John Grady Cole (Matt Damon) is opgegroeid op de boerderij van zijn grootouders, en wanneer die kort na de Tweede Wereldoorlog komen te overlijden, wil zijn moeder, die van het plattelandsleven vervreemd is, de boel verkopen. Cole en zijn maat Lacey Rawlins (Henry Thomas) trekken weg uit Texas om in Mexico hun geluk te beproeven. Onderweg kruist Jimmy Blevins (Lucas Black) hun pad, een van thuis weggelopen 16-jarige melkmuil met een panische angst voor onweer. Tijdens zo'n onweer gaat zijn paard lopen, en wanneer hij die later terug gaat pikken van de persoon die zich het dier onrechtmatig heeft toegeëigend, moeten de drie op de vlucht slaan, beschuldigd van paardendiefstal. Hun wegen scheiden, en Cole en Rawlins komen op de boerderij van Hector de la Rocha (Rubén Blades) terecht, een rijke paardenfokker. Cole wordt stapelverliefd op zijn dochter Alejandra (Penélope Cruz), en hij denkt plots niet echt meer aan paarden fokken. Ze moeten hun relatie geheim houden voor vader, en een oude tante, Doña Alfonsa (Miriam Colon) meent hen hierdoor in de tang te hebben; ze wil kost wat het kost de reputatie van haar nichtje beschermen. En dan slaat het noodlot toe: Blevins is nog eens teruggekeerd om naast zijn paard ook zijn revolver terug op te eisen, en in de schermutseling heeft hij iemand neergeschoten. Cole en Rawlins worden gearresteerd als medeplichtigen, en belanden in een anarchistische Mexicaanse gevangenis. Cole moet een medegevangene doden uit zelfverdediging; wanneer het er voor hem somber begint uit te zien en zijn medegevangenen zowat klaar zijn om hem aan het spit te rijgen, wordt hij plots vrijgekocht door tante Alfonsa. Alejandra heeft haar gesmeekt Cole vrij te kopen, en in ruil heeft zij Alejandra laten zweren dat ze geen contact meer mag hebben met Cole.

Regisseur Billy Bob Thornton heeft zich aan deze verfilming van het boek van Cormac MacCarthy duidelijk zwaar overtild. Het grootste probleem is dat het scenario, met al zijn warrige en half afgewerkte subplots, eigenlijk al van in het begin een zware hypotheek legt op het eindgeheel. Niet dat we iets tegen trage films hebben, want tempo kan een essentieel element zijn in het opbouwen van een spanningsveld - getuige daarvan onze recente bespreking van The Pledge. Alleen heeft men hier niet de moeite gedaan om ook een deftige uitwerking van de karakters te verrichten, en waar ze dat wel hebben geprobeerd, zijn de personages zo'n bordkartonnen stereotiepen (arme boerenjongen, rijke baas, rijke dochter dus verboden liefde, bemoeizieke tante, etc.) dat we niet weten of we er mee moeten huilen of integendeel eens goed lachen. Neem nu bijvoorbeeld Lucas Black. Die hangt zodanig het ettertje uit, dat je maar tot één van twee mogelijke conclusies kan komen: ofwel is die zo écht, en dan is die als acteur niks waard, ofwel is die rol zo bedoeld, en dan is zijn rol compleet misplaatst gecast. Altijd verloren, dus. De dialogen zijn slappe thee, gekruid (?) met meer filosofische boutades dan op een gemiddelde kalender van de Bond Zonder Naam, en die tussen Cruz en Damon, een combinatie waar je normaal vuurwerk zou van kunnen verwachten, mogelijk nog slapper. Het gros van de acteurs heeft blijkbaar zelf problemen met het oeverloos gezwets tussen de schaarse actie in, en dreunen hun tekst af alsof ze hun belastingformulier aan het overlopen zijn. Toch nog een pluspuntje: de fotografie is erg mooi en goed gecomposeerd. Helaas kunnen een paar cactussen alleen de film niet redden.

BEELD EN GELUID

Het enige wat op het beeld echt aan te merken is, zijn een paar minuscule printbeschadigingen tijdens de openingstitels, maar na een paar minuten verdwijnt dit euvel definitief, en wordt het anamorfe 2.35:1-beeld mooi en scherp, met af en toe toch een klein beetje edge enhancement. Deze Australische versie heeft als enige geluidstrack een Engelse 5.1-track met een bitrate van 448 Kbps, en door het quasi ontbreken van extra's komt dit zowel de kwaliteit van beeld als van het geluid ten goede. De film bevat niet veel echte actiescènes, maar de track is meer dan voldoende om te zorgen voor wat ambiente geluiden, zoals de dravende paarden in de openingsscène, die een mooie diagonale geluidsbeweging maken, en het occasionele klotsen van water en ruisen van de wind. Ook heel mooi afgewerkt is de onweersscène - een zeer realistisch klankbord. De layer change zit bijna perfect tussen twee afgeronde scènes geplaatst, alleen is de (Nederlandse) ondertiteling wat groot uitgevallen. Nog een aardigheidje: wie het Spaans niet machtig genoeg is, maar toch liefst films ziet zonder ondertiteling, kan kiezen om alleen de Spaans gesproken stukken in het Engels te laten ondertitelen.

EXTRA'S

Zeker voor een release van Columbia zijn de extra's op deze disc nogal dun gezaaid. De menuschermen zijn geanimeerd, maar naast wat obligate filmografieën bevat de disc enkel een trailer en cross-promotionele trailers voor "Finding Forrester" en "Almost Famous".

CONCLUSIE

All The Pretty Horses is een matige film, die zichzelf te veel ernstig neemt, maar toch vooral met het probleem kampt dat die niet kan blijven boeien. De technische kwaliteit van de disc is goed zonder meer; verder denken we niet dat deze Australische versie van de onze verschilt, behalve dan in prijs.