De jonge en goeduitziende Svenja Steve (Nicolette Krebitz) is haar echtgenoot Oliver (Mark Waschke) van Hamburg naar Frankfurt gevolgd waar hem een betere baan en een hoger salaris beloofd zijn op de afdeling Mergers & Acquisitions van een grote bank. Bijna toevallig – maar niet helemaal – ontmoet Svenja na een rondleiding op Olivers nieuwe kantoor diens baas Roland Cordes (Robert Hunger-Bühler) met wie ze na enige aarzeling een affaire begint. Om vrije baan te krijgen laat Cordes z’n rivaal onder het mom van een promotie overplaatsen naar een filiaal in Indonesië, waar Oliver te weten komt dat zijn voorganger in Jakarta ontvoerd is en vermoord en dat z’n handen in een postpakket naar z’n bank zijn teruggestuurd. Ze hebben me erin geluisd, zegt hij aan de telefoon tegen z’n vrouw, ze wilden van me af! Svenja dringt er bij Roland Cordes op aan dat Oliver teruggeroepen wordt, maar die neemt z’n tijd en ondertussen gaat hun relatie een eigen leven leiden en dreigt uiteindelijk beide minnaars in de afgrond te storten.
 

 

Christoph Hochhaüsler is een product van de Berlijnse filmschool en dat is merkbaar aan z’n voorliefde voor strakke decors, verhalen die zich situeren in al even stugge milieus en verhaallijnen die bij voorkeur een zekere afstand houden tot de toeschouwer. Dat resulteert in mooi gefilmde producties met veel glasbuildings en blauwachtig staal, quasi lege scènes met weinig commentaar en personages die weinig van hun innerlijke spanning aan de buitenwereld prijsgeven. Om als kijker door te dringen tot de essentie van Unter Dir Die Stadt is er met andere woorden een uitgebreide handleiding nodig die nooit ter beschikking wordt gesteld. Wat Svenja bezielt om met de veel oudere Roland Cordes een buitenechtelijke relatie te beginnen terwijl ze een zeer lieve en toegewijde echtegenoot heeft die haar op handen draagt, het is niet duidelijk en u komt het als kijker ook niet te weten. Dat het voor Cordes om een uitdaging gaat die hem voor even isoleert van de stress van z’n drukke baan als bankdirecteur is wel duidelijk, maar of er van zijn kant ook sprake is van diepe genegenheid dan wel van bewuste manipulatie en misbruik, daar heeft u als toeschouwer het raden naar. Of neem de eindscène waarin we Svenja voor het hoge raam zien staan net nadat ze het bed heeft gedeeld met Cordes. Ze kijkt naar de straat beneden en als kijker hoor je mensen roepen en schreeuwen en vervolgens zie je in een korte scène een groepje individuen in dezelfde richting lopen. Het is zover, zegt Svenja achteromkijkend, het begint. Ook dat wordt niet uitgelegd en dat werkt frustratie in de hand.
 

 

Maar bovenal is Unter Dir Die Stadt een koele film waarin de actie zich afspeelt tegen de achtergrond van een opstekende economische crisis en dus stopt HochHaüsler regelmatige fragmenten in z’n film met talking heads die praten over de gedaalde waarde van een concurrent of de winst die kan worden bereikt bij de verkoop van een goeddraaiende afdeling. Het is overduidelijk een tijdsbeeld van de huidige crisis, maar daarvoor kan je als toeschouwer uiteraard even goed de krant openslaan. Svenja loopt ondertussen een beetje verloren tussen de verschillende verhaallijnen die de regisseur ontwikkelt en nooit laat hij de toeschouwer in haar hoofd kijken: wat trekt haar in Cordes aan? Waarom keert ze hem na een eerder intieme periode plots de rug toe? Wat ziet zij op het einde wat de toeschouwer niet ziet?

 

Christoph Hochhäusler is met Unter Dir Die Stadt aan z’n derde langspeelfilm toe en als we de IMDB-lezers mogen geloven is deze productie de zwakste van het trio, wat wellicht toe te schrijven is aan de hermetische sfeer die in de film hangt en de desinteresse van de regisseur voor het lot van zijn hoofdpersonages. Nicolette Krebitz (Svenja), die in Duitsland ook bekend is door haar regiewerk, levert een acceptabele prestatie, maar het scenario van Hochhaüser biedt haar weinig houvast en houdt haar personage op een ruime afstand van de camera. De Zwitserse acteur Robert Hunger-Bühler is bij ons totaal onbekend ondanks zijn lange en goedgevulde carrière in het Duitse taalgebied. Z’n personage Roland Carlos krijgt nooit de kijker op z’n hand, maar het is duidelijk dat dat ook niet de bedoeling is van de regisseur.
 

 

In Unter Dir Die Stadt slaagt de ondertussen 40-jarige Duitse regisseur Christoph Hochhaüslers er niet in om een evenwicht te bewaren tussen vorm en inhoud. Dat hij technisch een perfecte film kan maken zal niemand nog betwisten, inhoudelijk blijft er evenwel sprake van een grote afstandelijkheid en/of koudwatervrees ten opzichte van de onderwerpen die hij uiteindelijk uit z’n eigen mouw schudt. Bovendien lanceert HochHaüsler te veel verschillende verhaallijnen die geen van alle voldoende uitgewerkt worden. Het resultaat is mooi om naar te kijken, maar lijkt eerder op een puzzel waarvan een aantal stukjes zoekgeraakt zijn. De emotionele betrokkenheid van de toeschouwer is uiteindelijk nul en de afwikkeling van Unter Dir Die Stadt is té cryptisch voor de gemiddelde filmliefhebber.

 

Met haarscherp beeldmateriaal en monochrome beeldvlakken bouwt Christoph HochHaüser een hightechproductie die visueel overtuigt, maar die qua sfeer nauwelijks verband houdt met het onderwerp van z’n film. Alhoewel, de relatie tussen Svenja en Roland Cordes lijkt op sommige momenten al even koel en berekend als de architectuur van diens hypermoderne kantoorgebouw. Blauw is de overheersende kleur in Unter Dir die Stadt, met voor de rest veel wit en grijs. De gebruikte filmprint is zo goed als perfect en van ongerechtigheden is dan ook geen sprake. HochHaüslers huiscomponist Benedikt Schiefer levert een minimalistische muziektrack af die perfect bij deze film past en gezien het om een vrij rustige productie gaat zonder extreme geluidseffecten voldoet de bijgeleverde stereotrack.

 

Een aantal Andere Trailers.

 

Unter Dir Die Stadt start veel belovend in de flat van Svenja en Oliver, maar valt nadien uiteen in een aantal verhaallijnen die of weinig verband met elkaar houden of te weinig interessant zijn om meer dan anderhalf uur te boeien. De personages worden op ruime afstand van de toeschouwer gehouden en van enige inleving is dan ook nooit sprake. Technisch is de uitgave in orde, maar de bonussectie stelt jammer genoeg niets voor.