FILM
De politiehervorming in België is min of meer doorgevoerd, maar waar in De Zaak Alzheimer de guerre des policiers er nog voor zorgde dat bepaalde politiediensten elkaar vierkant tegenwerkten, is er in het nieuwe Antwerpen, dat pronkt met zijn peperdure justitiepaleis, al niet veel verbeterd. Commissaris Eric Vincke (Koen De Bouw) en zijn adjudant Freddy Verstuyft (Werner De Smedt) vinden op de parking van de kaaien het lijk van een onbekende die alleen als Albanees kan geïdentificeerd worden aan zijn ring met de tweekoppige adelaar. De dode blijkt Ukaj Tahir (Vildan Maksuti) te zijn, maar hij heeft de identiteitskaarten van een Italiaanse voetbalspits op zak, dus de politie tast wat zijn ware identiteit betreft in het duister: over hem is namelijk niets in de databanken terug te vinden, wat al verdacht op zich is. Vincke vreest dat er een clanoorlog op til is, want bloed moet volgens de regels van de Kanun, de erecode van de Albanese maffia, gewroken worden met bloed. En het lijk van de onbekende ligt nog niet goed en wel in het Schoonselhof, of zijn zoon Nazim Tahir (Blerim Destani) arriveert in Antwerpen, met als plan alle leden van de Gaba-clan die verantwoordelijk waren voor de dood van zijn vader, om zeep te helpen. De Gaba's zijn echter niet van plan om zich zomaar zonder slag of stoot over te geven. Wanneer Vincke wil ingrijpen wordt hij door zijn oude "vriend" de procureur-generaal (Jappe Claes) teruggefloten: de cel Georganiseerde Misdaad, die sinds de politiehervormingen wordt geleid door nog zo'n sujet, Majoor De Keyser (Filip Peeters), is namelijk bezig met een grootse undercover-operatie, waarbij ze hopen om de top van de Gaba-clan voor eens en altijd achter slot en grendel te kunnen draaien wegens verboden wapenhandel. De procureur pleit ervoor dat De Keyzer en Vincke eindelijk eens hun vete naast zich neerleggen en samenwerken. Wanneer echter Pjetr Gaba (Fatos Fryeziu), de verdachte nummer één in het boekje van Vincke, kan ontsnappen en hij op zijn vlucht voor zowel Nazim als voor de politie Eric's collega Linda de Leenheer (Hilde De Baerdemaeker) neersteekt, zijn alle deals tot nader orde opgeschort. Eric en Freddy gaan met de grove borstel door het Albanees milieu, en richten daarbij hun pijlen op Shehu Ramiz (R. Kan Albay), ooit nog een informant van Eric, die onze inspecteur danig om de tuin heeft geleid. Eric is van plan om Nazim te volgen en rekenschap voor zijn daden te vragen, al moet 'ie 'm in Albanië zélf gaan halen. Nazim blijkt een relatie te hebben met Naomi Waldack (Marieke Dilles), de dochter van advocaat Waldack (Peter Gorissen) die de belangen van enkele van de Albanese clanleden vertegenwoordigt...

Brussel heeft Poirot, in Gent hebben ze de Flikken, in Halle-Vilvoorde zwaait commissaris Witse de plak; Antwerpen is echter tot nader order het actieterrein van Vincke en Verstuyft, de twee geesteskinderen van de Antwerpse misdaadauteur-maar-ook-zoveel-meer Jef Geeraerts. De intrinsieke verwevenheid van politiek en magistratuur, de guerre des policiers - de intrinsieke rivaliteit tussen de verschillende politiediensten - en het typisch Belgische achterkamertjesgekonkelfoes zijn favoriete thema's die Geeraerts graag bespeelt. In deze Dossier K. gooit de auteur daar bovenop nog de in Antwerpen opererende Albanese maffia, en hij kneedt het geheel tot een uiterst realistische synthese van wat er allemaal misloopt in het zwaar-criminele milieu van Vlaanderen. Alhoewel ik persoonlijk De Zaak Alzheimer sterker vond, zowel qua complottheorieën als qua originele invalshoek van het verhaal, is Dossier K. zeker niet het minderwaardige, gehandicapte broertje geworden.

En zowaar, een mirakel is niet uitgebleven, want wie zien we op de regisseursstoel zitten? Of all people Jan Verheyenzowaar! Als notoire Verheyen non-liefhebber moet ik daar toch een woordje uitleg bij geven: Verheyen is in praatprogramma's een joviale gast en een autoriteit op het gebied van cult-en pulpfilms die nogal wat vakkennis heeft en een hele avond kan entertainen met sappige anekdotes. Op het eerste zicht heeft de man dus alle vakkennis in huis om te weten waar hij mee bezig is. Jammer genoeg blijkt dat niet uit zijn daden zijn repertoire is één aaneenschakeling van doffe ellende waarin hij ofwel Hollandse formats klakkeloos kopieert (Team Spirit en zijn nieuwste Zot Van Aa zijn zo van die 100 %-plagiaatfilms) ofwel een hoop oversekste geile tieners voor de camera sleurt, al dan niet dronken of gedrogeerd, in de hoop dat ze zo snel mogelijk hun kleren uittrekken (Boys). Het dieptepunt van 's mans carrière is echter wel de verfilming van Tom Lanoye's jeugdfrustratieboekje Alles Moet Weg waarin hij de twee belachelijkste acteurs van het Vlaamse land, Stany Crets en Peter Van den Begin, een podium heeft, en dat is op zich al voldoende om terecht bestempeld te worden als de Ed Wood van Vlaanderen.

De complete onkunde om iets origineels aan een film toe te voegen is echter in het geval van deze film eerder een zegen dan een vloek. De film was al zo goed als neergepend door scenarist Carl Joos en Erik Van Looy, en deze laatste zou ook de regie gaan uitvoeren, ware het niet dat de man middels een exclusiviteitscontract bij het intussen van wel érg vriendjespolitieke Woestijnvis werd binnengehaald om daar zijn tijd te verdoen met onder meer het presenteren van De Laatste Show. Verheyen heeft dan voor deze film maar de puntjes op de i gezet en het inblikken gerealiseerd, alhoewel hij het niet nagelaten heeft om een paar toevoegsels eraan te breien die duidelijk van zijn hand zijn en die haaks op de ernstige toon van de film staan - zo is de manier waarop hij Verstuyft voorstelt als een lapzwans die eerder geïnteresseerd is in het feit of er nog borrelnootjes zijn dan in de huiszoeking in het restaurant compleet out of character met de Verstuyft die we in de eerste film hebben leren kennen, die wel eens tegen de klink van een BMW durft pissen, maar tenminste beroepsernst tentoonspreidt. Wél goed is de karakterontwikkeling van Eric Vincke, die bewust de relaties in zijn leven afstoot omdat hij zichzelf als een ongeluksbrenger ziet, en daar nog eens in deze film pijnlijk met de neus op gedrukt wordt.

BEELD EN GELUID
De geluidskwaliteit op deze versie is iets minder spectaculair dan op de Blu-ray. De Dolby Digital 5.1-track weet wel een goeie mix te bieden tussen dialogen en effecten, en bevat geen noemenswaardige fouten, maar mist op de cruciale momenten net dat extra beetje punch. De dialogen zijn helder verstaanbaar, indien men voor "geen ondertiteling" kiest worden de Albanees gesproken stukken gelukkig wel ondertiteld. Hierbij valt op dat men voor de ge- en gij-vorm kiest, en de ondertitelingstrack dus eerder als Vlaams dan als Nederlands kan bestempelen, wat niet noodzakelijk een slechte zaak is. Het beeld is fijn ingekleurd en neigt een stuk meer naar het rood, waar De Zaak Alzheimer voornamelijk een film was die in blauw- en groentinten baadde. Hierdoor lijkt het af en toe wel alsof de hoofdpersonages, en dan vooral Filip Peeters, iets te lang onder de zonnebank hebben gelegen. De scherpte laat af en toe wat te wensen over, en er is al eens in de achtergrond een vervelend compressieblok te zien.

EXTRA'S
Desalniettemin was het een goed idee om de extra's, behalve het audiocommentaar, naar een tweede disk te verkassen. Eerst en vooral is er een audiocommentaar van Jan Verheyen, dat merkwaardig genoeg beter is dan de meeste van zijn films. Irritant is echter dat de disk weer eens opstart met een reeks verplicht te bekijken crosspromotionele trailers, een ziekte van de tijd.

Op disk 2 krijgen we hier de bijna klassieke bijdragen van alle mogelijke mediaprogramma's die in de loop van het afgelopen jaar aandacht hebben besteed aan de filmproductie. Zo begint de sectie documentaires met een bijdrage uit De Rode Loper met Making of Dossier K. (18 min.), feitelijk een veredeld setbezoek. De volgende tien featurettes zijn dan weer speciaal voor deze disk opgenomen; onder de noemer Achter de schermen: Van Dossier A naar Dossier K. krijgen we tien bijdragen van 1 tot 4 minuten over bepaalde aspecten van de film in dossiervorm aangereikt, zoals Aanvang (2:17), Blerin Destani (3:13), Crew & Cast (3:49), Duo De Bouw & De Smedt (3:36), Erik Van Looy & Carl Joos (3:34), Filmmuziek (4:15), Gaba-Clan (3:02), Heftigheid (3:03) en Iter, Itineris (1:47). De tiende featurette moet natuurlijk weer het ritme breken, want die gaat over Jan Verheyen en duurt meer dan 10 minuten. Daarna volgen een bioscooptrailer (2 min.) en een teasertrailer (1 min.)

Dan keren we terug naar het society-magazine De Rode Loper, waarin de Voorstelling van de Cast als vier minuten durend item aan bod is geweest. Ook de meer ernstige VRT-magazines lieten dezes monsterproductie niet aan zich voorbij gaan, want in het zondagochtendmagazine De 7de Dag (tegenwoordig mét cultuurbijlage) kregen we zowaar een interview met Jan Verheyen en R. Kan Albay (9 min.). Jef Geeraarts mocht in Terzake dan weer een interview over de Kanun (5 min.) geven, maar het toppunt van VRT-inteelt vinden we in het bijna 11 minuten durende interview met Jan Verheyen, Erik Van Looy en R. Kan Albay uit het programma De Laatste Show, dat een tijd door Van Looy gepresenteerd werd, zodat hij niet meer beschikbaar was voor de opnames van... Dossier K. Met andere woorden, de cirkel is rond. Het is uiterst jammer dat deze interviews beperkt blijven tot een vriendenclubje die allemaal van dezelfde broodheer afkomstig zijn, en dat er niemand eens op het idee komt om écht journalistiek-kritische vragen te stellen. Deze melige aanpak kost in de beoordeling van deze bespreking punten, want het is niet de kwantiteit die telt, maar de kwaliteit. De Rode Loper mocht nog eens aanwezig zijn bij het Red Carpet Event bij de wereldpremière van de film in Antwerpen (5 min.). Bovendien bevat deze versie ook nog eens een mooi fotoboek met setfoto's, die de Blu-rayliefhebbers zullen moeten missen.

CONCLUSIE
Boeren, burgers en buitenlui, ik geef inhoudelijk een 7 aan een film van Jan Verheyen! En ik verkeer nochtans niet in staat van alcoholische intoxicatie, noch ben ik zwaar aan de drugs. Deze disk is meer dan aanvaardbaar.