FILM
Vliegtuigingenieur Kyle Pratt (Jodie Foster) neemt samen met haar dochter Julia (Marlene Lawston) de transatlantische vlucht van Berlijn naar New York, met in de bagageruimte het stoffelijk overschot van haar overleden echtgenoot, die van het dak is getotterd. Na even ingedommeld te zijn is haar dochter plots verdwenen, en alhoewel het vliegtuig geen hectare groot is (maar toch aardig in de buurt komt), leveren de speuracties die de kapitein (Sean Bean) beveelt, nadat Kyle een scène maakt dat het niet mooi meer is, niks op. Meer nog, haar dochter is van de passagierslijsten verdwenen, niemand heeft haar zien instappen, en meer en meer beginnen haar vluchtgenoten te denken dat ze een vijs kwijt is. Wanneer dan ook nog eens van in de luchthaven het bericht komt dat haar dochter samen met haar man overleden is, en Kyle duidelijk problemen heeft om in deze emotioneel getormenteerde staat fictie van werkelijkheid te scheiden, beginnen zelfs wij te twijfelen of ze ze nog allemaal op een rijtje heeft. Zelfs de flight marshall Carson (Peter Sarsgaard) heeft zijn handen vol met de weerbarstige passagier, die het vliegtuig zelfs een noodlanding laat maken.

La Foster is back!. Na David Finchers Panic Room en een onbetekenend bijrolletje in Jean-Pierre Jeunets Un Long Dimanche De Fiançailles neemt de actrice de hoofdrol voor haar rekening in wat de doorbraak moet worden voor de Duitse regisseur Robert Schwentke. Maar zijn we daar blij mee? Oorspronkelijk was de hoofdrol van deze film op het lijf van een man geschreven, vandaar dat Foster nog met de ongewone voornaam Kyle paradeert. Ze heeft in elk geval genoeg ballen aan haar lijf om een fysiek redelijk uitdagende rol te spelen, maar in deze film is ze onder niveau gecast, en komt ze niet zo redelijk weg met haar rol van kroostbeschermende moeder als in Panic Room. Flightplan is ook wel een visueel redelijk mooi in beeld gebrachte genrethriller die veel herinneringen oproept aan de claustrofobische sfeer van de betere Hitchcock, maar heeft te lijden onder de vergelijking met het ongeveer tegelijkertijd uitgekomen Red Eye van Wes Craven, deze laatste duidelijk de betere film van de twee zijnde. Beide films vertrekken van een redelijk eenvoudig gegeven, én spelen in op die diepere angsten van de aërofobische medemens. Vanaf het begin is het duidelijk dat een kind zoals Julia niet zomaar van een vlucht kan verdwijnen, en dat ofwel er een héél ver gerokken samenzwering aan de hand is, met minstens meer dan één medeplichtige, ofwel Pratt van lotje getikt is. Omdat ook stilletjesaan het taboe over vliegtuigkapende Arabieren uit Hollywood schijnt te verdwijnen, speelt Schwenke een klein beetje goedkoop in op de hype, en voert onder meer twee Arabieren op als passagiers die zéér verontwaardigd beschudigd worden door Fosters personage als zijnde gespot op de avond voor de vlucht voor het raam van haar dochters kamer. Tevens wijst hij met een beschudigende vinger naar de massa die toekijkt hoe Pratt niet kan aanvaarden dat haar dochter verdwenen is, maar geen poot uitsteekt om haar te helpen, en zelfs nog applaudiseert als ze in hechtenis wordt genomen. Het simpele begingegeven contrasteert echter wat te scherp met de redelijk overgecompliceerde afwikkeling van de plot, en dat is iets waar Red Eye blijkbaar geen last van heeft, alhoewel regisseur Wes Craven daar duidelijk meer last had van tijdsdruk, en een kortere film heeft afgeleverd waar dan nog eens pakweg het laatste kwart niet meer aan boord afspeelt, en de claustrofobie-sfeer verliest.

Alhoewel het vliegtuig beter kan omschreven worden als een vliegend kasteel met heel veel chroom, en Schwenke het kan benutten voor een paar sierlijke camerabewegingen en aparte gezichtsstandpunten, levert het nettoresultaat een iets minder interessante film op, met duidelijk minder sympathieke personages, waar je emotioneel minder gemakkelijk bij betrokken wordt. We waren eerlijk gezegd verbaasd dat de kapitein de lastige passagier niet zonder parachute aan de deur zette, terwijl normaal gezien de rol van Kyle Pratt toch zou moeten voortgedreven worden door de sympathie van de kijker. Quid non. Ook de nevencast maakt geen verpletterende indruk: Peter Sarsgaard is niet doortrapt genoeg als agent Carson, Sean Bean heeft niet genoeg ruggengraat als gezagvoerder, en bijrollen als Greta Scacchi die een psychiater vertolkt die probeert wat rede in Kyle te praten, ketsen af. Naarmate de film vordert, en in de derde act ons iets té nadrukkelijk wordt uitgelegd hoe de vork aan de steel zit (anders zou waarschijnlijk niemand het geloven), gaat het beetje karakteruitwerking nog verloren ten koste van de mise-en-scène. We hebben het allemaal al ergens anders gezien, maar minder gestileerd, directer en eer to the point. Blijft over: Foster, die de hoofdrol iets te nadrukkelijk naar haar hand heeft gezet als het soort film waar zij een trademark over schijnt te hebben: de anti-chick-flick op basis van een lichtjes karaktergestoord hoofdpersonage in een stress-situatie. Ze verlegt niet echt de grenzen van haar kunnen met deze film, en da's uiteraard jammer.

BEELD EN GELUID
Op punten haalt Flightplan een iets betere beeldkwaliteit dan de dvd. De donkere kantjes van de film - het interieur van het vliegtuig heeft maar minimale belichting - komen een stuk snediger over. De kleuren zijn wat gedesatureerd, wat zich ondermeer vertaalt in bleke huidtonen, maar vooral de grijze en blauwe tinten komen bij momenten hard en accuraat aan. Het contrast is met andere woorden prima, het bronmateriaal is in uitstekende staat, en buiten de flashbacks in Berlijn waarbij er geschoten wordt door een wazigere filter ter ondersteuning van het verhaal heeft deze Blu-ray alles mee voor een film die vooral dient verteld te worden aan de hand van beelden. Voor de klank kunnen we kiezen uit een ongecomprimeerde PCM 5.1-track en een Dolby Digital 5.1-track. De soundstage is bewust simpel gehouden, maar het valt tegelijkertijd toch op hoe de diverse achtergrondgeluiden, zoals het gebrom van de vliegtuigmotoren en het gekwetter op de monitors in de stoeltjes een complex maar effectief geluidsbeeld scheppen. De grote kanonnen worden pas bovengehaald in de derde act van de film, en komen bij een eerste confrontatie nogal bombastisch over.

EXTRA'S
De documentaire The Making Of Flightplan van op de dvd is verdwenen. Er blijft nog een documentaire Cabin Pressure: Designing The Aalto E‑474 (10 min.) over, waarin het design van de set van het (onbestaande) mega-vliegtuig aan bod komt. Een nieuwe extra, die niet op de vorige versie terug te vinden is, is Blu-scape: Jetstream, een 5 minuten durend kortfilmpje over de windstroom die een vliegtuig genereert. Het filmpje is eerder een promotie voor het high definition-formaat, en heeft geen uitstaans met de hoofdfilm.

CONCLUSIE
Flightplan heeft een deftige presentatie op Blu-ray gekregen, maar het weglaten van de extra's van de dvd is een onbegrijpelijke zet.