TV-SERIE
Voor de lezers die tijd als schaars ervaren, kunnen we maar beter meteen vertellen dat zij beter geen negen uur verspillen aan deze onzin. Meer zelfs, als je geen fervente aanhanger bent van horrorpulp (jawel, ze bestaan) kan je deze recensie gerust overslaan want het verdict luidt sowieso dat dit zowat de ergste rommel is die je kan bedenken. Dat moet ook het televisiestation NBC hebben gedacht, want toen in 2008 de serie onderbroken werd voor de Olympische Zomerspelen, is ze nadien nooit meer hernomen. Officieel is er nooit een verklaring voor gegeven, maar wie zich de moeite getroost om deze dertien afleveringen te bekijken, zal gauw de ware reden achterhalen. Mick Garris mag dan wel de bedenker zijn van de succesvolle Masters Of Horror-reeks, toch was dit blijkbaar geen garantie voor een nieuw succes, want Fear Itself kwam rechtstreeks op dvd uit. Het concept van deze serie is niet nieuw, zo had je reeds in de jaren 80 Tales From The Crypt of Creepshow waarin aan verschillende regisseurs gevraagd werd om een horrorfilmpje te draaien. Zowat alle elementen uit de horrorwereld komen in één of meerdere afleveringen aan bod: vampiers, weerwolven, hekserij, paranormale verschijnselen, seriemoordenaars of zombies om er maar een paar te noemen. Normaal zou je met zo'n brede waaier van onderwerpen een gevarieerde reeks moeten krijgen, maar jammer genoeg is het resultaat niet meer dan eenheidsworst. Nochtans zijn de mensen achter de camera niet de eerste de besten want zij hebben één voor één ervaring in het genre, maar toch lijken alle afleveringen niet meer dan amateuristische pogingen met teleurstellende scenario's die vaak over niks gaan en zelfs de meest doorgewinterde horrorfan zal z'n moed bijeen moeten rapen om deze serie door te komen. De ene episode mag dan wel wat beter zijn dan de andere, toch zit je bij geen enkele aflevering op het puntje van je stoel.
 

AFLEVERINGEN

1. The Sacrifice
Vier vrienden besluiten om een rivier af te varen, maar het boottochtje eindigt vlug in een nachtmerrie als de borstkast van hun kompaan Navarro door een laaghangende tak opengereten wordt. Net alsof het niet erger kan, valt op weg naar het ziekenhuis hun jeep stil. Er zit niks anders op dan hulp te zoeken bij de bewoners van een akelig, alleenstaand huis. Het pand wordt bewoond door drie goddelijke blondines, maar er wordt een domper gezet op de pret  wanneer de jongens zien hoe de drie vrouwen gegijzeld worden door een vampierachtig wezen. Inderdaad, dit flauw Deliverance-achtig verhaaltje heb je in tal van andere (en betere) horrorfilms zien opduiken en daardoor is The Sacrifice vrij overbodig. Je ziet wel dat de crew zich te pletter amuseert, maar voor de kijker blijft er slechts een geeuw van verveling over. De regie is van Breck Eisner die in betere tijden een bioscoophitje scoorde met Sahara. Angstaanjagend? Vervelend, ja!

 

2. Spooked
Jammer genoeg is er ook sprake van verveling in de tweede aflevering. Bender (Eric Roberts) is een politieagent die vaak zijn zelfbeheersing verliest en al eens een verdachte durft te slaan of in het slechtste geval zelfs wurgt. Wanneer een nieuw incident een dode als gevolg heeft, is de maat vol en mag Bender zijn koffers pakken. Vijftien jaar later zien we de man terug als een aan lager wal geraakte privédetective die ontrouwe echtgenoten bespiedt. Bij een nieuwe opdracht komt Bender echter terecht in een huis dat behekst wordt door een demon uit zijn verleden. Het blijft een raadsel waarom Brad Anderson ooit een meesterwerk als The Machinist regisseerde en vervolgens enkel aan de bak komt met flauwe tv-series als deze Fear Itself . Slappe regie, slaapverwekkend verhaaltje en de enige die het boeltje enigszins recht weet te houden is de eeuwige bad guy Eric Roberts.
 

 

3. The Family Man
Na twee ondermaatse afleveringen krijgen we gelukkig een zeldzaam lichtpuntje te zien, ook al is dit verhaaltje totaal van de pot gerukt qua geloofwaardigheid. Dennis Mahoney (Colin Ferguson) is wat men de ideale schoonzoon noemt en die bijv. op zondagochtend voor het kerkontbijt zorgt. Zijn knus familieleventje komt echter volledig op de kop te staan wanneer hij betrokken raakt in een bijna fataal verkeersongeluk. Op de intensivecareafdeling gebeurt het onmogelijke, in comateuze toestand komt zijn geest terecht in die van de seriemoordenaar Brautigan (Clifton Collins Jr.) en vice versa. Het verhaal lijkt waanzinnig gek, maar wordt op ingenieuze wijze verteld door Ronny Yu die reeds zo'n twintig films op zijn cv heeft staan, waaronder The 51st State en Bride Of Chucky, een geweldige psychologische thriller in mini-formaat.

 

De bekendste regisseur die je in deze reeks terugvindt is ongetwijfeld John Landis die de wereld van de weerwolven een nieuw elan bezorgde met zijn klassieker An American Werewolf In London. Zoals Landis wel vaker doet, verpakt hij de horror met de nodige glimlach waardoor de verhaaltjes wel onderhoudend en soms grappig zijn, maar ze jagen je nooit de stuipen op het lijf en eens je de televisieknop omdraait ben je ze alweer vergeten. In deze aflevering volgen we Samantha (Maggie Lawson) die op haar huwelijksdag een briefje in de handen gestopt krijgt waarop te lezen staat dat haar aanstaande echtgenoot een koelbloedige seriemoordenaar is.

 

Stuart Gordon is de bedenker van de cultfilm Re-Animator en ook in Fear Itself mag hij ons gedurende 40 minuten de schrik aanjagen. In Eater koos Gordon voor een menging van zijn eigen culthit en de mythe over Hannibal Lecter. In een politiecel wordt de seriemoordenaar De Eter binnengebracht, een Cajun die zo’n 30 moorden op zijn geweten heeft en erom bekend staat dat hij het liefst zijn slachtoffers oppeuzelt. Ideaal voor agente Bannerman (Elizabeth Moss als Peggy uit Mad Men) om een praatje te maken met de man. Zij heeft immers een obsessie voor alles wat met horror te maken heeft. Een foute beslissing zo blijkt want nog voor ze de cel binnentreedt, bemerkt ze dat de situatie allesbehalve onder controle is. Natuurlijk is dit kortverhaal geen grote kunst, maar wel 40 minuten vertier met de gebruikelijke liters nepbloed.

6. New Years Day
Tegenwoordig hebben we al zo veel zombiefilms de revue zien passeren dat je al met een ijzersterk verhaal moet komen om de doorsneehorrorliefhebber te kunnen overtuigen en dat is duidelijk iets waarin Darren Lynn Bousman niet slaagt. Hij mag dan de regisseur van Saw II, III en IV zijn, toch lijkt het of er een amateur aan het werk is. Helen (Briana Evigan) zal haar laatste oudejaarsnacht niet gauw vergeten, want bij het ontwaken ziet ze hoe de wereld ten onder is gegaan aan een fatale ramp die de mensheid in zombieachtige wezens heeft veranderd. Helen is één van de weinige mensen die aan de catastrofe weet te ontsnappen en gedurende 40 minuten moet het lieve wicht ervoor zorgen dat ze uit de greep blijft van de mensetende wezens. Geen mens die het echter een zier kan schelen of ze daarin slaagt of niet.
 

 

Wie zei daar alweer dat vrouwen geen horrorverhalen kunnen regisseren? Zij die dat denken, hebben alvast geen rekening gehouden met Mary Harron die wereldbekend werd met de yuppiethriller American Psycho. In Community vertelt ze de geschiedenis van Bobby (Brandon Routh) en Tracy (Shiri Appleby), een pas getrouwd stel dat op zoek is naar hun droomhuis. Op een dag worden ze geheel tegen de verwachtingen in de trotse eigenaars van een riante villa, maar al gauw blijkt er een addertje onder het gras te zitten. De villa is eigendom van een commune en die hanteert een wel zeer aparte gedragscode. Zo worden overspelige vrouwen gewoonweg bekogeld met huisvuil. Bobby en Tracy willen uiteraard vluchten, maar helaas is dat niet zo eenvoudig. Deze aflevering is best genietbaar, maar net iets te voorspelbaar om echt te kunnen boeien. Helaas zijn in deze serie de matige afleveringen meteen ook de hoogtepunten.

In deze aflevering maken we kennis met Rowdy, een rancheigenaar die reeds meer dan een week vermist is. Op een avond keert hij geheel onverwacht terug, maar de eens zo lieve vader is een chagrijnig monster geworden dat een bedreiging vormt voor zijn gezin. De lokale dokter beweert wel dat de tijd alle wonden heelt, maar de inwonende indiaan Eddie Bear weet beter. Rowdy heeft duidelijk een geest gezien en op een dag zal de brave man zijn gezin oppeuzelen. U bent het ondertussen reeds gewoon, maar dit is wederom een zwakke aflevering die gemaakt werd door Larry Fessendon die naast acteur ook regisseur is van enkele films waarvan Wendigo wellicht de bekendste is.
 

 

Wie zin heeft in een sullig verhaaltje over een weerwolf zal ongetwijfeld zijn gading vinden in deze zeer ondermaatse aflevering. Milwaukee wordt opgeschrikt door een aantal moorden die gelinkt worden aan één of ander beest. Alle sporen leiden naar een dierenarts die net een monsterachtig wezen van de dood gered heeft. Wellicht kan u zelf het vervolg raden, wat bizar is als je weet dat dit verhaal geregiseerd werd door Ernest Dickinson die toch een heleboel afleveringen uit kwaliteitsseries als The Waking Dead, Dexter of The Wire op zijn actief staan heeft. Begrijpe wie begrijpen kan.

 

Wat zou een horrorserie zijn zonder een moordzuchtige schizofreen? Het is John Dahl die hier voor mocht zorgen en ook al behoren de eerste 30 minuten van dit verhaal tot de betere momenten uit Fear Itself, toch is het einde zo droevig dat alle goede inspanningen verloren gaan. Chance (Ethan Embry) gaat een vaas aanbieden bij een clandestiene antiquair. De arme man denkt dat het de deal van zijn leven is, maar al gauw blijkt hij het slachtoffer van een oplichter te zijn. Chance wordt overrompeld door de schizofrene gedachte of hij zijn belager zal doden of niet. Dit debiel verhaal is verpakt in een al even debiel scenario en het blijft een wonder hoe een regisseur die ooit klassiekers als Red Rock West, The Last Seduction of The Rounders maakte, het in zijn hoofd haalt om zo'n onzin te verfilmen.
 

 

Twee studentes vervelen zich te pletter tijdens halloweenavond en besluiten om een ouijabord in elkaar te knutselen en natuurlijk is er niks leukers dan de geest op te roepen van een vermoorde cheerleader. Het spelletje heeft echter lugubere gevolgen, want de geest van de overledene leidt de twee nieuwsgierige meisjes naar de dader van de moord. De aflevering is wel van geen hoogstaand niveau, maar toch weet Rob Schmidt er een leuk thrillertje van te maken.

Het zou geen slecht idee zijn om bepaalde regisseurs een grondige opleiding te geven waarbij ze leren hoe je de kijker een film lang kan boeien. Wat ons betreft mag Rupert Wainwright meteen aan zo’n cursus beginnen, want gedurende 40 minuten is hij er niet één seconde in geslaagd om onze aandacht te trekken. Het verhaal is wat gecompliceerd, maar de plot is zo infantiel dat je geen enkele poging onderneemt om er maar iets van te snappen. Een koppeltje maakt om de haverklap ruzie en in de loop van een reeks visioenen ontdekken ze dat ze in een vorig leven ook geliefden waren, maar wel met zeer bloederige gevolgen. De rest kan u raden en het zou ons niet verbazen dat u er iets originelers van maakt.
 

 

Dit eerste (en waarschijnlijk enige) seizoen wordt afgerond met een dertiende aflevering die geregiseerd is door de Venezolaan Eduardo Rodriguez die meewerkte aan de kleine horrorhit The Messengers. In The Circle maken we kennis met de schrijver Robert Collins die maar geen inspiratie vindt voor zijn nieuw boek. Op halloweenavond kloppen enkele kinderen aan die hem een boek schenken. De uitgeefster die één van de genodigden van het feestje is, denkt dat het een grapje van de schrijver is, maar helaas is het geen nieuw werk van de auteur, doch een boek dat met bloed geschreven werd door enkele heksen. Om een lang verhaal kort te maken: best aardig om eens te zien, maar het is nog veel leuker om deze rotserie zo vlug mogelijk te vergeten!

 

BEELD EN GELUID
Als je de verschrikkelijke soundtrack niet meerekent, dan is het geluid meer dan behoorlijk met special effects die heerlijk door je speakers knallen. Heel wat minder enthousiast zijn we over de beeldkwaliteit want het is niet alleen op regievlak dat deze serie goedkoop oogt, ook het beeld vertoont veel filmgrain waardoor het enthousiasme (als dat er al is) nog minder wordt.
 

 

EXTRA’S
Gelukkig is hier geen enkele seconde aan extra materiaal aanwezig.

 

CONCLUSIE
U heeft nu wel wat meer achtergrondinformatie over deze miskleun, maar we houden het bij onze eerste woorden: puur tijdsverlies!