FILM
Zet een aantal iets oudere acteurs samen voor een film over midlifecrises en je krijgt af en toe een innemend portret van intrigerende personages, zonder dat een ingewikkelde plot per se nodig is. Helaas is Late Bloomers niet die innemende film. De prent meandert traag van de ene voorspelbare scène naar de andere, bevat personages die elke unieke kwaliteit ontberen en legt op visueel vlak geen enkele innovatie aan de dag. Men zou vermoeden dat zelfs de doelgroep van deze film - de iets oudere cinefiel - zich dood ergert aan het gebrek aan risico's dat in Late Bloomers is genomen. Te oordelen naar deze productie heeft Julie Gavras misschien wel het adresboekje met interessante acteurs geërfd van haar vader Costa-Gavras, maar zeker niet het talent om een film tot een goed einde te brengen.

Het verhaal opent met de uitreiking van een belangrijke oeuvreprijs aan architect Adam. Hijzelf is bijzonder vereerd met de prijs maar zijn vrouw Mary is ervan overtuigd dat dit niet meer of niet minder betekent dan het officiële begin van de derde leeftijd. Dat zet hun huwelijk, dat al lang in sluimerstand geblokkeerd is, onder druk. Adam stort zich volledig op het ontwerp van een nieuw museum, hoewel het een prospectus betreft die geen garantie op een uiteindelijk contract biedt. Mary vult haar dagen met opwellende angsten over nakende dementie en lessen aquaballet. Beide krijgen kansen om met een avontuurtje hun saaie leventje te kruiden, maar zijn Adam en Mary daartoe in staat na dertig jaar huwelijk?

Hoewel het antwoord op die vraag misschien anders klinkt dan je zou vermoeden, is dat onvoldoende om de kijker te engageren. Regisseuse Gavras verwart namelijk een saaie opeenvolging van alledaagse gebeurtenissen met karakterontwikkeling. Nooit dring je als kijker door in de innerlijke zielenroerselen van de protagonisten, nooit kan je de vinger leggen op hun vaak ergerlijke neuroses, nimmer is het mogelijk om veel sympathie te voelen voor karakters waarvan de regisseuse je nooit de kans geeft ze echt te leren kennen. Al even jammer is het feit dat de nevenpersonages - die dergelijke films vaker de vonk geven die nodig is - zo lijken weggelopen uit slechte sitcoms en dramedy's: het zijn stuk voor stuk kartonnen karakters die opgezadeld worden met afgrijselijke dialogen.

Wat het bekijken van Late Bloomers nog erger maakt, is het feit dat de cast bestaat uit karakteracteurs die doorgaans zelfs het slechtste materiaal nog verteerbaar maken, maar hier hopeloos met het zinkende schip ten onder gaan. William Hurt (adam) slaapwandelt door zijn rol als een overjaarse zombie die doorheeft dat er van enige (nieuwe) activiteit nog nauwelijks sprake is in z'n leven. Isabella Rosselini probeert wanhopig om grappig uit de hoek te komen, maar faalt jammerlijk. Een stel Britse klasbakken wordt bovendien herleid tot anonieme rolvullers. Ook de jongere garde - die weliswaar niet massaal vertegenwoordigd is - trekt zich amper adequaat uit de slag.

Misschien is Julie Gavras, de titel van de film indachtig, ook een laatbloeier als het op filmmaken aankomt en mogen we binnen tien of twintig jaar een meesterwerk van haar verwachten. Maar op basis van wat ze in Late Bloomers laat zien, is de kans daartoe erg klein: geen gevoel voor tempo, geen gevoel voor humor, geen gevoel voor acteursregie, visuele verbeelding of indrukwekkende dialogen. Gavras en haar cast spelen zodanig op veilig dat mochjtde prent op een pH-schaal gequoteerd worden de score een hyperneutrale 7 zou zijn. Voor sommige chemische elementen is dat perfect, maar voor een film is dat zo'n beetje de slechtst mogelijke positie.

BEELD EN GELUID
De film oogt niet op z'n mooist op deze dvd. Het kleurenpalet is groezelig, de scherpte laat her en der te wensen over en de zwartniveaus zijn behoorlijk wisselvallig. Het grootste probleem met de beeldtransfer is evenwel het gebrek aan contrast. De soundtrack scoort iets beter, maar kan je eerder als degelijk benoemen dan als prima.

EXTRA'S
De enige extra's zijn Trailers voor de hoofdfilm en enkele andere releases van Lumière.

CONCLUSIE
Late Bloomers wil een mooi portret schetsen van twee vroege zestigers die zich weer jong willen voelen, maar is eerder een doeltreffend slaapmiddel dan een intelligente arthousefilm. Zelfs de doorgaans goede acteurs redden dit krakkemikkige vehikel niet. De beeldkwaliteit stelt teleur, maar de soundtrack klinkt degelijk. In de bonussectie treffen we alleen een stel trailers aan.