Na het magistrale The Prince Of Egypt gooit Dreamworks het met deze film over een compleet andere, vooral luchtigere boeg. We maken kennis met Tulio (Kevin Kline) en Miguel (Kenneth Branagh), twee doortrapte schurken die in het Spanje van de 16e eeuw het hoofd boven water trachten te houden met als voornaamste bron van inkomen dobbel­spelen met verzwaarde stenen. Omdat ze reeks al het geld al uit de zakken van hun oppo­nen­ten hebben geklopt, stellen hun tegenstrevers als inzet een kaart met daarop de locatie naar de legendarische gouden stad El Dorado. Wanneer hun bedrog uitkomt, moeten Tulio en Miguel de benen nemen, en ze belanden ongewild als slaven op het schip van de Spaanse veroveraar Cortes, die naar de nieuwe wereld vaart. Ze ondernemen een ontsnappingspoging in een gammele sloep, bereiken het vasteland, en ja, van alle plaatsen op de wereld zitten ze nét op de goede weg naar El Dorado. Vol goede moed trekken ze door de jungle, Tulio vooral voor het goud, Miguel eerder voor het avontuur. Eerder per toeval dan door in­telligent redeneerwerk vin­den ze de locatie van de stad, nadat ze een jonge dieveg­ge, Chel (Rosie Perez), van haar achtervolgers hebben verlost. De goedgelovige inheemsen denken dat de twee goden zijn, en mee door toedoen van Chel, die hun spelletje doorheeft, laten ze zich ook als goden behandelen, en zich de goudoffers welgevallen. Bij de inheem­sen ontbrandt er een strijd tussen het gemoedelijke dorpshoofd (met een postuur waar Meat­loaf nog jaloers op zou zijn) en de boosaardige tovenaar Tzekhel-Kan; de eerste ziet de komst van de goden als een reden tot feesten, de laatste als alibi om terug aan te knopen bij de traditie van men­sen­of­fers. Ook tussen Tulio en Miguel blijft het niet bote­ren: Tulio wordt verliefd op Chel, en wil haar meenemen naar Spanje; Miguel leert de simpele levenswijze van de indiaanse stam te appreciëren, en wil niet meer weg. Tzekhel-Kan onderneemt een dramatische poging om de macht in de stad over te nemen door een gigantische stenen jaguar tot leven te wekken, maar zijn plannen worden door Tulio en Miguel verijdeld, en hij wordt verbannen. Wanneer dan uiteindelijk Tulio met Chel wil terugvaren naar Spanje, en zijn vriendschap met Miguel op een historisch laag pitje staat, worden hun plannen onverwacht doorkruist door Cortes, die met een gefrustreerde Tzek­hel-Kan als gids plots voor de poorten van El Dorado staat, klaar om zijn leger de stad te laten plunderen. En omdat Tulio en Miguel nu eenmaal goden zijn en hun volk moeten beschermen, bundelen ze hun krachten in een wanhoopspoging om El Dorado voorgoed van de buitenwereld af te scheiden.

Misschien eerst even een minpuntje: Originaliteit is ver te zoeken in deze film - The Road To Eldorado is een flink platgetreden pad -  want de scenaristen hebben op vei­lig ge­speeld met dit verhaal zonder veel franjes, met een redelijk lineaire plot waarin nog maar eens de morele boodschap wordt ingelepeld dat er zoveel belangrij­kere dingen zijn dan mate­rieel bezit. Hiermee knoopt de prent weer heel sterk aan bij de Disney-producties van de laatste jaren. Maar er zijn toch enkele argumenten die zeer sterk à décharge spre­ken. Ten eerste is er de nagenoeg perfecte animatie; Dream­works steekt al langer the House of the Mouse naar de kroon, en schijnt deze zelfs op hun eigen gebied te verslaan. Niet toeval­lig situeert de laatste Disney-film (The Emperor's New Groo­ve) zich óók in het Inca-rijk, maar de animatie van de studio van ex-Disneyanimator Jeffrey Kat­zenberg is - voorlo­pig alleszins - een stuk char­man­ter en levendi­ger, en ondanks de komische noot van de film zijn de anatomische proporties van de figuren meer geres­pecteerd (in het geval van Chel zelfs zeer nadrukke­lijk if you know what I mean). Ten tweede geven Kline en Branagh het beste van zichzelf, en drijft de film op de spitse dialogen en het gekissebis tussen de twee protago­nisten. Als derde puntje is ook het uitvoerig maar toch weer niet overdadig ge­bruiken van 3D-compu­ter­animaties het vermel­den waard. Sinds de legendari­sche scènes uit The Prince Of Egypt hebben ze bij de Dreamworks-studio's perfect de formule onder de knie om klassieke animatie te mengen met moderne computertechnieken, zonder daarin te willen overdrijven, wat maakt dat enkele simpele zaken zoals rollende tonnen en de vissen in het water voorzien worden van een zeer realistische 'fond'. Tot slot, de allersterkste troef van de film is de muziek. Elton John en Tim Rice hebben zes nieuwe nummers geschreven die alle­maal erg beklij­vend zijn, de film beslist een meerwaarde geven, en qua kwaliteit niet moeten onder­doen voor hun Oscar­win­nend materiaal voor The Lion King. Het lijkt overi­gens sterk op een Lion King-reünie, want voor de score is ook topcomponist Hans Zimmer (Rain Man, Gladiator) opnieuw aangetrokken. Een film als deze beoordeel je als optelsom van zijn componenten (anima­tie, muziek, ...), en wanneer je dan het totaalbeeld bekijkt is de voorspelbaarheids­factor dan weer niet zo'n grote handicap. Het is misschien een lichtere film dan pakweg Tarzan, en zeker meer geschikt voor een jonger publiek, ondanks de "Meekijken Ge­wenst"-vermel­ding die tegenwoordig bij dit soort animatiefilms standaard wordt toege­voegd, maar die, in tegenstelling tot films als The Hunchback Of Notre Dame, hier toch wel overbodig is.

BEELD EN GELUID

De geluidsmix is overigens nagenoeg perfect, met enerzijds heldere dialogen en anderzijds uitvoerig gebruik van het LFE-kanaal. Het is echter - nogmaals - de muziek die de ge­luidstrack echt doet zinderen: de muziek van Elton John en Hans Zimmer komt bijzonder goed tot zijn recht op de Dolby Digital 5.1-track, en klinkt zeer warm en ruimtelijk. Het beeld is globaal minder duister dan bij The Prince Of Egypt, we krijgen een mooi anamorf beeld waarbij er nergens ook maar één compressiefoutje te bespeuren valt, met zeer scher­pe randen en een zeer contrastrijk kleurenpalet. Om het kort te stellen: zowel wat beeld als wat geluid betreft is The Road To El Dorado over de hele lijn een goede meevaller.

EXTRA'S

De film wordt voorzien van een commentaartrack van de regisseur, een making of-docu­mentaire van een klein half uur, waarin o.a. de acteurs uitgebreid aan bod komen om hun personage te schetsen, een langere documentaire (40 minuten) met een rijke selectie aan stills, voorzien van commentaar van de animatoren, en een theatrical trailer, spijtig genoeg geen van allen ondertiteld, zelfs niet in het Engels. Wat wel een leuke feature is, is de videoclip van het nummer 'Someday out of the blue' van Elton John, waar de brave man mee in dezelfde stijl van de tekenfilm wordt geani­meerd, en mag figureren in een selectie van de uitbun­dige decors die de prent rijk is.Tot slot wordt - naar goede Dream­works-gewoonte - het bijgeleverde boekje ook als een extra vermeld, van maar liefst vier pagi­na's. Wanneer dan nog één pagina de titelpagina blijkt te zijn, en de andere de lijst met de chapter-indeling, dan lijkt het me beter dat ze dit in de toekomst niet meer als 'extra' zouden betitelen, want daar maken ze zichzelf hope­loos belachelijk mee. Of zoeken ze de volgende keer het meegeleverde doosje ook als extra te vermelden?

CONCLUSIE

The Road To El Dorado heeft in de bioscopen alleszins niet de kans gekregen die hij ver­dien­de, want als ik het wel heb was de film al na twee weken uit roulatie. Onbekend maakt onbemind, maar de film is globaal goed, zelfs beter dan sommige producties van - sorry maar ik kan echt niet buiten de vergelijking met The Emperor's New Groove - Disney die blijk­baar beter de com­mer­ciële kant van hun productie kunnen uitspelen. Als echter kwaliteit moet primeren, dan is The Road To El Dorado hoger geklasseerd.