FILM
Niemand die deze bespreking leest heeft waarschijnlijk nog nooit gehoord van het klassieke sprookje van Charles Perrault, waarin Cinderella (Ilene Woods) door aar ergerlijke stiefmoeder (Eleanor Audley) wordt geterroriseerd en tegenover haar eigen dochters achteruitgeschoven wanneer 's lands koning (Luis Van Rooten) aankondigt dat zijn zoon (William Phipps) klaar is om in het huwelijksbootje te stappen. Generaties zijn opgegroeid met de rijmelarij van de Fairy Godmother (Verna Felton) die een pompoen en een paar muizen omtovert tot een koets met paarden en een paar vodden tot een prachtige baljurk.

In het dvd-tijdperk werd de intussen legendarische "kluis" van Disney eens sporadisch geopend om een oude of nieuwe klassieker op het publiek los te laten, vooraleer deze weer voor onbepaalde tijd op moratorium werd geplaatst. Iemand heeft echter de kluis recent opengebroken met een flinke staaf dynamiet. De Golden, Diamond en Platinum-editions vallen als dominostenen over elkaar, afgewisseld met titels die niét deze prestigieuze "status" hebben verdiend, maar het verschil tussen de verschillende soorten edities wordt zodanig afgetopt dat het toekennen van een edelmetaal-status eerder ingegeven lijkt door de inspiratie van het moment. Bovendien slagen de marketeers van Disney er niet in om zich langer dan één jaar aan hetzelfde concept te houden, en wordt de planning elke zes maanden radicaal omgegooid.

Omdat het rechtengewijs een interessante zaak is om een sprookje waar geen copyright meer op rust te verfilmen, zoals Snow White And The Seven Dwarfs uitgebreid bewees, en omdat de Disneystudio's na de Tweede Wereldoorlog uitgeteld in de touwen lag, zette Walt Disney in op twee paarden. Naast Cinderella werkte een andere ploeg animatoren tegelijkertijd aan Alice In Wonderland, in de hoop dat toch minstens één van de twee films zou scoren en de studio weer op de kaart zou zetten. Goede scenaristen waren in de jaren 40 echter dun gezaaid. Alice is niet dadelijk behept met het coherentste scenario aller tijden, en ook voor Cinderella, dat gemakkelijk zou verfilmd kunnen geweest zijn tot een cartoon van hooguit 15 minuten, werd een enorm dikke klonterende pap gebrouwen om de boel aan te lengen. De eerste twintig minuten van de film, waarin de klemtoon ligt op de doldwaze avonturen van de Chipmunk-muizen en hun eeuwige strijd met de kater Lucifer draagt zo goed als niets bij tot de plot, en werkt eerlijk gezegd een beetje op de zenuwen. De actie wordt in de film overigens grotendeels naar de knaagdieren verschoven omdat onze prinses in spe niet dadelijk het meest diepgaande en interessante karakter is dat de tekentafels van de Disneystudio's heeft verlaten.

Cinderella zelf verschijnt na ongeveer een kwartier, en voldoet van het eerste tot het laatste moment aan de siroperige stereotypen van de in roze, in roze en in nog meer roze badende Disneyprinses, zij het dan dat het in de jaren vlak na de oorlog blijkbaar not done was om een prinses iets anders te laten zijn dan dom en blond. Cinderella de Deurmat straalt met haar éne actieve hersencel geen karakter uit zoals pakweg Belle uit Beauty And The Beast en het was in dat era met de vrouwenemancipatie blijkbaar slecht gesteld; de enige hoop die ze kan koesteren om uit het rattennest van haar stiefmoeder te geraken is door toedoen van de juiste man op de juiste plaats, die mogelijk nóg sterieler wordt neergezet en eerder op een icoon van een welbepaald, niet nader genoemd koekjesmerk lijkt. Zelfs dan reiken haar ambities in het leven, waarin ze gebruikt wordt als slavinnetje en zich lijdzaam in haar rol schikt, niet verder te reiken dan nóg wat harder poetsen, wat zinloos te zitten gibberen met de gecastreerde muizen en af en toe haar falsettokeel eens open te zetten. Net als Aurora in Sleeping Beauty, geregisseerd door dezelfde Clyde Geronimi, is prinses Tuttebel alleszins géén goed rolmodel voor uw min zes-jarige dochter, en is de amusementswaarde van de sidekicks zoals de onhandige Fairy Godmother eerder gelimiteerd. Visueel is Cinderella, zeker met de technische beperkingen van de late jaren 40, wellicht een huzarenstukje te noemen, want de film straalt zeker niet de goedkope productiewaarden uit van de aan elkaar geplakte cartoons zoals The Three Caballeros en Make Mine Music die de studio tijdens de oorlog produceerde. De animatie van de menselijke karakters en van de kat Luficer is gebaseerd op een uitgebreide studie van echte modellen, wat de prent een zekere vloeiende beweging meegeeft, en waardoor de film er minder steriel uitziet dan pakweg Sleeping Beauty. Visueel is het dan ook een aantrekkelijke film, en als er een reden is om een voldoende cijfer te geven, dan is het wel de poëtische ondertoon. De muziek is echter oninteressant, tenzij het mantra van het steeds gerepeteerde zinnetje Oh Sing Sweet Nightingale u in één of andere hogere staat van bewustzijn verheft. Lichtpuntje is, en dat is in deze context veelzeggend, dat de kwade stiefmoeder een veel interessanter personage is, en het is bijna jammer te noemen dat ze het onderspit moet delven. De promotiemachine van Disney claimt bij elke nieuwe release dat het een meesterwerk is, maar dat is in het geval van Cinderella flink overroepen.

BEELD EN GELUID
Niet iedereen is even enthousiast over deze Blu-rayrelease, zeker niet wat betreft de beeldkwaliteit wanneer deze vergeleken wordt met de dvd. Sommige scènes lijken met de computer (her)ingekleurd te zijn, waardoor er compleet nieuwe kleurpaletten schijnen te ontstaan, onder meer wanneer Cinderella de balzaal verlaat en de wacht er achteraan wordt gestuurd. Zeer dramatisch is het niet, maar het kleurgebruik betekent wel een stijlbreuk met de vorige uitgave. Wat echter meer irriteert is dat de kleuren in sommige scènes zodanig overblown lijken dat de detaillering in de textuur van onder meer Cinderella's balkleed verdwenen is. Alhoewel dit in bepaalde kringen weer overdreven reacties zal uitlokken en puristen liefst de verantwoordelijken van de remastering publiekelijk zouden kruisigen, is de kritiek niet helemaal ongefundeerd, en blijft het een raadsel hoe het komt dat men in high definition blijkbaar er niet in slaagt om dezelfde kwaliteitsnorm te hanteren dan bij standaarddefinitie. De beeldverhouding is desondanks in het originele formaat, en geintjes uithalen zoals de zwarte balken opzij vullen met bloemetjesbehang behoren gelukkig tot het verleden. De DTS-HD 7.1-geluidstrack daarentegen is meer dan voldoende voor een film die oorspronkelijk in mono is uitgegeven. Hier zal de kritiek van puristen waarschijnlijk zijn dat de originele monotrack niet aan het geheel is toegevoegd, maar de track is subtiel genoeg en niet kunstmatig opgepompt opdat het origineel in waarde zou blijven.

EXTRA'S
De vraag die we ons gewoonlijk stellen bij een Blu-rayrerelease is of al het bonusmateriaal van de dvd gerecupereerd werd. Het antwoord is hier: bijna, maar wat is weggelaten waren we sowieso toch liever kwijt dan rijk. De documentaire Cinderella Stories over de succesverhalen van sporters die geen ruk te maken had met de film, is (gelukkig) verdwenen, en ook de spelletjes zijn verdwenen. Jammer genoeg zijn ook het gastoptreden van Ilene Woods in de televisieshow van Perry Como en een paar galerijen met artwork gesneuveld. Uiteraard vinden we in de menu's cross-promotionele trailers terug en het obligate 3D-reclamespotje alwaar het wrattenzwijn en het stokstaartje uit The Lion King zich laten misbruiken voor commerciële doeleinden.

De nieuwe featurettes zijn anders maar mager. De documentaire "The real fairy godmother" (11:50) beschrijft het leven en de filantropische werken van Mary Alice O'Connor, de echtgenote van één van de artiesten van Disney. De relatie tot de film is praktisch nul. Behind the magic: a new princess fantasy land" (8:17) is een langgerekte advertentie voor een nieuwe attractie in Walt Disney World. In "The magic of the glass slipper: a Cinderella story" (10:03) volgen we ontwerper Christian Louboutin (wie?) die een hedendaagse versie van het glazen muiltje heeft proberen te ontwerpen. De alternatieve openingssequentie (1:12) is substantiëler maar nogal kort. Leuk, maar ook niets met de film te maken, is de short "Tangled ever after" (6:29) waarin prinses Rapunzel uit Tangled met de nodige hindernissen het jawoord aan Flynn geeft.

De overige bonusmaterialen zijn van de oude dvd afkomstig. De deleted scenes (9:42) worden ingeleid door Don Hahn, producer van Beauty And The Beast en The Lion King. Hij geeft een korte introductie bij twee scènes die de uiteindelijke film niet gehaald hebben. Ten eerste is er The Cinderella Work Song, een liedje dat speciaal voor de dvd opnieuw werd opgenomen. Terwijl je het liedje beluistert, kun je genieten van de prachtige bijhorende storyboardtekeningen. Het tweede liedje is Dancing On A Cloud, waarvan je de originele demo kunt beluisteren. Het nummer werd uiteindelijk vervangen door So This Is Love. Het idee om een prins met zijn prinses te laten dansen op de wolken doolde nochtans al langer door de wandelgangen bij Disney, maar het zou pas gerealiseerd worden in Sleeping Beauty. In Music And More vinden we eerst de Cinderella title song (2:15), een originele demo-opname van de titelsong van Cinderella. 7 unused songs (17:47) zijn maar liefst 7 demo-opnames van liedjes die de uiteindelijke film niet gehaald hebben. De opnames verkeren in hun oorspronkelijke staat en zijn niet bijgewerkt, wat enorm bijdraagt tot de authentieke sfeer. 3 radio programs (12:25) bevat drie audiofragmenten uit radioprogramma’s met onder ander een gastoptreden van Ilene Woods, die de stem van Cinderella insprak en -zong.

Classic Backstage Disney dan. Een hoop documentairemateriaal. "From Rags to Riches: The Making of Cinderella" (38:27) is een kwalitatieve documentaire met een schat aan informatie over Disney's Cinderella. Deze extra is opgedeeld in 4 onderdelen die je elk apart of in hun geheel kunt bekijken. Zo krijg je een niet te missen zicht op de geschiedenis achter de film. "The Cinderella That Almost Was" (14:08) behandelt de grotere concepten achter het verhaal, die uiteindelijk aan de kant werden geschoven. Het is bijzonder interessant om te zien hoe die concepten een heel ander eindresultaat hadden kunnen opleveren. Ook deze extra is er eentje om niet te missen. "From Walt's Table: A Tribute to Disney's Nine Old Men" (22:09) is een extra die je wat tijd moet geven, want aanvankelijk lijkt het enkel te gaan om mannen die aan tafel komen ouwehoeren over de goede oude tijd. Ze hebben echter veel meer te bieden dan dat. De 'Negen Oude Mannen' hadden een enorme invloed op het succes van de eerste Disneyfilms. Hun opvolgers, de animatoren van nu, geven hun eigen kijk op hun mentors. Wederom het bekijken meer dan waard. "The Art of Mary Blair" (14:58) is een kennismaking met Mary Blair, de persoon die verantwoordelijk was voor het artwork bij onder meer Cinderella. In "Storyboard To Film Comparison" (6:48) kan je kijken hoe nauw het eindresultaat aan het oorspronkelijke storyboard relateert. Heel mooi in beeld gebracht. 1922 Laugh-O-Grams (7:24) is een animatiefilmpje waarvoor Walt Disney verantwoordelijk was. Het gaat om een adaptatie van het verhaal van Cinderella. In een fragment uit The Mickey Mouse Club met Helen Stanley uit 1956 (3:55) zien we de actrice paraderen voor de Disney-animatoren, zodat ze haar bewegingen konden bestuderen om uiteindelijk tot de animatie van Cinderella te komen. Tenslotte bevatten de bioscooptrailers (9:06) de originele bioscooptrailer uit 1950, gevolgd door vijf trailers voor de heruitgaven van de film.

CONCLUSIE
Het zal wellicht aan mij liggen, maar Cinderella is te suikerzoet naar mijn smaak. De animatie is weliswaar mooi, maar inhoudelijk is het een vrij hol vat dat niet de charme bevat van latere Disneyfilms. De beeldkwaliteit van de Blu-ray is niet altijd naar de goede kant getweakt.