Scheepswerfarbeider Mero leeft alleen voor de bokscarrière van zijn 17-jarige zoon Lorenzo, die hij sinds z’n tiende traint met het oog op een nationale titel en deelname aan de komende Olympische Spelen. Z’n moeder Denisa, een artieste van Albanese afkomst, heeft Lorenzo sinds lang niet meer gezien. Z’n vader staat erop dat z’n ex zich beperkt tot de twee jaarlijkse bezoeken die de rechter haar heeft toegestaan. Maar omdat ze vaak op reis is, is het haar sinds lang niet meer gelukt om elk jaar twee keer in Rome te zijn. Op een vraag daarover van Lorenzo, antwoordt Mero dat zíj uiteindelijk uit vrije wil is weggegaan. De discussie zorgt voor spanning in huis en die neemt nog toe als Mero de training moet overlaten aan een specialist omdat hij z’n zoon niets meer bij kan leren.

 

Voor Mero wordt het een moeilijke tijd; hij mist de dagelijks oefensessies met zijn zoon en hij maakt zich ongerust over de technieken die hem aangeleerd worden. Na een overwinning tegen een sterke tegenstander deelt Lorenzo z’n vader mee dat hij het succes wil vieren met z’n vrienden, maar Mero komt er snel achter dat z’n zoon een vriendinnetje heeft. Hij zoekt haar op en verbiedt haar met Lorenzo om te gaan, wat tot een woordenwisseling leidt tussen vader en zoon. Nog diezelfde avond komt Lorenzo met zijn brommer ten val. Hij krijgt een klap tegen het hoofd en geraakt in coma. Volgens de artsen is hij hersendood en is er geen hoop op herstel. Uiteindelijk stemt Mero toe om het hart van zijn zoon af te staan. Maar hij voelt zich schuldig en wil weten wie het hart van Lorenzo heeft gekregen. De confrontatie met de dertigjarige Ivan Canepa in een wegrestaurant langs de Italiaans-Sloveens grens komt evenwel hard aan.

 

Regisseur Alessandro Angelini maakt van Alza La Testa (Keep Your Head Up) een pakkende film over een intense vader-zoonrelatie. Dat de zoon halfweg uit de film verdwijnt na een dodelijk verkeersongeval, is overigens geen bezwaar want de confrontatie met Ivan Canepa, die het tweede deel van de productie domineert, bevat voldoende interessante elementen voor een minstens even sterk intrige. Een tijdlang lijkt het erop alsof Angelini inderdaad die richting kiest, maar om onduidelijke redenen laat hij de geboden mogelijkheden links liggen en kiest voor wat we een hoopvol slot zullen noemen met een hoog symboolgehalte, waardoor de film in de laatste ronde compleet onderuit gaat, tenzij u vatbaar zou zijn voor dit soort sentimentele ontsporingen.

 

Symbolen zitten er overigens nog meer in Alza la Testa en ze zijn niet altijd even fijnzinnig om de psychische desintegratie van hoofdpersonage Mero te illustreren. Dat is vooral verrassend omdat Sergio Castellitto - door de regisseur heel vaak in close-up geobserveerd - dit soort trucjes helemaal niet nodig heeft en schijnbaar zonder veel moeite het drama van de vaderfiguur met een veelzijdige lichaamstaal en een ruim palet van gelaatsuitdrukkingen voelbaar kan maken voor de toeschouwer. Als Angelini naar het werk van onze landgenoten Jean-Pierre en Luc Dardenne heeft gekeken, dan moet hij beseffen dat sterke personages weinig decor behoeven om de boodschap over te brengen en dat het gevaar voor overkill heel snel om de hoek loert. De overgang naar een totaal andere wereld (besneeuwde berglandschappen) en naar een nieuw en verrassend personage (Ivan Canepa) is dan ook een uitstekende plotwending die zuurstof brengt in een film die lijkt te zullen bezwijken onder het gewicht van schuld- en andere niet-verwerkte gevoelens. Angelo Carbone, auteur van het niet echt sterke Ora O Mai Pìu (2003) en Francesca Marciano, scenariste van het verfrissende Io Non Ho Paura (2003), slagen er evenwel niet in om samen met regisseur/scenarist Alessandro Angelini een consistent scenario te voorschijn te toveren omtrent Mero’s relatie met Ivan Canepa, waardoor ze de kans op een crescendo missen. Op het moment dat de toeschouwer beseft dat Ivan Canepa definitief aan de kant is geschoven voor een warrig verhaal over illegale vluchtelingen (een heet thema in de noordoostelijke uithoek van Italië aan de grens met Oost-Europa), ebt de spanning helemaal weg en krijgt Alza La Testa een slotscène die vooral bedoeld is om de toeschouwer met een goed gevoel naar huis te sturen. Het probleem is dat de dvd-kijker al thuis ís.

 

Technisch levert Alessandro Angelini een uitstekende prestatie. Z’n camera zit het hoofdpersonage heel dicht op de huid, net zoals de Dardennes dat zouden doen, een procedé waarmee hij meermaals doel treft. De boksmatches zijn met een losse camera gefilmd en alhoewel ze zeer kort van duur zijn, roepen ze de juiste sfeer van geweld en fysiek afzien op. Angelini heeft een voorliefde voor tegenlicht en stelt nauwelijks kunstlicht op, waardoor de scènes aan geloofwaardigheid winnen. De prestatie van Gabrielle Campanelli (Lorenzo) is goed, maar meer dan een bijrol is er voor hem niet weggelegd. Hetzelfde geldt voor Anita Kravos, maar over haar rol kunnen we niet uitweiden zonder u de clou van de film te verraden.

 

Op de beginscène na, is Alza La Testa een eerder donkere film met een voorkeur voor bruine en blauwe tinten. Desondanks is er geen sprake van ghosting en is de detaillering altijd optimaal. Donkere films hebben uiteraard minder last van ongerechtigheden, maar ook in de spaarzame heldere scènes blijven beschadigingen en vuiltjes achterwege. Het geluid staat in een 5.1-versie, maar het effect is beperkt wegens een eerder stille en dialooggestuurde film zonder heftige scènes. Tijdens de boksmatches hebben de achterste kanalen het tijdelijk drukker, doch op andere momenten sturen ze niet meer dan het omgevingsgeluid door de kamer.

 

Een aantal Andere Trailers uit het Homescreen-aanbod.

 

Alza La Testa van de Italiaanse regisseur Alessandro Angelini begint heel sterk, krijgt halfweg een sterke plotwending, maar eindigt als vis noch vlees. Jammer, want zowel uitgangspunt als uitwerking laten lange tijd vermoeden dat er een knoert van een slotscène aan komt rollen. Maar het heeft dus niet mogen zijn.