de cinema wilden lokken blijft een raadsel, wie zich deze dvd moet aanschaffen een retorische vraag. Met een proloog en epiloog die ronduit amateuristisch ogen – en doorspekt met ongewild grappige scènes – is de prent een toonbeeld van ambitieloze drakerigheid. Het schuldige plezier van de kijker is dan ook het beste waar The Last Mimzy op mag rekenen.



BEELD EN GELUID
Het beeld wordt gekenmerkt door een prima kleurenpalet, goede contrasten en een constante scherpte. De print bevat geen zichtbare vuiltjes of beschadigingen en vertoont slechts sporadisch minimale digitaliseringsfoutjes. The Last Mimzy oogt dan ook als een recente film moet ogen op dvd: uitstekend. Hoewel het verhaal een handvol fantasiesequenties bevat, is de toevoeging van EX aan het 5.1-Dolbyspoor wat overbodig. Grote delen van de prent bestaan immers puur uit dialoog, die overigens vlekkeloos wordt weergegeven.

EXTRA'S
Als de film zelf al een warboel was, wat dan te zeggen over de structuur van de bonussectie? De dvd bevat nochtans heel wat interessante extra’s, maar je moet behoorlijk wat zappen van scherm naar scherm om die allemaal terug te vinden. De bonussectie is opgedeeld in twee segmenten. Het eerste heet Beyond the Movie en biedt zes Featurettes (in totaal 26 min.) aan die de wetenschap en historie achter in de film gebruikte begrippen als mandala's en wormgaten verklaren. Ook in het eerste segment kan je een Fact Track selecteren die meeloopt tijdens het bekijken van de film. Het tweede deel van de bonussectie heet All Access Pass en gaat dieper in op ontstaan en marketing van de prent. Hier vind je o.a. het entertainende Audiocommentaar terug dat Bob Shaye opnam. De worsteling tussen Shaye de studiobaas en Shaye de regisseur is een rode draad doorheen het babbelspoor. Elf Verwijderde Scènes tellen samengevoegd nog geen tien minuten, maar zijn wel voorzien van een optioneel audiocommentaar en een korte inleiding. Ook kan je zes Making-Of Featurettes (in totaal 55 min.) bekijken. Hierin komen achtereenvolgens scenario, regie, casting, production design, visuele effecten, muziek en montage aan bod. Voor liefhebbers is er ten slotte een Muziekvideo (4 min.) en een Trailer.

CONCLUSIE
The Last Mimzy stelt teleur als jeugdfilm zowel als fantasyverhaal. Een niet onaardige premisse wordt immers onderuitgehaald door een zwak scenario, een belabberde regie en ondermaatse acteerprestaties. Iedereen ouder dan tien zal zich dan ook een broertje dood ergeren aan deze film. Beeld en geluid kunnen wel op goedkeurend gebrom rekenen. Ook de bonussectie is goed gevuld, maar nodeloos ingewikkeld om te navigeren.