FILM
Reeds vanaf de korte maar krachtige begingeneriek, die je met louter uitgekiende muziek en dito montage meteen hongerig maakt naar meer, wordt duidelijk dat 3:10 To Yuma een western grand cru is. De prent – een remake van de gelijknamige productie die exact een halve eeuw eerder werd gedraaid – brengt immers iets nieuws bij aan hét Hollywoodgenre bij uitstek, zonder de aloude traditie van de western te verloochenen. Cast en crew brengen dus tegelijkertijd een ode aan de clichés van het Wilde Westen én updaten de western door soms subtiele, soms overduidelijke verwijzingen naar de wereld waarin we vandaag leven. Als je kijkt naar het aantal wersterns dat vandaag de dag nog van de band rolt in Amerika, zou je denken dat het genre op sterven na dood is. Gelukkig zijn er nog films als 3:10 To Yuma die bewijzen dat het omgekeerde waar is.

De prent vertelt het verhaal over twee compleet verschillende karakters en hoe zij door uitzonderlijke omstandigheden respect krijgen voor elkaars levensloop. Dan Evans (Christian Bale) is een zorgzame vader voor zijn twee zoons, maar bezit in hun ogen geen lef: hij laat immers over zich heen lopen door een onscrupuleuze landeigenaar die de boerderij wil inpikken en doorverkopen aan de Union Pacific treinmaatschappij. Compleet het tegenovergestelde is Ben Wade (Russell Crowe), een legendarische revolverheld die te koop loopt met zijn branie en daardoor verafgood wordt door jongens als Dans zoon. Wanneer de outlaw door zijn eigen arrogantie geklist wordt en op de trein naar de gevangenis van Yuma wordt gezet, biedt Dan - die het hiermee gepaard gaande geld goed kan gebruiken - zich aan als vrijwilliger. De tweedaagse tocht naar het stadje Contention zal er nochtans geen zonder hindernissen zijn, want Ben Wades bende ligt op de loer om hun leider te bevrijden.

Zoals het een goede western betaamt, bevat 3:10 To Yuma een spektaculair gefilmde overval op een postkoets, een hoop omineus gestaar tussen personen die elkaar niet kunnen luchten en een beklijvende climax waarbij de kogels de protagonisten om de oren fluiten. Maar het zijn niet de actiescènes die de prent enkele niveaus boven de middelmaat tillen: vooral de kleine karakterscènes dragen daartoe bij. Ben Wade die op rustige momenten zowaar tekentalent tentoonspreidt. Dan Evans die openhartiger is tegenover zijn gevangene dan tegenover zijn eigen vrouw en kinderen. Zij zijn geen clichécowboys maar mensen van vlees en bloed die toevallig in het jaar 1868 leven. Het dramatisch en sua motivatie uitstekend onderbouwde scenario draagt daartoe bij, maar ook de levendige performances van Bale en Crowe doen de vonken van het scherm spatten. De personages bespelen dan ook de sterkte punten van de respectievelijke acteurs. Bale is comfortabel als een betrouwbare maar schuchtere figuur die liever niet op de voorgrond treedt. Crowe etaleert maar al te graag zijn sterrenstatus: zijn Ben Wade is het westernequivalent van een hedendaagse popster.

Het scenario verbetert het bronmateriaal op diverse fronten. Het kortverhaal van Elmore Leonard uit 1953 begon in een hotelkamer in Contention. De film uit 1953 voegde daar een lange proloog aan toe op en rond de boerderij van Dan Evans. De versie uit 2007 maakt van deze twee locaties de eerste en de laatste act en voegt de moeizame reis naar Contention toe als brug tussen de twee. Dit komt niet alleen de structuur van de prent ten goede, ook de evolutie van de karakters wordt zo geloofwaardiger opgebouwd aan de hand van zowel actiescènes als intiemere momenten. 3:10 To Yuma is op dat vlak klassieker van opbouw dan de eerste filmversie, maar komt - hoe contradictorisch dat ook mag klinken - ook beter tegemoet aan de wensen van de moderne filmkijker. Een soortgelijke tegenstelling treffen we aan in de dialogen: die klinken op het eerste gezicht rechttoe, rechtaan, maar bevatten bij nadere inspectie verrassend veel woordsmeedkunst.

Veel kunde treffen we ook aan bij regisseur James Mangold. De cineast maakt er blijkbaar een missie van om zoveel mogelijk genres aan te pakken. Na het politiedrama, het claustrofobische drama, de whodunit en de muzikale biopic kiest hij voor de western. Het blijkt het genre dat hem voorlopig het beste ligt. Dé grote kunst van westernregie - de afwisseling tussen weidse landschappen en extreme close-ups - beheerst hij namelijk perfect. Mangold laat in het middenstuk de spanningsboog af en toe wat verslappen, maar de derde act bouwt dankzij o.a. een verbluffende montage op naar een onvergetelijke climax die zowel naar de keel grijpt als een gevoel van perplexe ambiguïteit creëert. Op technisch vlak benadert de prent overigens de perfectie. Cameraman Phedon Papamichael brengt het Wilde Westen glorieus in beeld, het production design evoqueert een bruut maar nostalgisch verleden en Marco Beltrami's voor een Oscar genomineerde muziek steekt het beste werk van Ennio Morricone naar de kroon.

BEELD EN GELUID
De visuele kracht van 3:10 To Yuma krijgt de ruimte om volledig te ontbolsteren in een uitstekende Blu-ray-transfer. Het beeld oogt haarscherp: je kan haast ieder stofdeeltje van de woestijn tellen. De kleuren geven perfect de sfeer van de oude Westen weer en of het nu om dag- of nachtscènes gaat, het contrast blijft continu op een hoog niveau. Opvallend goed is ook het zwartniveau, terwijl er van grain of printbeschadigingen geen spoor is. Maar zelfs het prima beeld wordt overtroffen door de grandioze soundtrack. Het DD 5.1-spoor is al een lust voor het oor, maar de DTS HD-track is gewoonweg de beste die ik tot op heden heb gehoord op een Blu-ray. Niet alleen in de actiescènes zuigt het geluid je de film in, maar ook in de intieme sequenties creëert het spoor een verbluffend ruimtelijk effect.

EXTRA'S
Kwantitatief scoort de bonussectie van deze schijf goed, maar helaas hinkt hij kwalitatief wat achter de feiten aan. Behind the Scenes (22 min.) is een veel te lange B-Roll, maar Outlaws, Gangs and Posses (12 min.) biedt een amusante kijk op de vogelvrijen van het Westen. Ook From Sea to Shining Sea (19 min.) houdt de aandacht vast, ditmaal d.m.v. het verhaal achter de grote transcontinentale spoorweg. Destination Yuma (20 min.) is een standaard making of, terwijl An Epic Explored (6 min.) dieper ingaat op het westerngenre. De auteur van het oorspronkelijke kortverhaal blijkt een sfinx in A Conversation with Elmore Leonard (5 min.), liefhebbers van oude wapens komen aan hun trekken in The Guns of Yuma (6 min.) en componist Marco Beltrami geeft inzicht in zijn verbazingwekkend minimalistische score in 3:10 To Score (7 min.). Ook aanwezig op de disk zijn zeven Deleted Scenes (8 min.) en bijna een uur weinig inzichtelijke Interviews met cast en crew. Trailers voor vijf andere releases sluiten de bonussectie af, maar een trailer voor 3:10 To Yuma is helaas niet te vinden.

CONCLUSIE
3:10 To Yuma is een prachtige meeslepende western die zowel het genre recht aandoet als belangrijke dingen te zeggen heeft over de hedendaagse maatschappij. Zowel cast als crew zetten hun beste beentje voor om een van de beste films van het afgelopen jaar te produceren. Beeld en geluid halen een bijzonder hoog niveau. De bonussectie is goed gevuld, maar ze ontbeert inzicht.