FILM
Niet iedereen in Nederland is even zeer te spreken over de avond van 5 december, waarop de lieve Sint en zijn vrolijke Pieten door de schouw komen gekropen om pakjes te brengen aan de kindjes die zoet zijn geweest. In 1492 terroriseert een bisschop genaamd Niklas (Huub Stapel) de goegemeente met behulp van een handjevol rabauwen. Het is de dorpelingen echter welletjes, en ze besluiten de bloeddorstige bisschop en zijn handlangers op de brandstapel te gooien. Telkens 5 december op een volle maan valt, zal echter door de één of andere onbestemde vervloeking de zombie-klaas herrijzen uit zijn assen en samen met zijn zwartgeblakerde Pieten zich vooral bezighouden met de stoute kindjes onthoofd in de zak te stoppen. Of de brave kindjes. Want deze Sint is niet dadelijk kieskeurig.

Goert (Niels van den Berg) heeft het in 1968 aan den lijve ondervonden: eerder door een stom toeval dan wat anders heeft hij de slachtpartij onder zijn familie overleefd. Om paniek te vermijden heeft de overheid de ware toedracht onder de mat geschoven. Goert is voor politieagent gaan studeren omdat hij zichzelf een rol ziet spelen in het beschermen van de mensheid tegen het kwaad. Helaas wordt de brave man (op volwassen leeftijd gespeeld door Bert Luppes) door zijn collega's niet ernstig genomen, en wanneer Sinterklaasavond enkele jaren later wéér op volle maan valt, wordt hij door zijn oversten verplicht op een zijspoor geschoven. Met zijn uitgebreid dossier vol wilde complottheorieën over de moordpartij van Niklas in 1968 maakt hij zichzelf bovendien voor het hele korps belachelijk.

Maar hoe dan ook, het belooft een memorabele 5 december te worden voor Frank (Egbert Jan Weeber). Zijn vriendin Sophie (Escha Tanihatu) heeft hem net en plein public de bons gegeven, niet helemaal onterecht want hij heeft al een tijdje een oogje op Lisa (Caro Lenssen). Om zich een avondje te verstrooien gaat hij met twee klasmakkers een optreden geven, verkleed als Sinterklaas en twee Zwarte Pieten. Onderweg ontmoeten ze de moordlustige en zwartgeblakerde huurlingen van Niklas, en Frank overleeft als enige een nogal bloedige slachtpartij. Ook zijn ex Sophie is slachtoffer geworden van Niklas, maar de domme politie weet natuurlijk niet beter dan Frank te arresteren voor meervoudige moord, terwijl de echte Niklas op zijn schimmel over de daken van Amsterdam draaft, op zoek naar nog meer bloed.

Eén conclusie na het bekijken van deze film waar je niet naast kan: Dick Maas is zo zot als een achterdeur. De man steekt niet onder stoelen of banken dat de enige reden waarom hij deze Hollandse slasherfilm heeft gedraaid, is om het publiek zo extreem mogelijk te shockeren. Bij onze Noorderburen leeft het Sinterklaasfeest veel levendiger dan in Vlaanderen, en staat het desacreren van de Goedheilige Man zowat gelijk aan godslastering. In 2010 regende het dan ook klachten van ouders die meenden naar één of ander zoetsappige debiele kleuterfilm over Verdwenen Pakjesboten of de Grote Boeken te gaan, terwijl ze nietsvermoedend de cinema binnenstapten om hun kroost te onderwerpen aan een stuk underground-gore waarin Sinterklaas met zijn staf de ingewanden uitsteekt van al wie hem in de weg staat. Uiteraard is zulks een gepaste straf voor het soort volwassenen dat op voorhand compleet geen inlichtingen zoekt over de film waar ze met hun ukkies naartoe gaan, waarschijnlijk hetzelfde soort ouders dat moord en brand schreeuwt (zoals laatst effectief het geval was, nota bene op de Vlaamse zender Acht) toen ze hun kleuters hadden geparkeerd voor het kleine scherm waar net een aflevering van True Blood werd getoond. Enkele Nederlandse fundamentalistische christenen kregen het zelfs zover gedreven dat bepaalde bioscopen verplicht werden om de affiches voor de film te verwijderen of te overplakken, terwijl toen de film al zeker zijn reputatie had waargemaakt. De zielepoten. Maas kon tevreden achteroverleunen: mission accomplished!

Maar heeft hij ook een goede film afgeleverd? Mijn mening is wat tweeslachtig. Het acteerwerk lijkt namelijk nergens op; een hoop mooi afgeborstelde jongens en meisjes die geen van allen de schijn kunnen ophouden dat ze jonger dan 25 zijn, bevolken om te beginnen een laatste jaar van een middelbare school. Tenzij het in Nederland de gewoonte is om zeven keer te blijven zitten, is dit al een zeer gewaagd uitgangspunt, maar ja, niet onmogelijk. Kortom: "acteurs" - ik weet het niet maar ik vermoed met een achtergrond in soapseries - die naam amper waardig zoals Egbert-Jan Weeber, die we eerder nog aan het werk zagen in het onding Bollywood Hero, slagen er nergens in om hun rollen ook maar het minste greintje geloofwaardigheid te geven, en de "oudere" acteurs zoals Bert Luppes lezen hun teksten blijkbaar van een autocue af, met als enige voortdrijvende gedachte dat 's avonds hun paycheck klaar ligt. Ik wil best geloven dat er in Nederland acteertalent te vinden is, maar dat ze allemaal in een boog rond deze Dick Maas-film zijn rondgelopen. Om toch ook wat Vlaamse kijkers te paaien krijgen enkele "actrices" uit Vlaanderen een cameo, zoals Lien van de Kelder, en ook hier betreft het vooral "actrices" waarvoor u beter P-Magazine koopt.

Maar dan is er Huub Stapel, die met amper één woord te prevelen zich zeer goed manifesteert als psychotische Sinterklaas. De film mist duidelijk wat achtergrondstory, want naar de reden waarom in 1492 Niklas op de brandstapel is terechtgekomen en al zeker hoe hij dan door de fameuze vloek wordt getroffen, blijven we het raden hebben. Maar eens dat de Sint op het scherm verschijnt gaan de poppen aan het dansen. De goordere stukken vallen al bij al nog mee, en zijn zelfs volgens mij ondervertegenwoordigd. Met een tijdverloop van amper 80 minuten hadden er best nog een paar verklarende scènes in de film mogen zitten waarin de achtergrondstory van Niklas uit de doeken werd gedaan, en bij voorkeur met een historische verklaring die best grafisch van aard mocht zijn geweest. Eén beeld zegt meer dan duizend woorden, niet waar? Ik heb de indruk dat Maas vooral de deadline van Sinterklaas 2010 wilde halen met dan 2011 voor de thuisbiosrelease. Misschien had hij het project beter nog één jaartje in de kast laten liggen en wat meer aandacht geschonken aan de inhoud. Dan was Sint een échte cultfilm geweest, terwijl hij nu ergens halverwege blijft steken. Maar om toch nog op een positieve noot te eindigen: ik heb een paar keer ernstig de slappe lach gekregen.

BEELD EN GELUID
Met geluidseffecten van Sint moest omwille van budgettaire redenen spaarzaak omgesprongen worden, dus veel grote explosies zijn er niet te zien of te horen. Het woordje "FAKE" verschijnt me iets te vaak voor de geest. Het sound design lijkt me ook wat overhaast in elkaar gestoken, en de dialogen zijn voor sommige Vlamingen duidelijk onverstaanbaar, maar er is gelukkig een Nederlandse CC-track aanwezig. Evenwicht en subtiliteit zijn alvast niet de sleutelwoorden van de film. Het beeld ziet er niet danig scherp uit, maar kan er best mee door, maar in de duisternis van 5 december wil op de achtergrond al wel is wat detail ontbreken.

EXTRA'S
Er staan dus, in tegenstelling tot wat ik eerst dacht, wél extra's op de disk, maar ze zitten goed verstopt. Het menuscherm kiezen helpt niet, je moet werkelijk het top-menu kiezen, en dan kan je de trailer (2:02) bekijken, alsook een making of-documentaire (21:54). Het grappigste aan deze laatste is ongetwijfeld de manier waarop Huub Stapel zijn personage van een moordende Sinterklaas lyrisch beschrijft als een misbegrepen sukkelaar.

CONCLUSIE
Sint is een film die u niet zozeer een knoop in uw maag zal bezorgen, maar eerder uw lachspieren eens een goede algemene work-out geven. Maas had een betere film kunnen maken als hij een beetje zijn achtergrondverhaal wat meer op orde had, en voor eens écht door te slashen had hij de guts of de centen niet. Toch een verdiens