SERIE
Het tweede seizoen van Flight of the Conchords zet de absurdistische lijn van het eerste seizoen voort. Dit betekent dat redelijk banale plots uit het leven van de vierde meest populaire folkband uit Nieuw-Zeeland afgewisseld worden met occasionele excentrieke songs. Helemaal werken doet de formule nog altijd niet omdat de songs in seizoen twee een lager niveau halen dan in het eerste dozijn afleveringen. Er is ook geen enkele episode van reeks twee die de beste afleveringen van reeks één naar de kroon steekt. Toch laten deze tien afleveringen van Flight of the Conchords als geheel een betere indruk na dan het eerste seizoen. Er zit namelijk een stuk minder wisselvalligheid in de plots, de personages komen beter uit de verf - vooral de supporting cast - en de overgang tussen gewone en gezongen dialoog wringt minder dan voorheen. In dit tweede seizoen wordt Flight of the Conchords kortom min of meer volwassen. Een goede evolutie, ook al komt het de spontane originaliteit niet altijd ten goede.

De reeks pikt de draad op enkele maanden nadat het eerste seizoen eindigde. Murray is nog steeds manager van het titelduo, maar heeft er een (lucratieve) band bij waardoor hij Flight of the Conchords meestal verwaarloost. Maar dit is een comedy die drijft op geijkte patronen - namen afroepen tijdens bandmeetings, de immer opdringerige fan, de onderdrukte naijver tussen protagonisten Bret en Jemaine - en dus is alles op het einde van aflevering 1 weer bij het oude. Net zoals dat in het eerste seizoen het geval was, blijkt die eerste aflevering bij de beste te behoren, waarna er een gradueel - zij het ditmaal verrassend klein - verval in kwaliteit optreedt. Met de premisse van de episodes is doorgaans niets mis, maar de onverstoorbaarheid waarmee alles uiteindelijk op zijn pootjes terechtkomt - met als constante dat Bret en Jemaine er telkens iets slechter van af zijn dan in het begin - getuigt van een zekere luiheid bij de schrijvers.

Dat weerhoudt Flight of the Conchords er niet van geregeld grappig uit de hoek te komen. De humor is doorgaans niet van het bulderlachniveau, maar wekt eerder een herkenbare gniffel op. Hoogtepunt van de tweede reeks is ongetwijfeld een benefiet die Bret en Jemaine organiseren voor (p)epileptische honden, inclusief bijbehorende makkelijk mee te neuriën song. De remix, met zijn stroboscopische lichtshow, was bij nader inzien misschien geen goed idee. Ook de doortocht van de premier van Nieuw-Zeeland levert heel wat komisch potentieel op. Zo moet Murray een afspraak zien te versieren met Barack Obama en is er - in navolging van Chinatown en Little Italy - de 'grootse' opening van New Zealand Town.

De acteurs voelen zich zichtbaar goed in hun vel in deze tweede reeks. Van de twee protagonisten voelt de kijker zich het meest verwant met Bret McKenzie, die ondanks zijn sociale ongerijmdheid alle trekjes van een sympathieke loser vertoont. Jemaine Clement - die voor zijn aandeel in deze serie een Emmy-nominatie in de wacht sleepte - is eerder een emotieloze en occasioneel hersenloze robot. Aan de onbekwaamheid van manager Murray (de aanstekelijke Rhys Darby) wordt in reeks twee een kwetsbaar kantje toegevoegd, wat o.a. blijkt uit een song die als een rode draad door de eerste afleveringen loopt. Ook in de psyche van de obsessieve fan Mel (Kristen Schaal) wordt dieper gegraven, onder meer door een grotere rol te geven aan haar geplaagde echtgenoot. Van de bekende namen in de gastenlijst valt vooral Art Garfunkel op, wiens onbedoeld droge dialogen gemakkelijk een glimlach bewerkstelligen.

Of er ooit een derde reeks van Flight of the Conchords komt, is maar zeer de vraag. Materiaal voor de humoristische plots is waarschijnlijk nog voldoende aanwezig, maar bij de songs dreigt de spoeling erg dun te worden. Zeker in de tweede helft van dit seizoen treedt er namelijk een uniformiteit op in de melodieën, terwijl andere songs innovaties van seizoen 1 dunnetjes overdoen. Laten we het er dus maar op houden dat de serie op het ideale moment stopt: als een kritisch prijsbeest en kijkcijfers die cultstatus rechtvaardigen. Binnen twintig jaar zullen we ongetwijfeld met z'n allen terugkijken op Flight of the Conchords als een reeks die minder innovatief en entertainend was dan men ons wilde voorspiegelen. Maar de fascinatie,die blijft, zonder twijfel.

AFLEVERINGEN
13. A Good Opportunity
Bret en Jemaine ontslaan Murray omdat die nauwlijks tijd aan hen besteedt. Al snel lijkt het geluk van het duo te keren. Ze worden gevraagd muziek te schrijven voor een reclamespot.

14. New Cup
Een theekopje van nog geen drie dollar is het begin van een financiële kettingreactie die Bret en Jemaine op droog zaad zet. Jemaine moet zelfs in de prostitutie gaan om geld in het laatje te krijgen.

15. The Tough Brets
Wanneer Bret een stel bekende rappers beledigt in een song, vreest hij hun wraak. Daarom huurt hij buren en vrienden in om een bende te vormen, tot ergernis van Jemaine.

16. Murray Takes It To The Next Level
Murray geeft Bret en Jemaine officieel een upgrade van 'kennissen' naar 'vrienden'. Hierdoor komt het duo in contact met Murrays beste vriend Jim. Het klikt echter niet tussen de nieuwe kameraden.

17. Unnatural Love
Jemaines omgeving reageert vijandig wanneer hij een relatie begint met een Australische. Maar hij zet door, alle verwensingen ten spijt.

18. Love Is A Weapon Of Choice
Bret en Jemaine worden verliefd op hetzelfde meisje. Haar brengen ze hiervan echter niet op de hoogte. Wel trachten ze elkaar de loef af te steken door meer en meer van elkaars trekken over te nemen.

19. Prime Minister
De Eerste Minister van Nieuw Zeeland is in de VS en wil een ontmoeting hebben met Barack Obama. Murray moet verdoezelen dat hij hier niet in is geslaagd. Jemaine wordt romantisch belaagd door een rabiate Art Garfunkel-fan.

20. New Zealand Town
Een simpel doosje gel transformeert Flight of the Conchords van mislukkelingen in coole gasten. Murray moet van de Eerste Minister een New Zealand Town op poten zetten in New York.

21. Wingmen
Wanneer Bret er niet in slaagt de affectie te winnen van een verkoopster in een dierenwinkel, huurt hij Jemaine in om haar te overvallen zodat hij haar uit de klauwen van de 'overvaller' kan redden. Dat was althans de bedoeling...

22. Evicted
Nadat Bret en Jemaine uit hun flat zijn gezet, vinden ze onderdak bij Mel. Dit leidt tot strubbelingen in haar huwelijk. Murray heeft een geniaal plan: een kleinschalige musical over Flight of the Conchords.

BEELD EN GELUID
Visueel staat de tweede reeks van Flight of the Conchords op hetzelfde niveau als de eerste. De tinten van de realistische scènes ogen weliswaar grijs, maar eenmaal de dagdromerige songs passeren zijn de kleuren helder en opvallend. Scherpte en contrast scoren eveneens goed, zonder excellent te zijn. De soundtrack werd in een DD 5.1-jasje gestopt, wat vooral bij de songs tot een ruimtelijker effect leidt. Niettemin is het kwaliteitsverschil met reeks 1, die nochtans een simpele surroundtrack had, klein.

EXTRA'S
Het teleurstellende aan Flight of the Conchords: On Air (25 min.) is niet dat het een al bij al voorspelbare making of is, maar dat de featurette over het eerste seizoen gaat en niet het tweede. Een verrassend hoog percentage van de Deleted Scenes (25 min.) werd blijkbaar geknipt ondanks de geslaagde humor, terwijl ook de Outtakes (7 min.) een milde glimlach opwekken. Het contextloze Dave's Pawn Shop Commercials en Consulate Meetings with Murray and Gregg (3 minuten elk) doen dat helaas niet. Wie goed zoekt zal ook de videoclip van Doggie Dance terugvinden op de schijf.

CONCLUSIE
De tweede (en laatste?) reeks van Flight of the Conchords bevat minder uitschieters dan het eerste seizoen, maar de gemiddelde kwaliteit ligt wel een stukje hoger. Toch zal de comedy geen spek voor ieders bek zijn, zelfs niet voor wie zowel van absurdisme als van musicals houdt. Beeld en geluid zijn beide van een prima niveau. De bonussectie is aardig gevuld maar geeft te weinig inzicht in het tot stand komen van de unieke humor van de reeks.