Als Vincent Renault (Aurélien Recoing) wordt ontslagen door zijn werkgever, vertelt hij dat liever niet aan zijn vrouw. Hij alludeert op de mogelijkheid van een belangrijke job in Zwitserland en verdwijnt vervolgens voor een hele week naar Genève. Hij slaapt in z’n auto, neemt ’s ochtends koffie aan een automaat, stapt een kantoorgebouw binnen en luister naar de gesprekken, pikt een flyer op en gaat geboeid zitten lezen. Terug thuis geeft hij hoog op over zijn nieuwe baan als consultant bij de V.N. en zijn contacten met medewerkers die in Afrika de oprichting van privébedrijfjes stimuleren. De nieuwe job gaat Vincent goed af en geeft weer zin aan zijn leven. Z’n vader is opgetogen, zijn vrouw Muriel (Karin Viard) iets minder wegens het vele werk met de kinderen dat helemaal op haar schouders terechtkomt, maar ze legt zich bij de feiten neer, voor het goed van Vincent.

 

Pas in de vijfentachtigste minuut van deze bijna twee uur durende film komt de aap uit de mouw en laat Vincent de toeschouwer in z’n kaarten kijken. Jammer genoeg heeft hij niet de moed om zijn vrouw en zijn ouders al veel eerder op de hoogte te brengen van de stand van zaken. Hij speelt het spelletje voort alsof er geen vuiltje aan de lucht is. Regelmatig belt hij Muriel op om haar te vertellen over de lange vergaderingen, de contactpersonen die niet zijn komen opdagen, de moeilijke onderhandelingen, etc. Van zijn vader (Jean-Pierre Mangéot) leent Vincent 200.000 FF voor een flatje in Genève, maar in werkelijkheid slaapt hij nog altijd in zijn auto of trekt hij zich met zijn vele papierwerk terug in een verlaten schuilhut in de maagdelijke en sneeuwwitte Zwitserse Alpen. Ondertussen zoekt hij naar een oplossing voor zijn desastreuze financiële situatie en praat hij een paar vrienden in een zgn. woekerwinstgevende belegging in het Oostblok via een goed geïnformeerde collega in Genève, illegaal, uiteraard, maar redelijk ongevaarlijk en zonder risico. Van daar naar echte illegale praktijken met namaak- en nepproducten is dan nog maar een heel kleine stap.
 

 
 

L’Emploi Du Temps is gebaseerd op het krantenbericht over ene Jean-Claude Romand, een bedrieger die z’n omgeving jarenlang voorhield dat hij huisarts was, terwijl hij over geen enkele referentie terzake beschikte. Regisseur Laurent Cantet is het in deze productie niet om een remake van de werkelijke feiten te doen. Zijn hoofdpersonage Vincent Renault heeft niet de ambitie om belangrijk of beroemd te zijn. Hij kiest dus voor een minder opvallend beroep, zij het dat een diplomatieke opdracht bij de V.N. uiteraard tot de verbeelding spreekt. Maar Vincent is geen held en nog veel minder een bedrieger. Hij fabuleert niet over aanzien of macht en alleen het feit dat hij in het oosten van Frankrijk woont, dicht bij de Zwitserse grens, maakt een job als diplomaat voor zijn omgeving zonder meer acceptabel. Bovendien heeft Vincent een 11-jarige carrière als bedrijfsconsultant achter de rug bij een firma met aanzien en dus staat zijn reputatie bij zijn familie en vrienden buiten kijf. Alleen zijn voormalige Engelse collega Jeffrey (Nigel Palmer) is op de hoogte van zijn plotse ontslag en Vincent zorgt er wel voor dat die uit de buurt van zijn familie blijft.    

 

De mannelijke hoofdrolspelers van regisseur Laurent Cantet zijn gedoemde individuen. Het zijn kerels met een succesvolle carrière die van de ene dag op de andere dag in een crisis terechtkomen, hun baan verliezen, gedurfde plannen in lucht zien opgaan en er alles aan doen om de schade voor hun omgeving te beperken. Vincent wil vooral zijn vrouw en drie kinderen niet ontgoochelen en ze evenmin verliezen. Als hij in z’n grote wagen over de Franse autowegen scheurt, rokend en met een leuk muziekje op de radio, dan voelt hij zich de koning te rijk. Dan is hij vrij en kan ie z’n gedachten de vrije loop laten, fantaseren over de dingen die hem nauw aan het hart liggen en over de plannen die hij nog wil realiseren. Thuis houdt hij de schijn op, wel beseffend dat hij de financiële consequenties voorlopig voor zich uit kan schuiven, maar niet voor eeuwig van de dauw kan leven. Van het geleende geld van zijn vader koopt hij een krachtige terreinwagen waarmee hij als een kind gaat crossen in een verlaten zandwinningsgebied. Julien, z’n oudste van veertien, krijgt 500 FF toegestopt voor nieuwe kleren, zomaar en tegen de zin van Muriel. Voor Vincent is het een vorm van compensatie voor zijn lange afwezigheden en de vlucht voor zijn verantwoordelijkheden. Muriel weet niet wat er aan de hand is en de situatie is wellicht te fantastisch opdat zij er zich ook maar enige voorstelling van zou kunnen maken. Ze sust en ze aait, ze spreekt Vincent zachtjes toe. Ze krijgt hem evenwel niet aan de praat over zijn problemen. Ze moet het doen met de weinige informatie die Vincent verschaft, z’n neerslachtige buien en z’n bizarre gedrag.

 

Op de schouders van Aurélien Recoing rust de zware taak om van Vincent Renault een geloofwaardig hoofdpersonage te maken. Gelukkig is de Fransman een door de wol geverfd acteur met meer dan 25 jaar filmervaring en zorgde hij in de voorbije jaren voor indrukwekkende en verontrustende prestaties in o.a. Tout un Hiver sans Feu (2004) van regisseur Greg Zglinski en een jaar later in en het bloedlinke 13 Tzameti van regisseur Géla Babluani. Recoing maakt van Vincent Renault een minzame en zachtaardige man, een kerel die niemand kwaad zou doen, uitbundig als de omstandigheden dat toelaten, gewoon ernstig, zorgzaam en streng als de kinderen moeilijk doen of als ze hun moeder het leven moeilijk maken. Vincent gooit zich overigens met een zeker verantwoordelijkheidsgevoel op zijn nieuwe job als V.N.-diplomaat. Hij leert alles over de samenwerking met de NGO’s in Afrika en heeft het in zijn gesprekken met zijn vader over de perverse effecten van de westerse betrokkenheid in dat deel van de wereld. Vincent heeft de kennis en de bagage, jammer genoeg mist hij de ambitie en jaagt hij dromen na die voor een man van bijna veertig onbereikbaar zijn.
 

 
 

L’Emploi Du Temps is vanaf de prille proloog een film met een angel. Het zou te ver leiden om over een thriller te spreken, maar bij momenten komt deze productie qua sfeer in elk geval dicht in de buurt. Laurent Cantet laat de toeschouwer meer dan een uur lang in het ongewisse over wat er met Vincent echt aan de hand is. Hij toont chronologische fragmenten over diens doen en laten, over de omgang met z’n gezin en z’n ouders, over de lange ritten naar Zwitserland,  z’n dialogue intérieur over de bedoelingen van de V.N. met de NGO’s en over de economische groeicijfers van de Afrikaanse landen, maar telkens ontbreekt er een stukje van de context waardoor de samenhang onduidelijk blijft, net zoals ook Muriel en Vincents ouders iets vermoeden, maar zich geen voorstelling kunnen maken van de omvang van het probleem. Jean-Michel (Serge Livrozet), een zakenman met een twijfelachtige reputatie, is degene die de spelletjes van Vincent doorziet. Voor hem kan de getormenteerde werkloze consultant het mistgordijn van leugens en bedrog niet overeind houden. Hij neemt Vincent in dienst en belooft een goede buit want de handel in namaakgoed piekt in heel Europa. Je hebt nauwelijks een andere keus, zegt hij. Even lijkt het erop alsof regisseur Cantet bereid is om zijn hoofdpersonage een uitweg te bieden uit een haast uitzichtloze situatie. Wie vertrouwt is met zijn werk weet evenwel dat de mannen bij Cantet op geen medelijden hoeven te rekenen. Hun fatalistische pad is op voorhand minutieus uitgestippeld en ontsnappen is onmogelijk.

 

Het beeld ziet er vooral donker wegens het feit dat de opnamen in de winter zijn gemaakt in Oost-Frankrijk en Zwitserland. Dat zorgt voor grauwe buitenopnamen met mist en regen. De sneeuwbeelden zijn goed van kwaliteit, de binnenopnamen oké, zij het met iets te fletse kleuren bij momenten. Het beeld is netjes schoongemaakt zonder ongerechtigheden. De scherpte kon af en toe beslist beter. Het geluid is in orde met een zeer actieve subwoofer en nogal wat actie via de surround. De stemmen zitten over het midden en zijn goed verstaanbaar.

 

Bij de extra’s vindt u de Originele Bioscooptrailer, een aantal Andere Trailers, schermen met daarop de Filmografie van de Regisseur & de Hoofdacteurs én, zeer interessant, het Commentaar van de Regisseur bij Div. Fragmenten waarin hij duiding geeft bij de keuze van het landschap, de rol van de kinderen in zijn films, de zelfmoord en de metafysische elementen in Les Sanguinaires, Canets niet onverdienstelijke middellange film uit 1997 (68 min.) die integraal, zij het zonder Nederlandse ondertitels, als afsluiter op deze dvd is gestanst.