Sissy Hankshaw (Uma Thurman) komt heel normaal ter wereld, maar na verloop van tijd merken haar ouders dat haar duimen wel heel er snel groeien. Tegen de tijd dat ze op de lagere school zit zijn ze zolang als haar middelvinger en is ze het mikpunt van pesterijen. Ze besluit dat je met zulke duimen maar een ding aan kan vangen: liften. En dat lukt haar uitstekend, want met duimen van 20 cm trek je werkelijk de aandacht van elke chauffeur, en Sissy beseft al heel gauw dat er van die beide duimen ook een zekere magische kracht uitgaat waardoor ze auto’s, autobussen en zelfs vliegtuigjes kan dwingen om met haar rekening te houden. 11 jaar lang is ze onderweg, met een knapzak en een zonnebril. Geen Amerikaanse stad die ze niet heeft bezocht, geen dorp dat ze niet heeft gezien. Reizen is een doel, maar ook een noodzaak, want als ze voor langere tijd op één plek blijft hangen, gaan haar duimen zeer doen en moet ze weer verder. Een brief van haar vriend de gravin voert haar naar New York. Maar de ontmoeting die hij regelt met een aquarellist is geen succes. Haar ontmaagding moet dus noodgedwongen nog een tijdje wachten.
 

 

Maar de gravin vindt dat het nu maar eens gedaan moet zijn met dat rare gedoe. Je bent nu dertig, zegt hij, tijd om je te settelen. En omdat ze in haar jonge jaren nog een tijdje als topmodel aan de slag is geweest, werkt hij een reclamecampagne uit waarin ze de hoofdrol zal spelen en die hem met een beetje geluk veel geld in het laatje brengt. Op z’n beauty farm in Oregon wil hij een filmpje draaien waarin Sissy én de zeldzame stormkraanvogels die er omstreeks deze tijd van het jaar hun nesten bouwen een belangrijke rol spelen ter promotie van z’n nieuwste lotions. Sissy gaat op pad, voor een keer lift ze met een doel, en ze wordt opgevangen door Miss Adrian (Angie Dickinson), de zaakvoerder van de schoonheidsboerderij, die meteen van wal steekt met klachten over de cowgirls die er de dienst uitmaken. Ze nemen de farm stapje voor stapje over, vertrouwt ze Sissy toe, ze jagen de klanten weg en maken het bedrijfje kapot.

 

De situatie op de farm is inderdaad chaotisch, want de cowgirls onder leiding van de aantrekkelijke Bonanza Jellybean (Rain Phoenix) laten zich niet commanderen door Miss Adrian en ze staan zelfs op het punt om de farm te bevrijden. Tijdens een feestje ter gelegenheid van het bezoek van de gravin zetten ze de boel op stelten, verjagen de gasten, branden een deel van de gebouwen plat en bezetten het domein. Sissy kijkt verrast toe, maar ze houdt zich afzijdig en Jellybeans argumenten over vrouwen die in opstand moeten komen tegen de tirannie van de mannen klinken haar op z’n minst een beetje vreemd in de oren. Maar ze wordt verliefd op de stoere cowgirl en legt zich bij de feiten neer. En dan ontstaat er een conflict over de kraanvogels en komen de cowgirls in conflict met de autoriteiten die het Amerikaanse leger op de farm afsturen. Sissy zit tussen twee vuren. 
 

Misschien wordt Even Cowgirls Get the Blues beter na lezing van het gelijknamige boek van de Amerikaanse schrijver Tom Robbins waarop het scenario is gebaseerd, want wat regisseur Gus Van Sant ervan bakt deed zelfs het publiek op het Toronto Film Festival in 1993 verstommen, waarop de releasefirma besloot om de film niet op de voorziene dag in roulatie te brengen, maar hem terug te trekken om een betere montage te maken. Maar ook dat heeft niet geholpen om van Even Cowgirls Get the Blues meer te maken dan een lege, zinloze en overbodige film. Heel vreemd voor de opvolger van de wijd en zijd geprezen titels Drugstore Cowboy (1989) en My Own Private Idaho (1991), want wie gooit er in godsnaam na een dergelijk succes gratis en voor niks z’n eigen ruiten in? Wat Van Sant heeft bezield om met dit project van start te gaan, we zullen het nooit weten, maar Even Cowgirls is bijna zeker het dieptepunt uit z’n carrière. Dat heeft niets te maken met het optreden van Uma Thurman, want om eerlijk te zijn: vooral in de eerste helft van de film slaagt ze erin om de kijker aan zich te binden. Pas als ze op de beauty farm terechtkomt wordt ze zelf een buitenstaander die louter toekijkt waardoor er van haar personage nog nauwelijks een spaander heel blijft.
 

 

De film begint nochtans met vaart als we in minder dan 20 minuten de kleuter Sissy zien uitgroeien tot een aantrekkelijke tiener en een jonge vrouw die op eigen benen kan staan. Even Cowgirls Get the Blues belooft op dat moment nog een spannende roadmovie te worden, maar vanaf het moment dat ze bij de bizarre en verwijfde gravin terechtkomt (John Hurt) verliest het scenario een deel van z’n consistentie (de zwakke scène met de aquarellist) om vervolgens helemaal uit de bocht te gaan op het moment dat ze kennismaakt met Miss Adrian die haar een weinig boeiend beeld schets van de cowgirls op de farm, een stelletje feministische jonge vrouwen die ook stoer willen doen en die ten strijde trekken tegen een wereld die geregeerd en gedomineerd wordt door mannen, een retoriek die perfect past in het programma van suffragettes en feministen, resp. in de jaren dertig (Amerika) en zestig (West-Europa), maar die anno 1993 eerder een geur van mottenbollen verspreidt. Om de 92 minuten vol te maken neemt Van Sant (wellicht in navolging van Robbins) z’n toevlucht tot een verhaallijn over kraanvogels, een scenariokeuze die nog grappig, nog boeiend en al helemaal niet meer geloofwaardig is, vooral niet als het FBI en een uit de kluiten gewassen afdeling van het Amerikaanse leger bij de zaak betrokken worden. Wat Spielberg kan, dat kan ik ook, we horen het Van Sant denken, maar jammer genoeg heeft hij zich vergist. Het resultaat krijgt wat ons betreft een ereplaatsje tussen de slechtste films van de jaren 90.
 

Op de beeldkwaliteit van deze film is nauwelijks wat aan te merken en ook de transfer is met smaak en respect voor het origineel uitgevoerd: geen storende ongerechtigheden of digitale fouten, nogal wat contrast, een uitstekend zwartniveau en felle kleuren met een voorkeur voor beige, bruin en groen. Voor de muziektrack mocht K.D. Lang aantreden en dan weet u dat u muziek met countryachtige effecten mag verwachten (wat uiteraard past bij meisjes met revolvers en brede deukhoeden), de rest van de muziek liep uit de pen van ene Ben Munk, die later niet meer in onze contreien werd gesignaleerd.

Alleen de Originele Bioscooptrailer en nog wat Andere Trailers, o.a. die voor Elephant.
 

 

Even Cowgirls Get The Blues is in alle opzichten een tegenvaller. Uma Thurman en John Hurst kunnen niet voorkomen dat de film gaandeweg kopje onder gaat als gevolg van een slecht en onevenwichtig scenario, en zelfs Van Sants name dropping (Angie Dickinson, Keanu Reeves, Sean Young) kan het tij onmogelijk keren. Cowgirls is een masterclass in hoe het vooral niét moet.