Op weg naar het parlement loopt hij Martin (Eric Ericson) tegen het lijf, de jonge belofte van de socialistische partij. Ze grappen wat over wat de ene wel gaat doen en de andere jammer genoeg niet zal kunnen doen in de komende vier jaar, maar als David later tegen ze vrouw over Martin vertelt, raadt ze hem aan de huichelaar, praatjesmaker en corrupte socialist uit de weg te blijven. Dat hij homo is vindt ze dan weer helemaal geen probleem. David zet het hele voorval uit z’n hoofd, maar krijgt een paar dagen later van Martin een uitnodiging voor een etentje in de brievenbus. Achteraf zal hij beweren dat hij op de uitnodiging is ingegaan omdat hij Martin leuk vond, maar Martin, die z’n geaardheid nooit onder stoelen of banken heeft gestopt, interpreteert Davids toezegging uiteraard als een vrijkaart voor meer. De day after kijkt David met gemengde gevoelens op de voorbije nacht terug. Wegens teveel alcohol weet hij niet meer precies wat er allemaal is gebeurd, maar erger vindt hij het feit dat hij Fria zal moeten bekennen dat hij biseksueel is, wat Martin dan weer een uitvinding van de maatschappelijke dienst noemt om de pil te verzachten voor mannen die al hun hele leven homo zijn, maar het nooit zelf hebben beseft of willen toegeven. Maar thuis staat David een verrassing te wachten en als hij dan toch besluit om de koe bij de horens te vatten, betrapt hij Martin met een ex-vriendje in wat op seksuele handtastelijkheden lijkt.

Four More Years wordt aan de man gebracht als een komedie, en ondanks de serieuze ondertoon heeft deze film alle kwaliteiten van een lichtvoetige en prettig gestoorde blijspel waarin ruimte is voor grappige en serieuze sequenties. Eric Erickson (Martin) weet de kijker binnen de kortste keren op de hand te krijgen als de onbeholpen, maar charmante beer en zijn uitdagend glimlachje en spontaneïteit werken aanstekelijk. Regisseuse Tova Magnusson-Norling neemt de enige vrouwelijke rol voor haar rekening en dat doet ze op een overtuigende manier, want Fia is schijnbaar in alles een stuk sterker dan haar echtgenoot, waardoor zij veel meer het type is dat de liberale partij kan redden van de ondergang en alle kijkers zullen het erover eens zijn dat zij beslist een beter partijleider zou zijn. Dat heeft te maken met de eerder flauwe indruk die Björn Kjellman (David) maakt, niet zo zeer als partijleider, want dat gaat hem vrij goed af, maar als homo valt hij gewoon door de mand, tenzij dat een bewuste keuze van de regisseuse zou zijn om de bekende clichés over homo”s te vermijden. Doch je kan David Horst er in elk geval niet van beschuldigen romantisch te zijn en wat de goedlachse Martin in hem ziet blijft tot op het einde een goed bewaard geheim.

Het scenario van Four More Years volgt bekende paden, maar dat geldt voor de meeste komedies. Verrassingen heeft regisseuse Tova Magnusson-Norling nauwelijks in petto, tenzij voor de rol die ze zelf met veel overtuiging gestalte geeft. Wie een diepzinnige gayfilm verwacht is er met andere woorden aan voor de moeite, maar dat betekent niet dat Four More Years geen aangenaam tussendoortje zou zijn, want grappig is deze film wel en vooral het personage Martin zit u na een tijdje zelfs heel dicht op de huid.

BEELD EN GELUID
Four More Years krijgt geen Oscar voor de prachtigste opnamen en de felste kleuren, maar acceptabel is het beeld en de kleurenkeuze wel. Ongerechtigheden zijn afwezig, terwijl scherpte en zwartniveau gewoon in orde zijn.

EXTRA’S
Andere Trailers.