FILM
Peter (Liam Neeson) heeft zijn vrouw Lisa (Laura Linney) bijgestaan in haar laatste uren, terwijl ze aan kanker stierf, en probeert samen met zijn dochter Abigail (Romola Garai) de schok te verwerken. Dan krijgt hij plots verdachte telefoontjes en vindt hij op haar laptop de gegevens van een zekere Ralph (Antonio Banderas), waaruit blijkt dat Lisa al lang achter Peters rug een relatie met de man onderhoudt. Alleen weet Ralph compleet niet dat zijn vriendin dood is. Peter beantwoordt de mails in haar plaats en laat Ralph geloven dat hij opnieuw een afspraakje met hem wil. Wat Peter feitelijk echt wil, is Ralph op pijnlijke wijze in elkaar rammen. Peter reist naar Milaan, Ralph achterna, en over een gezellig potje schaken vertelt Ralph hem openhartig over zijn relatie met zijn vriendin.

Ondanks het gezamelijk talent van het acteurstrio Neeson-Banderas-Linney komt deze film nergens boven de middelmaat uit. In de eerste helft wordt de verwachting aangescherpt dat Neeson zijn rivaal eens lekker gaat afrossen - toegegeven, na het zien van Taken en Rob Roy lijkt Neeson het meest in zijn sas in de rol van wraakengel. Dit een thriller noemen is een schande voor het werkwoord to thrill, want dat in de tweede helft de hoofdrolspelers elkaar lekker huilend in de armen vallen en de film op één grote anticlimax eindigt, nekt het scenario finaal. Neeson komt te weten dat zijn vrouw hem bedrogen heeft. Hij wordt vriendjes met de minnaar. The end. Waar dit een gouden kans zou zijn om er een erotisch geladen portie hoogspanning van te maken, en we daar de eerste tien minuten zelfs dachten dat het die weg op zou gaan, valt de film plat op zijn buik. Een intrigerend gegeven wordt door gebrek aan durf compleet in de kiem gesmoord, en de spanning lekt langs alle kanten weg, terwijl er zo veel mogelijk tijd gerokken wordt terwijl de éne langdradige scène de andere opvolgt. De grote, beloofde plottwist, buiten het feit dat Neeson Banderas uiteindelijk niét in elkaar ramt - there, I spoiled your movie - komt er niet. Een hoop met nonsens gevulde screentime die nochtans door twee acteurs met een indrukwekkende staat van dienst worden afgeleverd, is ons deel. De film ziet er gelikt en mooi gestileerd uit, maar dat vult de maag niet.

BEELD EN GELUID
De film is donker en soft tegelijk, wat maakt dat het geheel er uitziet na de zoveelste wasbeurt met het verkeerde merk. Uiteraard is de depressieve look intentioneel, maar toch is dit geen transfer om mee uit te pakken. Occasioneel zijn er al wel eens wat compressieblokken te zien, en zijn de rechte lijnen wat gekarteld. Over het beeld hangt een wazige schijn die me occasioneel relatief erg stoorde. In de scènes met het licht uit is het contrast niet altijd even fijn. De Engelse Dolby Digital 5.1-track biedt weinig momenten met ruimtelijke meerwaarde; de film is intrinsiek niet van die aard om uit te pakken met groots gemixte geluidseffecten. De dialoog is wel netjes verzorgd, maar redelijk stil. Er is geen mogelijkheid om geluid/ondertitels te selecteren.

EXTRA'S
Deze disk is extragewijs helemaal kaal.

CONCLUSIE
Zelfs met namen als Banderas en Neeson op de affiche kan een film teleurstellend slecht zijn. Deze The Other Man is daar een voorbeeld van: de film komt nergens op gang en het script, als er al één was, gaat nergens over.