Maar de trouw gaat uiteindelijk niet door, wanneer de entiteit zich manifesteert die de gaten in de aardbol heeft geboord. Urbanus Van Anus zou zeggen "dat ge dan in de gevangenis uitkomt, want ge moogt geen gaten in den aardbol boren". Het wezen dat er voor verantwoordelijk is, heeft echter geen hang naar wijze woorden of ronkende verklaringen - en communiceert zelfs niet of nauwelijks. Door zijn uiterlijk - een mengvorm van materie en energie - en zijn manier van verplaatsen wordt hij al snel door de media omgedoopt tot de Silver Surfer. Het militaire apparaat vraagt aan de Fantastic Four om de Surfer te trachten te scheiden van zijn surfplank, kennelijk de bron van zijn energie. Omdat het alle hens aan dek is - de Surfer heeft namelijk opgebiecht dat zijn Ware Meester, een kosmische hoop wolken die zichzelf Galactus, Devourer Of Worlds, noemt, de Aarde als zijn volgende op zijn intergalactische kroegentocht wil aandoen, met als jammerlijk neveneffect dat al het leven op aarde zal worden uitgeroeid, heeft de overheid zelfs Doctor Von Doom terug uit zijn ballingschap gehaald, in een poging om de Surfer te stoppen. Uiteraard kan Von Doom niet afkerig blijven van de macht die het surfboard uitstraalt, terwijl de Fantastic Four beseffen dat hun enige kans ligt in het samenwerken om Norinn Radd, de Silver Surfer, te overtuigen om tegen zijn meester Galactus te keren.

Fantastic Four: Rise Of The Silver Surfer kreeg in de sequelzomer van 2007 zowat de titel van het lelijkste eendje toebedeeld. En dat is deels terecht: er wordt geen moeite gedaan om de karakters door te laten evolueren (als ze al ergens naartoe geëvolueerd waren na de eerste prent, natuurlijk), waarbij bovendien Richard Reed en Sue Storm als romantisch duo compleet miscast zijn - niemand gelooft overigens dat Sue óf Jessica Alba weet hoeveel twee plus twee is, laat staan dat ze een wetenschapster zou zijn. Krampachtig zit er een huwelijk in deze film gedraaid dat toch al snel 1/3 van de al niet ruim bemeten tijd inneemt, en tot overmaat van ramp wordt de schurk uit het eerste deel nog eens nodeloos gerecycleerd ten nadele van de übercoole Silver Surfer, terwijl een grootse confrontatie tussen de Four en de Surfer, zoals de titel zou doen vermoeden, uitblijft. Bovendien lijkt het ons niet logisch dat de Surfer van gedachten kan worden veranderd, niet door superkrachten of marteling door de militairen, maar door het domme blondje van het gezelschap er op in te laten praten. Weliswaar sieren enkele knappe staaltjes technisch vernuft de film, zoals de bijna-instorting van het reuzenrad van Londen, en de neerstortende helikopter op het Baxter-gebouw, maar wanneer na een actie in Londen de Surfer wordt gevangen in het Zwarte Woud om vervolgens naar Jakoetsk, Siberië over te brengen, lijkt het me toch meer dat deze film een promofilm voor de respectievelijke toeristische diensten is aan het worden. De dialogen zijn tenenkrullend melig - met als absoluut dieptepunt Reeds liefdesverklaring waarin hij uit zijn nek staat te lullen over subatomische deeltjes - en de "rivaliteit" tussen The Thing en Johnny Storm geraakt nergens boven het niveau van gekibbel van twaalfjarigen uit. Een ander zwaar probleem is Doom, wiens voorgeschiedenis intussen een allegaartje is geworden van die van een gekke geleerde, kwalijke liefdesrivaal en megalomane machtsgek, die eigenlijk zelfs té gek is om in een film als deze rond te lopen.

Toch wil ik niet meedrijven op de golf van algemeen ongenoegen: zelfs als het allemaal wat melig is, op een cultniveau is Fantastic Four And The Rise Of The Silver Surfer nog best te pruimen, en de visuele effecten mogen er zijn. De film is bedoeld als niet meer of minder dan een crowdpleaser zónder bijhorende boodschap. De Four zijn nooit echt bedoeld geweest als de meest spirituele karakters uit de Marvel-stal, en wie verwachtingen koestert over enige psychologische diepgang zoals bij personages als Batman of Spider-man moet zijn verwachtingen duidelijk naar onder bijstellen. Niet elke superheldenverfilming moet of kan zo zwartgallig en serieus zijn als Batman Begins, en de Fantastic Four-franchise heeft al van in de eerste film de kaart van het minder serieuze aspect getrokken. In die zin is deze film een logische voortzetting van het eerste deel. Is het acteerwerk van een "actrice" als Jessica Alba eigenlijk die naam niet waardig, daartegenover staat dan toch Laurence Fishburne die zijn stem leende aan de Surfer (Doug Jones in een motion capture suit). Alba's acteertalent is op zijn beleefdst gesteld niet echt het hoogtepunt van de film, waarin de meer interessante acteurs zoals Michael Chiklis en zelfs Chris Evans verhoudingsgewijs te weinig schermtijd krijgen. Tel daarbij nog eens het feit op dat de Surfer zélf een extreem coole verschijning is, zij het dat hij duidelijk geen partij is voor zijn onechte halfbroer, de T1000 uit de Terminator-films. Er ontbreekt natuurlijk nog een heel deel antwoorden op vragen zoals de origine van Galactus en zijn relatie tot de Surfer, maar misschien was het nodig om net deze 88 minuten de film net (maar dan ook nét) leefbaar te houden. Er zitten soms écht wel humoristische momenten in de film zoals Stan Lee die op het huwelijk van Richard en Sue geweigerd wordt, en een beetje spielerei met de speciale effecten, wanneer Johnny na een fysiek contact met de Surfer met al wie hij aanraakt van gave verwisselt, zorgt voor redelijk wat animositeit, vooral wanneer Jessica Alba's kleren van haar lijf branden en ze en plein public in haar evakostuum even haar Invisible Woman-trucje vergeet. De film heeft duidelijk wat mogen kosten, maar overtreft het origineel helemaal niet, en dat is met sommige recente films toch wel anders geweest (X-Men 2, Spiderman 2, en ik verwacht nog heel veel van Del Toro's Hellboy: The Golden Army. De bliksem slaat echter geen twee keer in bij de Fantastic Four-franchise, en de vraag is maar of die de eerste keer al was ingeslagen, of dat we een boergeluid van The Thing met een donderslag hebben verward.

BEELD EN GELUID
De DTS-geluidstrack van Fantastic Four 2 is een goeie showcase voor de speciale effecten, en biedt een sfeervolle beleving van dit stukje popcornfilm. De subwoofer is er zelfs in sommige scènes een tikje over, en doet de rest van de surrounds in al het geweld verzuipen. De muziekscore van John Ottman gaat hierdoor een klein beetje verloren in het bombastische, maar de dialogen blijven altijd helder verstaanbaar. De digitale afwerking van de speciale effects mocht misschien wat kosten, en de beeldkwaliteit doet deze recht. Compressie is minimaal, de kleuren zijn spot-on, en het contrast is zeer bevredigend, wat onder meer tijdens de finale showdown boven een met donkere wolken overtrokken niet nader genoemd Aziatisch land een pluspunt is.