FILM
Ik ben niet te beroerd om toe te geven dat ik best wel een liefhebber was van de American Pie-films die eind jaren negentig en begin jaren 2000 in de bioscoop speelden. De humor is behoorlijk tam als je die vergelijkt met recente 'komische' hits als The Hangover, maar de films hadden zeker het hart op de juiste plaats. Ik had als jonge twintiger alvast geen problemen om me te verplaatsen in de oversekste leefwereld van Jim en co. Of ik ook vandaag nog volledig zou meegaan in de infantiele humor van de Pie-films is minder zeker (ik zag de films niet meer sinds de bioscooprelease), maar een doorstart van de serie in de vorm van American Reunion sprak me zeker aan. De film is helaas niet de enkele trip met bestemming nostalgie geworden die hij had kunnen zijn. Daarvoor is de humor niet fris genoeg. Maar American Reunion bevat wel enkele momenten die je met een glimlach laten terugdenken aan een fijne tijd, zo'n decennium geleden.

De reden om Jim, Oz, Kevin, Stifler, Finch, Michelle, Vicky, Heather en een hele resem andere castleden weer bij elkaar te brengen is een klasreünie. Alle protagonisten zijn nu vooraan in de dertig en hebben elk hun eigen problemen: een huwelijk waarin nog maar weinig tijd is voor seks, een loopbaan die geen vuur wil vatten, een levensstijl die eerder bij je vriendin past dan bij jezelf. De reünie lijkt dan ook de ideale gelegenheid om weer eventjes onbeschaamd een tiener te zijn. Maar de terugkeer naar de heimat brengt ook sluimerdende liefdesgevoelens opnieuw naar de oppervlakte. En om daarin volledig te kunnen opgaan, moeten de dertigers hun nieuwe verantwoordelijkheden (kind, gezin, job) opzij durven zetten. Of hoe nostalgie niet altijd zo aangenaam is als ze lijkt.

Het is een motto dat je niet alleen voor de personages kan gebruiken, maar ook voor de film als geheel. De situaties waarin Jim en zijn vrienden belanden zijn niet noodzakelijk slechter bedacht dan die uit de originele trilogie, maar ze krijgen een bevreemdend karakter omdat ze over dertigers gaan. Zo vraag je je toch even af of het wel van goede smaak getuigt als Jims net 18 jaar geworden buurmeisje zich in al haar vleselijke schoonheid op hem stort, terwijl hoe minder we zeggen over een scène met als hoofdingrediënten een frigobox en een schijtende Stifler, hoe beter. Het ritme en het tempo zitten goed en de oncomfortabele scènes tussen Jim en zijn vader blijven herkenbaar, maar de gouden touch die de originele American Pie tot een hit liet uitgroeien is er niet meer, temeer daar het niveau van dergelijke komedies de voorbije tien jaar tot een verlaging van de maatstaf ter zake heeft geleid.

Het regisseursduo Hayden Schlossberg en Jon Hurwitz is duidelijk fan van de filmreeks want de twee passen zich perfect aan de stijl en vorm van de reeks aan. Dat betekent dat de regie voornamelijk functioneel blijft, maar toch ruimte laat voor een aantal memorabele beelden (ik garandeer je dat je een keukenscène met een halfnaakte Jason Biggs en een doorzichtig braadpandeksel niet snel zal vergeten). De muziek, ook een essentieel onderdeel van de succes van de originele films, grijpt vooral terug naar de jaren negentig, wat de nostalgiefactor ten goede komt, maar de geloofwaardigheid ondergraaft.

De acteurs voelen zich nog steeds thuis in de huid van hun karakter, waardoor American Reunion voor de kijker een comfortabele thuiskomst is. Eugene Levy steelt naar goede gewoonte de show als Jims vader, terwijl Seann William Scott als Stifler een grotere rol dan ooit krijgt en niet teleurstelt. Wel een gemiste kans is het feit dat de vrouwelijke personages eens te meer grover en dimensielozer geschetst worden dan de mannen. Treffend is op dat vlak een van de vrouwelijke personages dat arriveert op de reünie met als enige karakterontwikkeling volgende dialoog: "oh ja, ik ben nu lesbisch". Het toont aan dat waar American Pie nog aanvoelde als de stem van een generatie, American Reunion valselijk denkt voldoende te hebben aan nostalgie om de kijker te overtuigen. Hopelijk is dat een les die de makers in het achterhoofd houden voor de sequel die er in 2014 zou aankomen.

BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit breekt geen grote potten op deze release, maar is een toonbeeld van degelijkheid. Het contrast overtuigt zowel in de dagscènes als in de nachtelijke sequenties, de zwarttinten ogen allesbehalve grijzig en de kleurtinten brengen levendigheid in scènes waarin een humoristische vonk ontbreekt. Minpuntje is wel dat de scherpte voor zo'n recente film verrassend wisselvallig is. De soundtrack kan slechts op enkele momenten de achterste boxen echt aan het werk zetten (een occasioneel gevecht, het afsluitende reüniebal,...) maar geeft de dialogen helder weer en kan uitpakken met een mix die zelden teleurstelt.

EXTRA'S
De schijf bevat een stevig uit de kluiten gewassen bonussectie. Het Audiocommentaar van het regisseursduo valt zelden stil en bevat enkele interessante anekdotes, maar beperkt zich iets te vaak tot een omschrijving van wat je op het scherm ziet. Het zevental Deleted Scenes (8 min.) is niet onaardig, maar je kan begrijpen waarom ze geknipt zijn. Dertien Extended Scenes (26 min.) tonen langere versies van sequenties in de film en schenken vooral meer aandacht aan nevenpersonages uit de filmserie. Alternate Takes (4 min.) toont aan dat er ruimte is gelaten voor improvisatie op de set en het Gag Reel (4 min.) dat er heel wat is afgelachen. The "Reunion" Reunion (10 min.) is een standaardmaking-of met vooral veel aandacht voor de acteurs.

Daarnaast vind je op de disk een aantal uiteenlopende korte featurettes. The Best of Biggs (4 min.) focust op de humor van acteur Jason Biggs, Lake Bake (4 min.) bezoekt een belangrijk locatie uit de prent en Dancing with the Oz (3 min.) gaat dieper in op de hiphopdanspassen die acteur Chris Klein in de film laat zien. Onder de bizarre naam American Gonad-iators (4 min.) wordt de confrontatie tussen een nieuwe generatie tieners en de vertrouwde gezichten uitgebeeld, Jims' Dad (3 min) geeft Eugene Levy de lof waar die recht op heeft en Ouch My Balls! (2 min.) verheft het elkaar in het kruis slaan haast tot een Olympusche sport. Afsluitend is er American Reunion Yearbook, een interactief jaarboek dat foto's, film- en interviewfragmenten bevat voor 13 belangrijke personages. Het is een leuke en originele extra, die perfect past in de sfeer van de films.

CONCLUSIE
American Reunion is een aangenaam weerzien met de bende uit de American Pie-films, maar eenmaal je voorbij de nostalgie kijkt, resteert vooral een film die te weinig goede grappen bevat om bij te blijven. Beeld en geluid halen niettemin een goed niveau op deze disk, terwijl een goed gevulde bonussectie de traditie van eerdere schijfjes uit de filmreeks voortzet.