FILM
Wat is een bloederige horror/sciencefictionprent zonder een wetenschappelijk onderzoek dat is fout gegaan? Juist, dat is als een café zonder bier of een cowboy zonder paard! Zo ook in Doom, de peperdure verfilming van het legendarische videospel. Op aarde heeft men al even niets meer van het wetenschappelijk onderzoeksstation op de planeet Mars gehoord. De laatste berichten die doorkomen beloven ook niet veel goeds, dus worden de leden  van de Rapid Response Tactical Squad opgeroepen en naar Mars gestuurd. Dit zwaar bewapende squadron - onder leiding van Sarge (The Rock) - lijkt op alles voorbereid, behalve op wat ze op de rode planeet aantreffen! Het station is namelijk compleet verlaten, met hier en daar bloederige rompen en ledematen. Al snel ontdekken Sarge, Reaper (Karl Urban) en de rest van de squad dat er iets bloeddorstigs en meedogenloos in het donker schuilt...

"No one gets out alive!"

Nadat de eerste Resident Evil-films behoorlijk propere verfilmingen waren, bleven de hardcore horrorgamers - die eens een trouwe (lees: bloederige) verfilming wilden - steevast achter in het duister. Maar dan werd door Universal een film van Doom aangekondigd! Het spel is nooit bekend geworden om zijn diepgravende verhalen, maar eerder om de hoeveelheid bizarre creaturen en het excessieve geweld. Zou een grote studio het aandurven om dit extreem populaire videospel op passende wijze over te brengen naar het witte doek? Daar leek het alvast toch op. Niet alleen beloofde men dat de beroemde wapens uit het spel in de film aan bod zouden komen, maar ook dat er niet op een litertje bloed meer of minder gekeken zou worden. Ook in het casten van krachtpatser The Rock (The Scorpion King, Walking Tall) en Karl Urban (The Bourne Supremacy, Star Trek) kon deze Doom-fan zich vinden.

Met een ontembare honger naar uitzinnig bloed en monsterlijke creaturen die in detail aan gort worden geschoten trok ondergetekende naar de lokale bioscoop. Jammer genoeg ontdekte ik daar dat Doom ook verrekt saai kan zijn! Dat het verhaal geen raketwetenschap is kon me niet schelen. In het spel is het namelijk ook het verstand op nul en knallen maar! Dit heeft regisseur Andrzej Bartkowiak (Romeo Must Die, Cradle 2 The Grave) misschien iets te goed begrepen, aangezien zijn film letterlijk niet meer te bieden heeft dan soldaten in duistere gangen die af en toe een monster afvlammen. Het bloed en de ledematen vliegen lustig in het rond, maar het wil allemaal bitter weinig zeggen als je personages de emotionele diepgang van een menu van de McDonalds hebben. The Rock spuit de ene oneliner na de andere, maar alles is zo belegen en ongeïnspireerd dat je soms tegen je voorhoofd slaagt van plaatsvervangende schaamte. Het absolute dieptepunt is: "Semper Fi motherfuckers!".

De bijrollen in Doom worden ingevuld door een bende stereotypen (de oversekste kwal, de zwijgzame, de coole neger en een godsdienstige Brit), waarvan letterlijk niemand echt interessant is. Wanneer er dan eindelijk iemand bloederig het hoekje om wordt geholpen laat het je ook volledig koud! De meest uitgewerkte rol is weggelegd voor Karl Urban, maar zelfs deze uitstekende karakteracteur kon mijn aandacht niet vasthouden. Ex-Bondgirl Rosamund Pike (Die Another Day, Surrogates) levert op haar beurt een tenenkrommende vertolking af als de zuster van Urbans John "Reaper" Grimm. Als het verhaal niet veel soeps is en het acteerwerk evenmin, dan kan je mits een aangepast verwachtingspatroon toch lekker genieten van de hersenloze rechttoe rechtaan actie hoor ik al diverse mensen denken. Toch lukte ook dat me niet echt. Toegegeven de 'First Person Shooter'-scène is tot op een bepaalde hoogte best amusant, maar zelfs daar wordt veel van de sfeer en de niet allemaal even geslaagde effecten om zeep geholpen door de rommelige regie van Bartkowiak. Daarenboven is het vaak ook allemaal iets te donker om ten volle van te kunnen genieten, misschien net om het één en ander toe te dekken?

De laatste nagel aan de doodskist van de Doom-film is de belabberde soundtrack. Die is gecomponeerd door Clint Mansell, die in het verleden nochtans verantwoordelijk was voor de sterke soundtrack van Requiem For A Dream. Maar zijn mix van loeiharde rock en inwisselbare composities bezorgde ons eerder hoofdpijn dan dat ie ons in extase naar de Doom-wereld brach. Toen de eindcredits over het scherm rolde kon uw dienaar niets anders voelen dan absolute teleurstelling. Doom werd dan ook - niet verrassend - door de algemene filmpers neergesabeld en ook qua omzet wilde het niet lukken. De bijna 70 miljoen dollar kostende film bracht wereldwijd niet eens 56 miljoen dollar in het laatje. Alhoewel de hele cast getekend hheeft voor een sequel en de studio ongetwijfeld een hele franchise voor ogen had, was het in één klap afgelopen met de bloederige avonturen van Reaper en co. Ons waardevolle advies? Dim de lichten, zet je luidsprekers op vollen bak en speel nog eens één van de drie originele videogames. Wedden dat je meer pret beleeft?

Indien je wat extra achtergrond over het fenomeen Doom wenst en je de overigens compleet andere visie van collega Carl wil lezen, dan verwijs ik je door naar hier. 

BEELD EN GELUID
Het 2.35:1 HD-beeld is scherp, met een goed detail en diepte. De kleuren zien er eveneens prima uit, met een natuurlijke aanblik en solide zwarte tinten. Toch lijkt het beeld soms te donker te zijn en hebben we hier en daar wat grain waargenomen. Vuiltjes vormen gelukkig geen probleem. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track klinkt passend agressief en dynamisch, met zuivere en goed verstaanbare dialogen. Er is een fraai gevoel van ruimte en de actiescènes worden knap onderlijnt door de subwoofer. Ruis, kraakjes of andere storingen zijn geheel afwezig.

EXTRA'S
Aangezien de Blu-ray niets meer te bieden heeft dan de zes featurettes die ook al op de dvd-versie stonden,nemen we even de tekst van collega Carl over: De 6 featurettes houden je gegarandeerd een tijdje bezig. In de 10 minuten durende Basistraining-featurette zie je hoe de acteurs een heuse militaire training ondergaan om zich voor te bereiden op de opnames, inclusief alles erop en eraan. 'Briljante monstermakers' duurt eveneens ongeveer 10 minuten en hier laten we de titel boekdelen spreken. Een belangrijk weetje is dat de monsters niet uit CGI opgebouwd zijn, maar dat het hier wel degelijk gaat om gekostumeerde acteurs. In 'The Making Of The Rock' gaat het voornamelijk over de urenlange make-up sessies van The Rock. Het is dan ook een korte featurette van ongeveer 5 minuten. De 'First Person Shooter'-sequence is, alhoewel kort van duurtijd (+- 5 minuten), ver uit de meest interessante extra. Het team dat achter deze korte scène zat, doet uit de doeken hoe deze unieke sequentie tot stand kwam en uiteindelijk kan je nog eens op je gemak van de ongeknipte versie genieten. 'The Doom Nation' gaat over de speltrilogie zelf en de ware gamecultuur die er het gevolg van was. Makers, spelers en echte Doom-addicts komen aan het woord en achteraf krijg je gewoon zin om zelf te beginnen 'Doomen'. 'Game on' bestaat volledig uit beelden uit Doom III en een voice-over geeft je tips en trucs om beginnende gamers succesvol door het spel te loodsen.

CONCLUSIE
Doom probeert een peperdure exploitationprent te zijn met het genrehart op de juiste plaats. Maar ondanks alle monsterlijke creaturen, het rondspattend bloed, bewuste verwijzingen naar het bronmateriaal en onnozele oneliners is de film onrustwekkend vervelend. En dan kunnen zelfs The Rock en Karl Urban de film niet meer redden! De Blu-ray van Universal is zeker geen flop en heeft goede technische specificaties. Toch zijn de verschillen niet wereldschokkend groot en lijkt het niet direct nodig om je dvd buiten te gooien!